Michał Kamiński (polityk)

Michał Tomasz Kamiński (ur. 28 marca 1972 w Warszawie) – polski polityk. Poseł na Sejm III, IV i VIII kadencji, poseł do Parlamentu Europejskiego V, VI i VII kadencji, w latach 2007–2009 rzecznik prasowy prezydenta Lecha Kaczyńskiego, w 2015 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, senator X i XI kadencji, od 2019 wicemarszałek Senatu X i XI kadencji.

Ten artykuł dotyczy polityka. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Michał Kamiński

Michał Kamiński (2023)
Data i miejsce urodzenia	28 marca 1972 Warszawa
Zawód, zajęcie	polityk
Alma Mater	Wyższa Szkoła Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki w Warszawie
Stanowisko	poseł na Sejm III, IV i VIII kadencji (1997–2004, 2015–2019), poseł do Parlamentu Europejskiego V, VI i VII kadencji (2004–2007, 2009–2014), rzecznik prasowy prezydenta RP (2007–2009), sekretarz stanu w KPRM (2015), senator X i XI kadencji (od 2019), wicemarszałek Senatu X i XI kadencji (od 2019)
Partia	ZChN (1990–2001) Przymierze Prawicy (2001–2002) PiS (2002–2010) PJN (2011–2014) PO (2016) UED (od 2016)
Odznaczenia

Michał Kamiński jako rzecznik prezydenta Lecha Kaczyńskiego podczas jednej z konferencji prasowych (2007)

W Sejmie razem z członkami koła poselskiego Europejscy Demokraci: Stanisławem Huskowskim, Jackiem Protasiewiczem i Stefanem Niesiołowskim (2016)

Życiorys

Absolwent XLIX Liceum Ogólnokształcącego im. Johanna Wolfganga Goethego w Warszawie; studiował stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Warszawskim^[1]. W 2008 ukończył studia licencjackie, a w 2014 magisterskie w Wyższej Szkole Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki w Warszawie.

Działał w Narodowym Odrodzeniu Polski, następnie został członkiem założycielem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego i asystentem szefa tej partii, Wiesława Chrzanowskiego. Drukował artykuły w periodyku „Młodzież Narodowa”. Był dziennikarzem radiowym i prasowym oraz dyrektorem rozgłośni radiowych w Bydgoszczy i Łomży. Podczas wyborów prezydenckich w 1995 został rzecznikiem prasowym komitetu wyborczego Hanny Gronkiewicz-Waltz.

W 1997 wybrano go w okręgu łomżyńskim z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność na posła III kadencji. Do 2001 należał do ZChN, w latach 1996–2000 był rzecznikiem prasowym tej partii. Później działał w Przymierzu Prawicy (2001–2002). W 2002 został członkiem Prawa i Sprawiedliwości, zasiadał we władzach krajowych tego ugrupowania. W 2001 uzyskał po raz drugi mandat poselski z listy PiS w okręgu białostockim. W Sejmie był członkiem Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Spraw Zagranicznych. W 1999 w jednej z dziennikarskich ankiet wybrano go na najlepszego mówcę parlamentu.

W 1999 udał się razem z Markiem Jurkiem i Tomaszem Wołkiem do Wielkiej Brytanii, by spotkać się z osadzonym w areszcie domowym generałem Augustem Pinochetem^[2]. W czasie wyjazdu wręczył generałowi pamiątkowy ryngraf z Matką Boską. W 2005 Michał Kamiński stwierdził, że wyjazd ten był błędem, a on sam dopiero później miał poznać prawdę o generale^[3].

Od maja do czerwca 2004 był posłem do Parlamentu Europejskiego V kadencji w ramach delegacji krajowej. W 2004 uzyskał mandat posła do PE VI kadencji, który wykonywał do 2007. Od 23 lipca 2007 do 16 kwietnia 2009 był sekretarzem stanu w Kancelarii Prezydenta RP, odpowiedzialnym za politykę medialną (zastąpił na stanowisku rzecznika prasowego Macieja Łopińskiego). W 2009 po raz drugi został wybrany na deputowanego do PE z okręgu wyborczego Warszawa I^[4].

Był kandydatem Europejskich Konserwatystów i Reformatów na jednego z 14 wiceprzewodniczących PE VII kadencji. Do wyborów stanął także Edward McMillan-Scott z tej samej frakcji, w głosowaniu Michał Kamiński przegrał, otrzymując najmniejsze poparcie spośród wszystkich kandydatów^[5]. Został jednocześnie przewodniczącym frakcji ECR, po rezygnacji jednego z torysów. Wkrótce po tej nominacji w mediach brytyjskich pojawiły się opinie określające go mianem homofoba i rasisty, powołujące się na działalność Michała Kamińskiego w Narodowym Odrodzeniu Polski, wspieranie Augusto Pinocheta, przypominane były wypowiedzi polityka dotyczące sprawy pogromu w Jedwabnem i homoseksualistów^[6][7][8].

