Polski lekarz z XIX/XX w. Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołaj Ludwik Brunner (ur. 21 marca 1840 w Warszawie, zm. 20 maja 1914 tamże) – polski lekarz neurolog żydowskiego pochodzenia.
.jpg)
Był synem lekarza Igancego Brunnera i Wilhelminy Kohen. Ukończył gimnazjum realne i Akademię Medyko-Chirurgiczną w Warszawie (1862). Po studiach zajmował się najpierw chemią pod kierunkiem Jakuba Natansona. W latach 1865 i 1866 uzupełniał studia za granicą, u Benedikta w Wiedniu i Duchenne'a w Paryżu. Po powrocie do kraju otworzył w Warszawie prywatny gabinet leczniczy chorób nerwowych. W 1874 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. Od 1884 do 1899 był lekarzem naczelnym Szpitala Ewangelickiego, potem Szpitala św. Ducha. W 1898 jako pierwszy lekarz na terenie Polski urządził pracownię rentgenowską. Był radcą stanu. Opublikował liczne prace naukowe.
Był członkiem Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego, Petersburskiego Towarzystwa Lekarskiego i Towarzystwa Lekarskiego Wileńskiego.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Marią Słończyńską (zm. 1883), a po raz drugi z Heleną Kleitz (1860–1919). Pochowany jest na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 14-6-16)[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
