Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Odczynnik Griessa (Grießa) – roztwór kwasu sulfanilowego i α-naftyloaminy w kwasie octowym. Stosowany w kolorymetrycznej analizie azotynów (jonów NO2−), z którymi daje barwnik azowy zabarwiający roztwór na kolor różowy lub – przy większych stężeniach azotynów – czerwony[1]. Zamiast rakotwórczej naftyloaminy stosować można (1-naftylo)etylenodiaminę[2][3]. Reakcja diazowania, będąca podstawą próby, została odkryta przez Petera Grießa (1829–1888)[3]. Przebieg reakcji (w wariancie z (1-naftylo)etylenodiaminą):
Maksimum absorpcji światła przez powstający związek diazowy wynosi ok. 540 nm[3][4]. W analizie przeszkadzają: Fe, Sb, Bi, Ce, Cr, Au, Ag i Hg[1].
Przygotowanie odczynnika:
0,1 grama α-naftyloaminy rozpuszcza się na gorąco w 20 cm3 wody. Powstały roztwór zlewa się znad osadu i dodaje do roztworu 0,5 grama kwasu sulfanilowego w 150 cm3 kwasu octowego[5].
Za pomocą próby Griessa można m.in. wykryć pozostałości prochu po wystrzale i dawniej wykorzystywano ją w tym celu standardowo[6].
Stosowana jest w analizie ilościowej do oznaczania azotynów i azotanów (jonów NO3−, po ich redukcji do azotynów, NO2−) w materiałach biologicznych[7], a także do oznaczania tlenku azotu, NO, np. powstającego podczas rozkładu niektórych związków organicznych (w roztworach wodnych NO ulega samorzutnemu utlenieniu do NO2− pod wpływem powietrza)[4]. Uważana jest za metodę prostą i czułą; limit wykrywalności azotynów wynosi 100 nM[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.