Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Ośno Lubuskie
miasto w województwie lubuskim Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Ośno Lubuskie (niem. Drossen, daw. Ośno) – miasto w województwie lubuskim, w powiecie słubickim, położone nad rzeką Łęczą i jeziorem Reczynek, na historycznej ziemi lubuskiej. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ośno Lubuskie. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.
Remove ads
Miasto o charakterze turystyczno-wypoczynkowym, położone wśród wzgórz morenowych Wysoczyzny Lubuskiej.
Ośno Lubuskie leży w historycznej ziemi lubuskiej[2][3], w ramach której od XIV wieku było stolicą regionu określanego jako ziemia torzymska[4][5].
Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Ośno Lubuskie liczyło 3915 mieszkańców[1].
Remove ads
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
.jpg)
W okresie wczesnopiastowskim istniał tu gród obronny. Wzmiankowane po raz pierwszy w 1252 r. jako „civitas forensi Osna”. Przywilej miasta uzyskało w roku 1282 od biskupów lubuskich, do których należało. Pierwszym wójtem został Dzierżko z Chyciny[6]. Ośno stanowiło własność biskupów lubuskich, a od 1258 roku właścicielami miejscowości byli margrabiowie brandenburscy[7]. Władztwo polskie sięgnęło tu ponownie po wybuchu wojny o przynależność ziemi lubuskiej w 1319, sięgnęły tu granice księstwa głogowskiego. W 1324 w mieście przebywał piastowski książę Jan ścinawski[8], później ponownie zajęte przez Brandenburgię. Formalnie biskup lubuski przekazał miasto na własność Brandenburgii w 1401 roku. Przed 1347 r. Ośno Lubuskie otrzymało pełne prawa miejskie. W 1369 roku Ośno otrzymało prawo bicia własnej monety. Początkowo była to osada targowa, gród obronny z podgrodziem, z czasem przekształciły się w miasto. W okresie średniowiecza Ośno stało się głównym ośrodkiem ziemi torzymskiej, a od 1447 roku, kiedy ustanowiono tu starostwo krajowe – stolicą ziemi torzymskiej. Było to także miasto dekanalne. Dekanat zorganizowano tu przed 1249 rokiem. Obejmował on 42 kościoły i był największy w całej diecezji[7]. Od 1373 do 1415 wraz z Brandenburgią we władaniu Korony Czeskiej.
Wiele razy miasto płonęło, nie omijały go wojny i zarazy. Miasto słynęło z piwa ośnieńskiego, uprawy kwiatów (plantacje konwalii, stąd nazwa niem. Maiblumenstadt), szparagów i porzeczek. W 1565 roku w Ośnie było 857 warzelni piwa, a w XVIII wieku istniało 157 warsztatów tkackich. W 1584 roku nadano mu prawo urządzania dwóch jarmarków rocznie[7].
Od roku 1810 miasto było stolicą tzw. Ziemi Torzymskiej. Od 1871 w składzie Niemiec.
W 1945 r. zniszczone w 70% miasto zostało włączone do Polski. Dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec[7]. W 1946 zatwierdzono urzędowo nazwę Ośno[9], w 1948 zatwierdzono obecną nazwę.
W miejscowości działało państwowe gospodarstwo rolne – Państwowe Przedsiębiorstwo Gospodarki Rolnej w Ośnie Lubuskim[10].
Remove ads
Zabytki
Podsumowanie
Perspektywa
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[11]:
- układ urbanistyczny
- kościół parafialny pod wezwaniem św. Jakuba, gotycki z lat 1298–1380 do XIX wieku; najstarsza budowla miasta; kościół posiada wysoką masywną wieżę ozdobioną blendami, wewnątrz m.in. późnorenesansowy polichromowany ołtarz z 1627 roku, ambona z 1619 roku, kamienna chrzcielnica z 1667 roku[12]
- kościół Gminy Nowoapostolskiej, obecnie rzymskokatolicki filialny pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża, Al. Pokoju, z 1933 roku
- kaplica cmentarna pod wezwaniem św. Gertrudy, późnogotycka z połowy XV wieku na cmentarzu
Mury miejskie
_-_panoramio.jpg)
.jpg)
- mury obronne, z XIV–XV wieku, średniowieczne mury miejski wzniesione w 1477 roku, w których umieszczono 12 baszt; mury otaczają miasto na długości 1350 metrów, są zbudowane z głazów narzutowych, nadbudowane i uzupełniane cegłami
- ratusz z 1517, odbudowany 1842–44, neogotycki ratusz, który stoi na miejscu gotyckiego, wybudowany według projektu architekt Emila Flaminiusa
- dom, ul. 1 Maja 32, szachulcowy, z XVIII wieku/XIX wieku, nie istnieje
inne zabytki:
- synagoga
- stara synagoga
- cmentarz żydowski
- wieża ciśnień z 1903 roku
- liczne kamienice z XVIII i XIX wieku[12]
- kamienna wieża widokowa przy ul. Gronowskiej, zbudowana w 1937 roku na cześć Dietricha Eckarta – jednego z przywódców NSDAP[13][14].
Remove ads
Demografia
- Piramida wieku mieszkańców Ośna Lubuskiego w 2020 roku[16].
