Major Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Piotr Barys (ur. 30 lipca 1896 w Kaczanówce, zm. 1973 w Chrzanowie[1]) – major Wojska Polskiego, w czasie I Wojny Światowej żołnierz I Brygady Legionów Polskich, II Brygady Legionów Polskich oraz II Korpusu Polskiego w Rosji - jedynej w tamtym czasie niezależnej Polskiej Siły Zbrojnej[2][3].
 | |
 major | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 lipca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1973 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         | |
Urodził się 30 lipca 1896 roku w Kaczanówce, w ówczesnym powiecie skałackim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Pawła, agronoma, i Ludwiki. W 1913 roku we Lwowie wstąpił do Związku Strzeleckiego[4].
W sierpniu 1914 roku wyjechał do Krakowa, gdzie został przyjęty do I Brygady Legionów Polskich. W następnym miesiącu został skierowany na front. Wziął udział w bitwie pod Krzywopłotami (17–18 listopada 1914 roku), Łowczówkiem (22–25 grudnia 1914 roku) i nad Nidą oraz w maju 1915 roku w bitwie pod Konarami, w czasie której został ranny. Był wówczas żołnierzem 4. kompanii I batalionu 5 pułku piechoty. Leczył się w Szpitalu Twierdzy Nr 9 w Krakowie[4][5]. Po wyzdrowieniu wrócił na front i wziął udział w bitwach pod Jabłonką, Kuklami i Czartoryskiem (17 listopada 1915 roku). W tej ostatniej bitwie został ciężko kontuzjowany. Był wówczas żołnierzem 2. kompanii I batalionu 4 pułku piechoty. Był leczony w Szpitalu Rezerwowym Nr 2 w Cieszynie[6]. Po zakończeniu leczenia wrócił na front. Walczył w bitwach pod Jeziercami, Kostuchniówką, Polską Górą oraz nad Styrem i Stochodem[4]. W lipcu 1917 roku został przeniesiony do 2 pułku piechoty, w szeregach którego wziął udział w bitwie pod Raranczą i Kaniowem. W czasie tej drugiej bitwy dostał się do niewoli, lecz zdołał uciec[4].
W latach 1926–1928 kształcił się w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy. 15 sierpnia 1928 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1928 roku i 108. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 12 pułku piechoty w Wadowicach[7]. 2 grudnia 1930 roku został awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 99. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W następnych latach kontynuował służbę w 12 pp[9][10][11]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 314. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1939 roku był dowódcą 5. kompanii strzeleckiej[12]. 23 sierpnia 1939 roku objął dowództwo II batalionu[13]. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej[14]. 15 września w boju z niemiecką 28 Dywizją Piechoty pod miejscowościami Łukowa i Podsośnina został ranny[15][16]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[17] aż do wyzwolenia obozu przez wojska amerykańskie 29 kwietnia 1945 roku[18]. Później został awansowany do stopnia majora[19].
Jego syn Stanisław, był żołnierzem Wojska Polskiego, uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 r, następnie służył od 3 maja 1940 r. w Związku Walki Zbrojnej, po czym w 12 pułku piechoty Armii Krajowej, aby jesienią 1944 zająć stanowisko dowódcy Grupy Dywersyjnej Kęczyński i walczyć w szeregach Armii Krajowej, aż do wyzwolenia Wadowic spod okupacji niemieckiej w styczniu 1945 r[20].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
.png){kind=small}
