Loading AI tools
polski dziennikarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Kaziów (ur. 13 września 1925 w Koropcu, zm. 6 sierpnia 2001 w Zielonej Górze) – polski pisarz i publicysta, dziennikarz radiowy, należał do Polskiego Związku Niewidomych.
 Tablica pamięci Michała Kaziowa na ścianie domu, w którym mieszkał. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
5 października 1945 we wrocławskim porcie rzecznym na skutek wybuchu miny stracił wzrok i obie ręce. Jako pierwszy na świecie nauczył się czytać pismo brajlowskie górną wargą[1]. Ukończył liceum ogólnokształcące w Poznaniu, a następnie polonistykę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza, a następnie napisał i obronił pracę doktorską. Debiutował recenzjami ogłaszanymi w 1952 r. w „Radiu i Świecie”. W latach 1949–1953 był społecznym korespondentem terenowym Polskiego Radia, od 1954 r. korespondentem pisma dla niewidomych „Pochodnia”. W 1953 r. nawiązuje kontakt z aktorką teatru poznańskiego Halina Lubicz-Kirszke i poznaje ustami alfabet Braille’a. W latach 1954–1955 prowadził w Bogaczowie amatorski zespół teatralny. W latach 1955–1959 uczy się w Liceum Ogólnokształcącym nr 1 dla Pracujących im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, które kończy z wyróżnieniem. W latach 1959–1964 studiuje polonistykę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego praca magisterska Postać niewidomego w oczach poetów ukazała się drukiem w Ossolineum w 1968 r. W latach 1964–1965 pracował społecznie jako nauczyciel w liceum w Poznaniu. W latach 1965–1967 jest kierownikiem biura Okręgu PZN w Poznaniu. W latach 1967–1972 odbywa studia doktoranckie na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu A. Mickiewicza. Jego praca doktorska O dziele radiowym napisana pod kierunkiem prof. Jerzego Ziomka ukazała się drukiem w Ossolineum w 1973 r.
Napisał kilkanaście powieści, zbiorów opowiadań i opracowań naukowych oraz około tysiąca artykułów (szkice i recenzje radiowe, eseje i felietony społeczno-religijne, artykuły dotyczące niepełnosprawnych i ociemniałych). Za zbiór opowiadań Piętna miłości otrzymał Lubuski Wawrzyn Literacki 1996[2]. Należał do Koła Młodych Pisarzy przy ZO ZLP w Zielonej Górze (1970-1974) i Polsko-Niemieckiego Stowarzyszenia Pisarzy Regionu Nadodrza (od 1992). Był członkiem zielonogórskiego Oddziału Związku Literatów Polskich w latach 1974–1992, od 1992 r. należał do poznańskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Redagował czasopisma dla ociemniałych, współpracował z Polskim Radiem i czasopismami regionalnymi. W latach 1968–1991 co tydzień prowadził dział „Włącz radio” na łamach magazynowych wydań „Gazety Zielonogórskiej”, potem „Gazety Lubuskiej”. Był redaktorem naczelnym periodyku „Niewidomy Masażysta”. Publikował na łamach czasopism: „Pochodnia”, „Radio i Telewizja”, „Aspekty”, „Zielonogórska Gazeta Nowa”, „Zielonogórski Informator Kulturalny”. Był znawcą sztuki radiowej, a szczególnie radiowego teatru wyobraźni. Jako pierwszy w kraju stworzył definicję oryginalnego słuchowiska radiowego uznając je za odrębny gatunek literacki[3].
Mieszkał we Bogaczowie, Poznaniu i od 1974 r. w Zielonej Górze. Jego imię nosi rondo w Zielonej Górze oraz studio nagrań Radia Zachód w Zielonej Górze. Na elewacji domu przy ul. Sucharskiego 12 w Zielonej Górze, gdzie mieszkał pisarz, znajduje się pamiątkowa tablica. Powstały o nim dwa filmy dokumentalne Doktorant w reżyserii Edwarda Skórzewskiego w 1973 r. i Radość życia zrealizowany przez Roberta Rudiaka w 2017 r.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
