Michał Ignacy Kunicki

Michał Ignacy Kunicki herbu Bończa (ur. 7 października 1698 w Czułczycach, zm. 9 listopada 1751 w Krakowie) – archidiakon krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1726–1742^[1], kustosz sandomierski, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej od 1724 roku^[2], kanonik płocki i opat mogilski, biskup sufragan krakowski od 1727 r, przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1733^[3].

Michał Ignacy Kunicki

Biskup tytularny Arsinoë in Arcadia
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	7 października 1698 Czułczyce
Data i miejsce śmierci	9 listopada 1751 Kraków
Biskup sufragan krakowski
Okres sprawowania	1726–1751
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Prezbiterat	19 października 1721
Nominacja biskupia	23 grudnia 1726
Sakra biskupia	data nieznana

Sukcesja apostolska

Konsekrator	Teodor Andrzej Potocki
Współkonsekratorzy	Jan Joachim Tarło Andrzej Stanisław Załuski
Współkonsekrowani biskupi Józef Michał Trzciński 1732 Adam Ignacy Komorowski 1749

Życiorys

Syn podczaszego czernihowskiego Kaspra i Anny Potockiej^[2].

Studiował w Krakowie i w Rzymie, w 1721 r. otrzymał święcenia kapłańskie, kanonik warmiński, od 1724 r. kanonik gnieźnieński, rok później kanonik krakowski i jednocześnie kustosz w Sandomierzu. Był deputowanym kapituły krakowskiej do Trybunału Głównego Koronnego, generalny zastępcą biskupa krakowskiego jako księcia siewierskiego, specjalny sędzia przy sądzie konsystorskim. W 1734 r. witał w Krakowie króla Augusta III Sasa. W Prandocinie założył dom dla ubogich, przyczynił się do odbudowy zabudowań kościoła i klasztoru Cystersów w Mogile po pożarze w 1743 r.

Propagator kultu maryjnego, zabiegał o podniesienie poziomu wykształcenia kleru diecezjalnego, odbył wizytację 13 dekanatów diecezji krakowskiej, starał się o ulepszenie administracji parafialnej.

Opiekował się spokrewnionym ze sobą Ignacym Krasickim, którego miał namówić do wyboru stanu duchownego.

Przypisy

1. Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008, s. 13.
2. Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 388–389.
3. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa, 1938, s. 143.

Bibliografia

• Encyklopedia Krakowa. Kraków: wyd. PWN, 2000.
• Jan Kracik: Przeciw reformacji. [w:] Kościół krakowski w Tysiącleciu. Kraków: wyd. „Znak”, 2000. ISBN 83-7006-968-1.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 2146095205900370121
• PLWABN: 9810533998905606