MiG-17

MiG-17F
	; MiG-17 w locie
	Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Nowosybirskie Zjednoczenie Przemysłu Lotniczego, Zakłady Lotnicze Sokół, Komsomolskie Zjednoczenie Przemysłu Lotniczego, CSKB-Progress
Konstruktor	MiG
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	duralowa, półskorupowa
Załoga	1 pilot
	Historia
Data oblotu	14 stycznia 1950
	Dane techniczne
Napęd	1 × Klimow WK-1F, turboodrzutowy
Ciąg	26,5 kN (33,1 kN z dopalaniem)
	Wymiary
Rozpiętość	9,63 m
Długość	11,36 m
Wysokość	3,80 m
Powierzchnia nośna	22,6 m²
	Masa
Własna	4100 kg
Użyteczna	2000 kg
Startowa	6100 kg
Zapas paliwa	1530 litrów
	Osiągi
Prędkość maks.	1145 km/h
Prędkość przelotowa	690 km/h
Prędkość minimalna	180 km/h
Prędkość wznoszenia	65 m/s
Pułap	16 600 m
Zasięg	1300 km, (1930 km z dodatkowymi zbiornikami)
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	1 × działko N-37D kal. 37 mm; 2 × działko NR-23 kal. 23 mm; 500 kg uzbrojenia pod skrzydłami lub 2 zbiorniki paliwa po 400 litrów
	Użytkownicy
	Afganistan, Albania, Algieria, Angola, Bułgaria, Chiny, Czechosłowacja, Egipt, Etiopia, Gwinea, Gwinea Bissau, Indonezja, Irak, Jemen, Korea Płn., Kuba, Libia, Madagaskar, Mali, Maroko, Mongolia, Mozambik, NRD, Nigeria, Pakistan, Polska, Rumunia, Somalia, Sri Lanka, Sudan, Syria, Tanzania, Uganda, Węgry, Wietnam, Zimbabwe, ZSRR
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

MiG-17 (ros. МиГ-17, oznaczenie NATO Fresco) – radziecki samolot myśliwski. Prototyp powstał pod koniec lat 40. XX w. Oblatany został na początku lat 50. XX w. Służył w wojskach lotniczych (siłach powietrznych) czterdziestu krajów świata.

Ten artykuł od 2018-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Szybkie fakty Państwo, Producent ...

Zamknij

Samolot powstał w 1949, a pierwszy prototyp oblatano w 1950. Stanowił on rozwinięcie myśliwca MiG-15. Pierwszą wersją produkcyjną był różniący się od prototypu silnikiem MiG-17F, następnie wprowadzono wersje przechwytujące wyposażone w radar – MiG-17PF oraz w radar i możliwość przenoszenia pocisków naprowadzanych radarowo – MiG-17PFU. Od 1956 produkowano go również w Polsce jako Lim-5 (od „licencyjny myśliwiec”). Produkowano również MiG-17PF jako Lim-5P. W 1963 polscy inżynierowie opracowali wersję rozwojową Lim-6bis wyposażoną w wysięgniki na dodatkowe, podwieszane uzbrojenie oraz spadochron hamujący. Zmieniło się również przeznaczenie – nowa maszyna miała pełnić funkcję samolotu szturmowego. Na jego bazie powstała wersja rozpoznawcza Lim-6bisR. Limy-6 powstałe w wyniku przebudowy Limów-5P otrzymały oznaczenie Lim-6M. Samoloty eksportowane do Chin otrzymały oznaczenie J-4, zaś produkowane w Chinach J-5. Chińczycy opracowali również wersję dwumiejscową JJ-5 eksportowaną do innych krajów pod oznaczeniem FT-5.

Samolot był myśliwcem poddźwiękowym, jednakże w locie nurkowym, z użyciem dopalacza udawało się przekroczyć prędkość dźwięku (1 Ma). Z powodu silnych drgań w zakresie prędkości okołodźwiękowych wprowadzono pewne ograniczenia i loty z prędkością ponad 1 Ma praktycznie nie były wykonywane.

Jednomiejscowy (poza chińską wersją JJ-5), jednosilnikowy średniopłat o konstrukcji całkowicie metalowej (duraluminium) i skośnych skrzydłach. Skrzydła o zmiennym skosie krawędzi natarcia, przy kadłubie 45°, dalej 42°, o profilu laminarnym, wielodźwigarowe. Na każdym ze skrzydeł trzy kierownice strug powietrza. Na tylnej krawędzi klapy i lotki. Usterzenie klasyczne, skośne (pionowe – o kącie skosu 56°). Usterzenie poziome zamocowane powyżej połowy wysokości pionowego. Kadłub o konstrukcji półskorupowej. W części przedniej wlot powietrza do silnika, rozdzielający się pionową przegrodą na dwa kanały wzdłuż burt. Kabina pilota hermetyzowana, typu wentylowanego, w przedniej części kadłuba. Kilkuczęściowa oszklona osłona o kształcie kroplowym, dzieląca się na stały wiatrochron i osłonę odsuwaną do tyłu. Kabina wyposażona w fotel wyrzucany (minimalna wysokość do katapultowania 250 m). Silnik odrzutowy w tylnej części kadłuba. Po obu stronach tylnej części kadłuba hamulce aerodynamiczne o łącznej powierzchni 0,98 m². Podwozie samolotu trójkołowe, z pojedynczymi kołami; golenie główne wciągane w skrzydła, w stronę kadłuba, rozstaw kół 3,849 m.

Napęd stanowił jeden silnik turboodrzutowy ze sprężarką odśrodkową WK-1F o ciągu 33,1 kN z dopalaczem, 25,5 kN bez dopalania. Paliwo w dwóch zbiornikach w kadłubie o pojemności łącznie 1415 l. Z reguły podwieszano dwa dodatkowe zbiorniki paliwa pod skrzydłami o pojemności po 400 l.

Uzbrojenie stałe: dwa działka lotnicze NR-23 kalibru 23 mm (po 80 nabojów) i jedno N-37D kalibru 37 mm (40 nabojów), na wspólnej opuszczanej lawecie pod przednią częścią kadłuba. MiG-17PF był uzbrojony w trzy działka NR-23 23 mm. Automatyczny optyczny celownik żyroskopowy ASP-4NM Krokus z radiodalmierzem SRD-1M Radal-M. MiG-17PF miał stację radiolokacyjną RP-1, potem RP-5 Izumrud.

Zamiast dodatkowych zbiorników paliwa, na dwóch belkach pod skrzydłami można było podwiesić bomby o masie do 250 kg lub wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych. Bułgarskie samoloty z pułków myśliwsko-bombowych począwszy od 1968 roku były modyfikowane do przenoszenia bomb do 250 kg na czterech belkach^[1].