Obrona terytorialna

Obrona terytorialna – jeden z dwóch elementów często stosowanego podziału potencjału zbrojnego / obronnego państw, element dopełniający do wojsk operacyjnych, sił zbrojnych.

Obrona terytorialna na świecie

Lista formacji wojskowych spełniających funkcję obrony terytorialnej:

Nazwa oryginalna	Nazwa polska	Państwo
National Guard	Gwardia Narodowa	Stany Zjednoczone
Hemvärnet	Gwardia Krajowa	Szwecja
Hjemmeværnet	Gwardia Krajowa	Dania
Heimevernet	Gwardia Krajowa	Norwegia
Kaitseliit	Liga Obrony	Estonia
Zemessardze	Gwardia Narodowa	Łotwa
Aktivní záloha	Aktywna Rezerwa	Czechy
Army Reserve	Armia Rezerwowa	Wielka Brytania
Syły terytorial'noji oborony	Siły obrony terytorialnej	Ukraina
Krašto apsaugos savanorių pajėgos	Narodowe Ochotnicze Siły Obrony	Litwa

Obrona terytorialna w Polsce

Element często stosowanego podziału potencjału zbrojnego / obronnego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na siły obrony terytorialnej (OT) oraz wojska operacyjne.

Koncepcja obrony terytorialnej w latach 90 XX wieku

Przy nieagresywnej a defensywnej strategii siły obrony terytorialnej przeważają nad siłami operacyjnymi. Podstawowym organem dowodzenia w obronie terytorialnej jest dowództwo okręgu wojskowego.

Zadania obrony terytorialnej

Siły obrony terytorialnej wykonują zadania z zakresu obrony powszechnej państwa oraz wsparcia i zabezpieczenia wojsk operacyjnych. Ponadto mogą prowadzić działania bojowe oraz ratownicze. Jednak działania OT ograniczone są do terenu kraju. Poszczególne oddziały obrony terytorialnej mogą być w określonych przypadkach podporządkowane operacyjnie dowódcom sojuszniczym.

Obrona terytorialna – to część zadań realizowanych w ramach wojskowej obrony obszaru kraju, do których należy:

1. prowadzenie rozpoznania oraz ostrzeganie i alarmowanie wojsk i załóg obiektów wojskowych o grożącym niebezpieczeństwie;
2. odpieranie uderzeń na wojska i obiekty wojskowe lub zmniejszanie skutków tych uderzeń;
3. zabezpieczenie mobilizacyjnego rozwinięcia całości sił zbrojnych;
4. zabezpieczenie przegrupowania wojsk operacyjnych własnych i sojuszniczych na front zewnętrzny;
5. zwalczanie desantów powietrznych i sił rajdowo-uderzeniowych oraz grup dywersyjno-rozpoznawczych przeciwnika;
6. ochrona i obrona określonych obiektów;
7. zapewnienie samoobrony garnizonów wojskowych i zakładów pracy działu obrony narodowej;
8. likwidacja skutków uderzeń nieprzyjaciela na wojska i obiekty wojskowe, jak również prowadzenie akcji ratunkowych na rzecz ludności cywilnej i aglomeracji miejsko-przemysłowych;
9. szkolenie rezerw osobowych, uzupełnienie wojsk i realizacja zaopatrzenia materiałowo-technicznego.

Struktura

Szefostwo Obrony Terytorialnej działało w strukturach Sztabu Generalnego WP. W dowództwach poszczególnych rodzajów sił zbrojnych działały wydziały obrony terytorialnej. Skład i struktura wojsk OT podporządkowane były podziałowi terytorialnemu państwa, wg potrzeb poszczególnych rejonów.

Obrona terytorialna od 2017 r.

1 stycznia 2017 r. weszła w życie ustawa wprowadzająca Wojska Obrony Terytorialnej jako jeden z rodzajów Sił Zbrojnych^[1].

Bibliografia

• R. Jakubczak, J. Marczak,Obrona terytorialna Polski na progu XXI w., Warszawa 1998

Przypisy

1. Ustawa o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2016 r. oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 2138)

Zobacz też

• Wojska obrony terytorialnej