Pancernik Potiomkin
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pancernik Potiomkin (ros. Броненосец «Потёмкин», Bronienosiec Potiomkin) – radziecki film niemy nakręcony w 1925 roku przez Siergieja Eisensteina. Jest drugą częścią trylogii filmowej: pierwszą jest film z 1924 roku Strajk, trzecią zaś Październik: 10 dni, które wstrząsnęły światem z 1928 roku.
 | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1925 |
| Data premiery |
21 grudnia 1925 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
75 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role |
Aleksandr Antonow |
| Muzyka |
Nikołaj Kriukow (1950) |
| Zdjęcia |
Eduard Tisse |
Fabuła
Podsumowanie
Perspektywa
Film oparty jest na autentycznym zdarzeniu, jakim było powstanie załogi rosyjskiego czarnomorskiego pancernika "Potiomkin" ("Kniaź Potiomkin Tawriczeskij") przeciw carskiemu dowództwu w czasie rewolucji 1905 roku. Pierwszym powodem wystąpienia załogi jest jedzenie. Marynarze skarżą się na robaki. Lekarz jednak odrzuca roszczenia ludzi. Śmierć Wakulinczuka (bolszewickiego oficera) staje się powodem powszechnego buntu. Sceny z udziałem tłumu żałobników perfekcyjnie pokazują stopniowe przechodzenie od nastroju smutku i żałoby do czynnego działania przeciwko opresyjnej władzy. Najsłynniejszą sceną, wielokrotnie cytowaną, jest masakra ludności na odeskich schodach przez rytmicznie maszerującą kompanię żołnierzy carskich, a zwłaszcza zjeżdżający w dół schodów wózek z dzieckiem. Do owej sceny odwoływano się wielokrotnie w późniejszych filmach, m.in. w Déjà vu Juliusza Machulskiego (bezpośrednio), Steps Zbigniewa Rybczyńskiego (bezpośrednio) i Nietykalni Briana De Palmy (nawiązanie). Film uważano za niebezpieczny. W Rosji wstęp napisany przez Lwa Trockiego usunięto. Znamienne jest to, że w Niemczech film został zakazany przez nazistów. W Wielkiej Brytanii był niedozwolony do 1954 roku. We wszystkich przypadkach uznano, że sceny przemocy są zbyt brutalne[1]. Pancernik Potiomkin był w założeniu filmem propagandowym, gloryfikującym rewolucyjny zryw marynarzy, lecz dzięki użytym środkom wyrazu artystycznego, szczególnie nowatorskiemu montażowi, przez wielu uznawany jest za jeden z najbardziej znaczących filmów w historii kina.
Film jest czarno-biały, jednakże na poszczególnych kopiach ręcznie koloryzowano czerwony sztandar.
W międzynarodowej ankiecie brukselskiej z 1958 roku rozpisanej przez Bureau International de la Recherche Historique Cinématografique film Pancernik Potiomkin zajął pierwsze miejsce[2]. Uznano go najlepszym filmem wszech czasów. Film ten jako klasyczne dzieło sztuki filmowej, zapoczątkował "złoty okres" radzieckiego kina i odegrał kluczowe znaczenie w skali światowej[3].
Zdjęcia
Film kręcony był w Odessie i na hulku, byłym pancerniku Dwunastu Apostołów (Двенадцать Апостолов).
Obsada
- Aleksandr Antonow – Grigorij Wakalinczuk, bolszewicki oficer
- Władimir Barski – komandor Golikow
- Grigorij Aleksandrow – naczelnik Giliarowski
- Iwan Bobrow – młody marynarz
- Michaił Gomorow – walczący marynarz
- Andriej Fajt – rekrut
- Władimir Uralski
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.