W listopadzie 2010 wystąpił z PiS^[9]. W związku z jego uczestnictwem w nowym projekcie Polska Jest Najważniejsza zrezygnował z kierowania frakcją Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy w Europarlamencie^[10]. Nie zaangażował się w aktywny sposób w działalność partii PJN. W kwietniu 2012 ukazała się książka Koniec PiS-u, wywiad rzeka z Michałem Kamińskim przeprowadzony kilka miesięcy wcześniej przez Andrzeja Morozowskiego^[11]. W lutym 2013 m.in. wraz z Kazimierzem Marcinkiewiczem i Romanem Giertychem założył think tank Instytut Myśli Państwowej^[12].

W wyborach europejskich w 2014 był kandydatem Platformy Obywatelskiej z pierwszego miejsca na liście w okręgu lubelskim^[13], nie uzyskał reelekcji. 3 lutego 2015 został sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, obejmując nadzór nad Centrum Informacyjnym Rządu^[14].

W wyborach parlamentarnych w 2015 z powodzeniem ubiegał się o mandat poselski z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu wyborczym nr 20, zdobywając 5877 głosów^[15]. Pod koniec maja 2016 został na miesiąc zawieszony w prawach członka klubu parlamentarnego PO^[16]. W lipcu 2016 został wykluczony z klubu i partii (której członkiem został niedługo wcześniej)^[17]. We wrześniu 2016 wraz z innymi byłymi posłami PO współtworzył koło poselskie Europejscy Demokraci^[18], a w listopadzie tego samego roku partię Unia Europejskich Demokratów (przekształconą z Partii Demokratycznej), w której został członkiem zarządu^[19]. W październiku 2017 wydał powieść – thriller polityczny pod tytułem 15 sierpnia. W styczniu 2018, jako przedstawiciel UED, wstąpił do klubu poselskiego PSL (aby liczył on potrzebną do istnienia liczbę posłów)^[20]. W następnym miesiącu wraz z innymi posłami UED współtworzył federacyjny klub PSL-UED, zasiadając w jego prezydium^[21].

W wyborach w 2019 został wybrany w skład Senatu X kadencji. Kandydował z ramienia PSL w okręgu nr 41, otrzymując 176 496 głosów^[22]. 12 listopada 2019 został wicemarszałkiem Senatu^[23]. W 2023 jako kandydat koalicji Trzecia Droga z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję, zdobywając 198 074 głosów^[24]. 13 listopada tegoż roku wybrany na wicemarszałka Senatu XI kadencji^[25]. W 2024 startował bezskutecznie w wyborach europejskich jako lider listy Trzeciej Drogi w okręgu szczecińsko-gorzowskim^[26]. Następnie został wiceprzewodniczącym UED^[27].

Wyniki w wyborach ogólnopolskich

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1997		Akcja Wyborcza Solidarność	Sejm III kadencji	nr 26	20 806 (18,38%)[28]
2001		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm IV kadencji	nr 24	11 035 (2,77%)[29]
2004			Parlament Europejski VI kadencji	nr 4	99 702 (15,50%)[30]
2009			Parlament Europejski VII kadencji		88 791 (10,74%)[4]
2014		Platforma Obywatelska	Parlament Europejski VIII kadencji	nr 8	23 264 (5,82%)[13]
2015			Sejm VIII kadencji	nr 20	5877 (1,20%)[15]
2019		Polskie Stronnictwo Ludowe	Senat X kadencji	nr 41	176 496 (58,56%)[24]
2023		Trzecia Droga	Senat XI kadencji		198 074 (53,44%)[22]
2024			Parlament Europejski X kadencji	nr 13	19 490 (2,57%)[26]

Życie prywatne

Syn Andrzeja i Grażyny^[31]. Ma żonę Annę i dwie córki, Antoninę i Anastazję. Był wychowany w duchu katolickim. W wieku 45 lat przestał całkowicie uczestniczyć w publicznych praktykach religijnych. Określa się jako antyklerykał i agnostyk^[32]. Zadeklarował się jako zwolennik likwidacji Funduszu Kościelnego i przeciwnik finansowania zajęć lekcji religii z budżetu państwa^[33][34].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Order „Za Zasługi” III klasy (2008, Ukraina)^[35]
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi (2008, Portugalia)^[36]
• Honorary Officer Narodowego Orderu Zasługi (2009, Malta)^[37]
• Krzyż Komandorski Orderu Zasługi (2009, Węgry)^[38]
• Krzyż Komandorski Orderu „Za zasługi dla Litwy” (2009, Litwa)^[39]
• Prezydencki Order Doskonałości (2010, Gruzja)^[40]
• Nagroda Europejskiego Parlamentu Żydowskiego (2014)^[41]