Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Petar Bojović, cyr. Петар Бојовић (ur. 16 lipca 1858 w Miševići niedaleko Novej Varosi, zm. 19 stycznia 1945 w Belgradzie) – serbski wojskowy, vojvoda (marszałek polny), dowodził wojskami serbskimi w I i II wojnie bałkańskiej, w czasie I wojny światowej dowódca 1 Armii serbskiej, w latach 1916–1918 Szef Sztabu Głównego armii serbskiej.
 | |
 vojvoda | |
| Data i miejsce urodzenia |
16 lipca 1858 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 stycznia 1945 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1876–1922 |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska |
Szef Sztabu Głównego armii serbskiej |
| Główne wojny i bitwy |
wojna serbsko-turecka, |
| Odznaczenia | |
                                | |
Pierwsze doświadczenia wojenne zbierał w latach 1876–1878, kiedy jako młody kadet szkoły artylerii wziął udział w wojnie serbsko-tureckiej, zakończonej odzyskaniem niepodległości przez jego ojczysty kraj[1].
Po wybuchu I wojny bałkańskiej (1912) pełnił funkcję Szefa Sztabu 1 Armii serbskiej, na czele której walczył w zakończonych serbskimi zwycięstwami bitwach pod Kumanowem i pod Bitolą. W bitwie pod Kumanowem w październiku 1912 roku armia serbska zadała Turkom ogromne straty i zmusiła ich do panicznej ucieczki z Północnej Macedonii[2]. Ostatecznym przełamaniem tureckiego oporu w I wojnie bałkańskiej zakończyła się trzydniowa bitwa pod Bitolą (Monastyrem) w listopadzie 1912 roku. W wyniku tej bitwy prawe skrzydło wojsk serbskich wkroczyło do Albanii i dotarło aż do Morza Adriatyckiego[2]. Po zawieszeniu broni stał na czele serbskiej delegacji (jako wojskowy przedstawiciel rządu) biorąc udział w negocjacjach pokojowych na konferencji w Londynie[1][3].
W czasie II wojny bałkańskiej (1913) cały czas pełniąc funkcję Szefa Sztabu 1 Armii w czerwcu 1913 roku uczestnik bitwy nad rzeką Bregałnicą, gdzie armia serbska zadała wojskom bułgarskim decydującą o wyniku wojny porażkę[4].
Po wybuchu I wojny światowej mianowany dowódcą 1 Armii serbskiej, mającej powstrzymać atak Austro-Węgier od północy. 6 września 1914 roku poniósł porażkę w starciu armią austro-węgierską w bitwie obronnej nad rzeką Driną, jednakże równocześnie powstrzymał dalszą ofensywę wojsk nieprzyjaciela. Jednak siły serbskie zmuszone były wycofać się z Belgradu, który 2 grudnia został zajęty przez wojska austriackie. Generał Bojović w trakcie walk został ranny i na stanowisku dowódcy 1 Armii serbskiej został zastąpiony przez generała Živojina Mišicia[1][3].
W styczniu 1916 mianowany Szefem Sztabu armii serbskiej w miejsce schorowanego Radomira Putnika[1][3]. Funkcję tę utrzymał do czerwca 1918, kiedy złożył rezygnację w wyniku różnicy zdań z generałami Ententy, co do sposobu wykorzystania sił serbskich na froncie salonickim[1][3]. Następnie powrócił na stanowisko Szefa Sztabu 1 Armii serbskiej, na czele której brał udział w przełamaniu linii nieprzyjaciela i ostatecznym pokonaniu armii bułgarskiej na jesieni 1918 roku. W uznaniu zasług wojennych Petar Bojović we wrześniu 1918 został awansowany do najwyższego serbskiego stopnia wojskowego vojvody (marszałka polnego), stając się ostatnim żołnierzem, jaki otrzymał tę rangę[5].
Po wojnie w 1921 krótki czas pełnił funkcję Szefa Sztabu Generalnego, po czym przeszedł w stan spoczynku[6]. Po wybuchu II wojny światowej wyznaczony na zastępcę Szefa Sztabu Generalnego i doradcę młodego króla Jugosławii Piotra II. Z powodu zaawansowanego wieku jego udział w wydarzeniach wojennych był ograniczony. Poparł ruch czetnicki gen. „Dražy” Mihailovicia i jako ostatni żyjący vojvoda powierzył mi losy narodu serbskiego[7]. Zmarł 19 stycznia 1945 w Belgradzie. W Serbii uznawany za bohatera narodowego i jednego z najwybitniejszych wojskowych w jej historii.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
