Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976 – pięcioosobowa kadra sportowców reprezentujących Nową Zelandię na igrzyskach w 1976 roku w Innsbrucku.
| ||||||
| Kod MKOl |
NZL | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1976 Innsbruck | ||||||
| Chorąży | ||||||
| Liczba zawodników |
5 w 3 konkurencjach w 1 dyscyplinie | |||||
| ||||||
Reprezentacja składała się z dwóch kobiet i trzech mężczyzn, którzy wystąpili w jednej z dziesięciu dyscyplin, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do kalendarza igrzysk[1]. Zawodnicy wystartowali w zawodach narciarstwa alpejskiego i dla każdego z nich był to debiut na igrzyskach olimpijskich. Najmłodszym reprezentantem Nowej Zelandii była osiemnastoletnia Janet Wells, najstarszym zaś mający dwadzieścia dwa lata Robin Armstrong[1], chorążym reprezentacji był Stuart Blakely[2].
Nowozelandzki Komitet Olimpijski, powstały w 1911 roku i uznany przez MKOl w roku 1919[3], po raz pierwszy wysłał zawodników na zimowe igrzyska w 1952 roku, następnie w roku 1960, a od 1968 roku sportowcy z tego kraju regularnie uczestniczą w tych zawodach[2]. Brak reprezentacji w latach 1956 i 1964 spowodowany był niskim w ocenie selekcjonerów kadry poziomem zawodników[4]. Igrzyska w Innsbrucku były zatem piątym startem Nowozelandczyków – w poprzednich czterech występach reprezentanci tego kraju nie zdobyli żadnego medalu[2].
Selekcjonerzy kadry postanowili użyć tych samych kryteriów co przy wyborze zawodników na igrzyska letnie – każdy ze sportowców musiał posiadać umiejętności, by uplasować się w górnej połowie uczestników swojej konkurencji. Po konflikcie z zawodnikami selekcjonerzy ustąpili i do udziału w igrzyskach nominowali pięcioosobową kadrę[4]. Wraz ze sportowcami biorącymi udział w zawodach na igrzyska pojechało sześciu oficjeli[5] oraz jeden dziennikarz radiowy[6].
Najwyższą pozycję – dziewiętnastą – zajęła Sue Gibson w żeńskim slalomie. Była to pierwsza lokata w czołowej dwudziestce w historii występów Nowozelandczyków na zimowych igrzyskach, Gibson w tej konkurencji była jednak ostatnią spośród sklasyfikowanych zawodniczek[5][7].
Narciarstwo alpejskieWszyscy reprezentanci Nowej Zelandii na tych igrzyskach – dwie kobiety i trzech mężczyzn – wystartowali w narciarstwie alpejskim[8]. Wzięli oni udział we wszystkich trzech konkurencjach zaliczając łącznie trzynaście startów[9][10].
Mężczyźni
Każdy z trzech Nowozelandczyków – Robin Armstrong, Stuart Blakely i Brett Kendall – wziął udział we wszystkich trzech konkurencjach. Pierwszą z nich był rozegrany 5 lutego zjazd. Spośród sześćdziesięciu sześciu zawodników, którzy ukończyli zawody, Stuart Blakely był 53., a Brett Kendall 60., Robin Armstrong swojego przejazdu zaś nie ukończył[11][12]. Triumfatorem okazał się Austriak Franz Klammer[9].
Zawody w slalomie gigancie rozpoczęły się 9 lutego. Stuart Blakely i Brett Kendall zajęli miejsca pod koniec siódmej dziesiątki, a Robin Armstrong wypadł z trasy podczas pierwszego przejazdu[13]. To samo uczynił Stuart Blakely w rozegranym dzień później drugim przejeździe, zaś 43. lokata Bretta Kendalla[14] dała mu w klasyfikacji końcowej 44. miejsce[15][16]. Złoty medal zdobył Szwajcar Heini Hemmi[9].
Slalomowa rywalizacja odbyła się 14 lutego, a Robin Armstrong również i tej konkurencji nie ukończył. Pozostali dwaj Nowozelandczycy w obu przejazdach zajmowali miejsca wśród ostatnich pięciu zawodników[17][18] i zajęli ostatecznie miejsca 35–36[19][20]. Wśród trzydziestu ośmiu sklasyfikowanych zawodników najlepszy był Włoch Piero Gros[9].
| Wydarzenie | Zawodnik | Zjazd 1. | Msc. 1. | Zjazd 2. | Msc. 2. | Suma | Miejsce |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zjazd | Robin Armstrong | DNF | DNS | DNF[11] | |||
| Stuart Blakely | 1:57,91 | DNS | 53.[11] | ||||
| Brett Kendall | 2:00,57 | DNS | 60.[11] | ||||
| Slalom gigant | Robin Armstrong | DNF[13] | DNS | DNF[15] | |||
| Stuart Blakely | 2:02,12 | 68.[13] | DNF[14] | DNF[15] | |||
| Brett Kendall | 2:01,82 | 66.[13] | 2:02,23 | 43.[14] | 4:04,05 | 44.[15] | |
| Slalom | Robin Armstrong | DNF[17] | DNS | DNF[19] | |||
| Stuart Blakely | 1:13,17 | 41.[17] | 1:15,60 | 34.[18] | 2:28,77 | 35.[19] | |
| Brett Kendall | 1:18,12 | 42.[17] | 1:20,26 | 36.[18] | 2:38,38 | 36.[19] | |
Kobiety
Podobnie jak mężczyźni kobiety rywalizację rozpoczęły od zjazdu. W nim 8 lutego na stoku zaprezentowała się Sue Gibson zajmując ostatnią, 38. pozycję, Janet Wells nie stanęła zaś na starcie[21][22]. Triumfatorką tej konkurencji została Niemka Rosi Mittermaier[9].
Niemka zwyciężyła również w rozegranym trzy dni później slalomie[9], a odbył się on z udziałem tylko jednej z reprezentantek Nowej Zelandii. Sue Gibson w obu przejazdach plasowała się na ostatniej pozycji wśród sklasyfikowanych zawodniczek[23][24]. Dało jej to ostatnią, dziewiętnastą pozycję w zawodach, których nie ukończyła ponad połowa startujących[7][25].
Obydwie nowozelandzkie alpejki wystartowały 13 lutego w kończącym żeńskie zawody slalomie gigancie. Janet Wells w olimpijskim debiucie zajęła 41. lokatę, jedną pozycję niżej sklasyfikowano Sue Gibson – wyprzedziły one jedynie reprezentującą Liban Faridę Rahmeh[26][27]. Złoty medal zdobyła Kanadyjka Kathy Kreiner[9].
| Wydarzenie | Zawodnik | Zjazd 1. | Msc. 1. | Zjazd 2. | Msc. 2. | Suma | Miejsce |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zjazd | Sue Gibson | 2:03,49 | DNS | 38.[21] | |||
| Slalom | Sue Gibson | 1:02,59 | 28.[23] | 1:00,94 | 20.[24] | 2:03,53 | 19.[7] |
| Slalom gigant | Sue Gibson | 1:49,30 | DNS | 42.[26] | |||
| Janet Wells | 1:48,42 | DNS | 41.[26] | ||||
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
