Nowy Śląsk

Nowy Śląsk (niem. Neuschlesien) – tereny I Rzeczpospolitej przyłączone do pruskiej Prowincji Śląskiej po trzecim rozbiorze Polski w 1795 roku i pozostające pod administracją Prus do 1807 roku^[1]. Została ona utworzona ze skrawka byłego województwa krakowskiego, od 1793 ziemi żarnowieckiej. Są to okręgi: Siewierza, Pilicy i Lelowa ze stolicą w Żarkach, anektowane przez Prusy w III rozbiorze Polski.

Nowy Śląsk

Neuschlesien

prowincja
Państwo	Królestwo Prus
Siedziba	Siewierz
Powierzchnia	2230 km²
Populacja  • liczba ludności	52 000
Położenie na mapie

Mapy Nowego Śląska

Nowy Śląsk na mapie z 1799

Nowy Śląsk na mapie z 1805

     Granice Nowego Śląska

     Granice Księstwa siewierskiego

     Zagłębie Dąbrowskie

W 1807 r. obszar ten włączono do departamentu kaliskiego Księstwa Warszawskiego. W 3 lata później przeniesiono go jednakże do departamentu krakowskiego Księstwa. Obecnie ziemie te, stanowiące obszar Zagłębia Dąbrowskiego, znajdują się w granicach województwa śląskiego.

Dane geograficzno-statystyczne

Nowy Śląsk obejmował 2230 km² i liczył 52 tys. mieszkańców^[2], a do jego głównych miast należały: Pilica (2129 mieszkańców), Żarki (1945 mieszkańców), Będzin (1698 mieszkańców), Sławków (1556 mieszkańców), Siewierz, Kromołów i Mrzygłód oraz lewobrzeżna część Szczekocin.

Przynależność kościelna

Siewierski Komisariat Biskupi, liczący 48 parafii, został przyłączony do biskupstwa wrocławskiego na mocy brewe „Ad universam Dominici gregis” papieża Piusa VII z 9 IX 1800 r. Komisarzem biskupa wrocławskiego na tym terenie był mianowany 11 IV 1799 r. ks. Marcin Siemieński. 22 października 1811 r. bp wrocławski odstąpił jurysdykcję nad wyżej wymienionym obszarem biskupowi krakowskiemu.