.svg)
Według danych z 30 czerwca 2016 r. miasto miało 3904 mieszkańców[17].
Ludzie związani z Ośnem Lubuskim
Edukacja
W miejscowości funkcjonuje Szkoła Podstawowa im. Marii Skłodowskiej-Curie[18][19]. W budynku mieścił się uprzednio Zespół Szkół Publicznych[20]. Do szkoły uczęszcza Sara James, uzdolniona muzycznie uczestniczka międzynarodowych konkursów[21][22].
Miasto prowadzi Przedszkole Samorządowe[23] i Miejski Dom Kultury[23].
Sport i rekreacja
Podsumowanie
Perspektywa
W Ośnie Lubuskim przy Szkole Podstawowej powstała w 2005 hala sportowa, wyposażona w boiska, sanitariaty oraz widownię na 200 miejsc[24]. Znajduje się tu także Stadion Miejski o pojemności 700 widzów (w tym 360 miejsc siedzących).
Swoją siedzibę ma tu Miejski Klub Sportowy „Spójnia” Ośno Lubuskie, założony w roku 1948 pod nazwą „Chrobry”, grający w IV lidze. Barwy zespołu: biało-czerwono-żółte[25][26].
W mieście znajdują się zespoły zieleni miejskiej takie jak Park „Stary Rynek” oraz Park „Słowackiego”.
Sezon po sezonie Spójni Ośno Lubuskie
- Opracował Mariusz Gazda Kostrzyn nad Odrą
Występowali w Ekstraklasie (I poziom ligowy), I lidze (II poziom ligowy)
- Emil Drozdowicz, wychowanek Spójni Ośno Lubuskie, występował w Ekstraklasie w barwach Arki Gdynia, Poloni Bytom, Termalicy Bruk-Bet Nieciecza, Wisły Płock, łącznie w Ekstraklasie rozegrał 27 spotkań i strzelił 2 bramki. W I lidze w barwach Stilonu Gorzów Wielkopolski, Termalicy Bruk-Bet Nieciecza, Wisły Płock, Chojniczanki Chojnice rozegrał 235 spotkań i strzelił 60 goli.
- Sylwester Kawczyński, wychowanek Błękitnych Stargard Szczeciński, napastnik Spójni Ośno Lubuskie w sezonie 2009/2010. W barwach Odry Szczecin rozegrał 4 spotkania i strzelił 1 bramkę w I lidze.
- Sebastian Żłobiński, wychowanek Stilonu Gorzów Wielkopolski w I lidze rozegrał 11 spotkań, wieloletni zawodnik Spójni Ośno Lubuskie w IV lidze lubuskiej, w klubie był także trenerem.
- Ryszard Ostapiuk, wychowanek Łucznika Strzelce Krajeńskie były zawodnik I ligowego Stilonu Gorzów Wielkopolski i Celulozy Kostrzyn nad Odrą (II poziom ligowy). W I lidze rozegrał 152 spotkania i strzelił 4 gole. Wieloletni trener Spójni Ośno Lubuskie w IV lidze lubuskiej.
- Zenon Burzawa, wychowanek SHR Wojcieszyce, były zawodnik I ligowych klubów (II poziom ligowy) Stilonu Gorzów Wielkopolski, Sokoła Pniewy, Aluminium Konin na zapleczu Ekstraklasy rozegrał 348 spotkań i strzelił 112 goli. W obecnej Ekstraklasie rozegrał 34 spotkania i strzelił 22 bramki. W sezonie 1993/1994 został królem strzelców w barwach Sokoła Pniewy. Trener Spójni Ośno Lubuskie w IV lidze lubuskiej.
Sezon po sezonie Spójni II Ośno Lubuskie
- Opracował Mariusz Gazda Kostrzyn nad Odrą
Remove ads
Transport
.jpg)
Transport drogowy
Miasto znajduje się przy drodze wojewódzkiej nr 137 Słubice-Kowalów-Ośno Lubuskie-Międzyrzecz-Trzciel oraz przy drodze wojewódzkiej nr 134 Urad-Rzepin-Ośno Lubuskie-Radachów[27].
Transport kolejowy
W Ośnie Lubuskim znajduje się stacja kolejowa Ośno Lubuskie, która znajduje się na linii kolejowej nr 364 łączącej Rzepin z Wierzbnem[28].
Wspólnoty wyznaniowe
Remove ads
Bibliografia
- Urząd Miasta i Gminy w Ośnie Lubuskim, Ośno Lubuskie: Plan miasta, Wydanie II 2003/2004, ISBN 83-87873-20-9.
- Wojciech Eckert: System obronny Ośna Lubuskiego. Piękno do odkrycia = The fortification of Ośno Lubuskie. A beauty to be discovered, Czasopismo Techniczne – Architektura, zeszyt 7, 2009, s. 235-238.
- Jarosław Lewczuk, Błażej Skaziński, Bożena Grabowska: Zabytki północnej części województwa lubuskiego. Gorzów Wlkp.: WUOZ, 2004. ISBN 83-921289-0-7.
- Roland Semik: Ratusz miejski w Ośnie Lubuskim, w: Wiadomości Powiatowe – biuletyn powiatu słubickiego, grudzień 2013, s. 10 (ISSN 2299-1921).
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads