Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nierankingowy turniej snookerowy Masters był rozgrywany w dniach 11-18 stycznia 2009 roku w hali widowiskowej Wembley Arena w Londynie.
| ||||
 | ||||
| Liczba uczestników |
18 | |||
|---|---|---|---|---|
| Miejsce | ||||
| Zwycięzca | ||||
| II miejsce | ||||
| Najwyższy break |
140 | |||
| Rozegrane mecze |
17 | |||
W turnieju tradycyjnie udział brało najlepszych szesnastu snookerzystów według oficjalnej listy rankingowej oraz dwóch dodatkowych (zwycięzca eliminacji i zawodnik wskazany przez organizatorów).
Zwycięzcą turnieju – po raz czwarty w swojej karierze – został Ronnie O’Sullivan, który w finale pokonał broniącego tytułu mistrzowskiego Marka Selby 10:8. Po meczu O’Sullivan przyznał, że takie zwycięstwo z nowym kijem to jego „największe osiągnięcie w snookerze”[1].
W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.
Zwycięzca: £150 000
II Miejsce: £75 000
Półfinalista: £32 000
Ćwierćfinalista: £16 000
Last 16: £14 000
Last 18 (dzikie karty): £3 500
Najwyższy break turnieju: £10 000
Maksymalny break: £25 000
Łączna pula nagród: £482 000
W turnieju Masters udział wzięło 16 zawodników zajmujących pierwsze 16 pozycji w światowym rankingu snookerowym. Zawodnicy z miejsc 15. i 16. wzięli udział w „rundzie dzikich kart” rozgrywając mecze ze zwycięzcą kwalifikacji i obdarowanego przez organizatorów dziką kartą.
W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej (w nawiasie podano miejsce zajmowane na liście rankingowej):
|
|
Zwycięzca eliminacji Judd Trump oraz Ricky Walden, który otrzymał „dziką kartę” od organizatora turnieju, zmierzyli się z rywalami zajmującymi 15. i 16. miejsce na oficjalnej liście rankingowej.
| Match | Score | ||
|---|---|---|---|
| WC1 |  Mark King |
2-6 | Ricky Walden |
| WC2 |  Mark Allen |
6-4 | Judd Trump |
| 1/8 finału (Do 6 frame’ów) | Ćwierćfinały (Do 6 frame’ów) | Półfinały (Do 6 frame’ów) | Finał (Do 10 frame’ów) | |||||||||||||||
| Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
| Ricky Walden | 5 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
| Mark Allen | 5 | ||||||||||||||||
 | Ryan Day | 1 | ||||||||||||||||
| Mark Allen | 6 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
 | John Higgins | 2 | ||||||||||||||||
| John Higgins | 6 | ||||||||||||||||
 | Marco Fu | 4 | ||||||||||||||||
| John Higgins | 6 | ||||||||||||||||
 | Ding Junhui | 4 | ||||||||||||||||
| Shaun Murphy | 4 | ||||||||||||||||
| Ding Junhui | 6 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 8 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 10 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 6 | ||||||||||||||||
| Graeme Dott | 5 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 6 | ||||||||||||||||
 | Neil Robertson | 3 | ||||||||||||||||
| Stephen Hendry | 4 | ||||||||||||||||
| Neil Robertson | 6 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 1 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Allister Carter | 6 | ||||||||||||||||
| Peter Ebdon | 0 | ||||||||||||||||
| Allister Carter | 2 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Joe Perry | 5 | ||||||||||||||||
| Finał: Do 10 frame’ów Wembley Arena, Londyn, Anglia, 18 stycznia 2009. Sędzia: Jan Verhaas | ||
| Mark Selby |
8-10 | Ronnie O’Sullivan |
| Sesja popołudniowa: 28-69 (68), 0-88, 97-4 (82), 1-114 (101), 59-54, 80-0 (76), 69-43 (50), 58 (53)-64 Sesja wieczorna: 62-63, 109-29 (101), 93-0 (89), 114-19 (114), 9-69 (53), 65 (55)-70, 0-110 (110), 76-0 (69), 50-51, 16-71 (55) | ||
| 114 | Najwyższy break | 110 |
| 2 | Breaki stupunktowe | 2 |
| 9 | Breaki 50-punktowe | 5 |
John Higgins 140, 127, 100 Ronnie O’Sullivan 136, 128, 118, 115, 110, 102, 101, 100 Allister Carter 130, 124 Stephen Maguire 128, 114, 113, 105 Judd Trump 123 Neil Robertson 122, 100 Mark Selby 120, 114, 104, 102, 101, 100 Mark Allen 119, 104 Mark King 115 Graeme Dott 106 Joe Perry 105| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
|
Anglia | 3 | 37,50% |
|
Szkocja | 2 | 25,00% |
|
Australia | 1 | 12,50% |
|
Irlandia Północna | 1 | 12,50% |
|
Chiny | 1 | 12,50% |
Pomiędzy 21 a 29 listopada 2008 roku zostały rozegrane kwalifikacje. Spośród 48 zawodników najlepszym okazał się Judd Trump, który pokonał w finale kwalifikacji Marka Joyce’a 6:1. Trump tym samym awansował do rundy dzikich kart, w której przegrał z Markiem Allenem.
Zawodnikiem, który od organizatorów turnieju dostał dziką kartę, był Ricky Walden.
Judd Trump 138, 129, 120 Ricky Walden 136 Andrew Higginson 132 Mark Joyce 125 Jin Long 125 Jamie Cope 124, 120, 100 Kuldesh Johal 121 Ian McCulloch 118 Matthew Stevens 115, 101 David Roe 114 Matthew Selt 109 Joe Swail 109 Andy Hicks 100Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
