Masters Snooker 2009
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nierankingowy turniej snookerowy Masters był rozgrywany w dniach 11–18 stycznia 2009 roku w hali widowiskowej Wembley Arena w Londynie.
| ||||
 | ||||
| Liczba uczestników |
18 | |||
|---|---|---|---|---|
| Miejsce | ||||
| Zwycięzca | ||||
| II miejsce | ||||
| Najwyższy break |
140 John Higgins | |||
| Rozegrane mecze |
17 | |||
W turnieju tradycyjnie udział brało najlepszych szesnastu snookerzystów według oficjalnej listy rankingowej oraz dwóch dodatkowych (zwycięzca eliminacji i zawodnik wskazany przez organizatorów).
Zwycięzcą turnieju – po raz czwarty w swojej karierze – został Ronnie O’Sullivan, który w finale pokonał broniącego tytułu mistrzowskiego Marka Selby 10:8. Po meczu O’Sullivan przyznał, że takie zwycięstwo z nowym kijem to jego „największe osiągnięcie w snookerze”[1].
W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.
Nagrody
Zwycięzca: £150 000
II miejsce: £75 000
Półfinalista: £32 000
Ćwierćfinalista: £16 000
Last 16: £14 000
Last 18 (dzikie karty): £3 500
Najwyższy break turnieju: £10 000
Maksymalny break: £25 000
Łączna pula nagród: £482 000
Wydarzenia związane z turniejem
- Ronnie O’Sullivan grał w turnieju nowym kijem. Poprzedni – za pomocą którego zdobył m.in. swój trzeci tytuł mistrza świata – złamał z premedytacją dwa dni przed rozpoczęciem zmagań[2].
- Stephen Maguire oraz Neil Robertson w swoim meczu ćwierćfinałowym wbili pięć kolejnych breaków stupunktowych, czym wyrównali rekordowe pod tym względem osiągnięcie Stephena Hendry’ego oraz Ronniego O’Sullivana z finału British Open z 2003 roku.
- Łącznie w turnieju padło 31 breaków stupunktowych, co jest rekordem Masters.
- Ronnie O’Sullivan został rekordzistą turnieju pod względem liczby breaków stupunktowych. Od swojego debiutu w 1995 roku uzyskał ich 44.
Zawodnicy
W turnieju Masters udział wzięło 16 zawodników zajmujących pierwsze 16 pozycji w światowym rankingu snookerowym. Zawodnicy z miejsc 15. i 16. wzięli udział w „rundzie dzikich kart” rozgrywając mecze ze zwycięzcą kwalifikacji i obdarowanego przez organizatorów dziką kartą.
W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej (w nawiasie podano miejsce zajmowane na liście rankingowej):
|
|
Runda dzikich kart
Zwycięzca eliminacji Judd Trump oraz Ricky Walden, który otrzymał „dziką kartę” od organizatora turnieju, zmierzyli się z rywalami zajmującymi 15. i 16. miejsce na oficjalnej liście rankingowej.
| Match | Score | ||
|---|---|---|---|
| WC1 |  Mark King |
2-6 | Ricky Walden |
| WC2 |  Mark Allen |
6-4 | Judd Trump |
Drabinka turniejowa
| 1/8 finału (Do 6 frame’ów) | Ćwierćfinały (Do 6 frame’ów) | Półfinały (Do 6 frame’ów) | Finał (Do 10 frame’ów) | |||||||||||||||
| Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
| Ricky Walden | 5 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
| Mark Allen | 5 | ||||||||||||||||
 | Ryan Day | 1 | ||||||||||||||||
| Mark Allen | 6 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
 | John Higgins | 2 | ||||||||||||||||
| John Higgins | 6 | ||||||||||||||||
 | Marco Fu | 4 | ||||||||||||||||
| John Higgins | 6 | ||||||||||||||||
 | Ding Junhui | 4 | ||||||||||||||||
| Shaun Murphy | 4 | ||||||||||||||||
| Ding Junhui | 6 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 8 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 10 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 6 | ||||||||||||||||
| Graeme Dott | 5 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 6 | ||||||||||||||||
 | Neil Robertson | 3 | ||||||||||||||||
| Stephen Hendry | 4 | ||||||||||||||||
| Neil Robertson | 6 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 1 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Allister Carter | 6 | ||||||||||||||||
| Peter Ebdon | 0 | ||||||||||||||||
| Allister Carter | 2 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Joe Perry | 5 | ||||||||||||||||
Finał
| Finał: Do 10 frame’ów Wembley Arena, Londyn, Anglia, 18 stycznia 2009. Sędzia: Jan Verhaas | ||
| Mark Selby |
8-10 | Ronnie O’Sullivan |
| Sesja popołudniowa: 28-69 (68), 0-88, 97-4 (82), 1-114 (101), 59-54, 80-0 (76), 69-43 (50), 58 (53)-64 Sesja wieczorna: 62-63, 109-29 (101), 93-0 (89), 114-19 (114), 9-69 (53), 65 (55)-70, 0-110 (110), 76-0 (69), 50-51, 16-71 (55) | ||
| 114 | Najwyższy break | 110 |
| 2 | Breaki stupunktowe | 2 |
| 9 | Breaki 50-punktowe | 5 |
Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego
John Higgins 140, 127, 100
Ronnie O’Sullivan 136, 128, 118, 115, 110, 102, 101, 100- Allister Carter 130, 124
- Stephen Maguire 128, 114, 113, 105
- Judd Trump 123
Neil Robertson 122, 100- Mark Selby 120, 114, 104, 102, 101, 100
- Mark Allen 119, 104
- Mark King 115
- Graeme Dott 106
- Joe Perry 105
Statystyki turnieju
Podsumowanie
Perspektywa
Statystyki pierwszej rundy
- Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 15
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 8
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 76 (88)
- Średnia liczba partii w meczu: 9,50
- Najwyższe zwycięstwo: 6:0
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3
Statystyki ćwierćfinałów
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
|
Anglia | 3 | 37,50% |
|
Szkocja | 2 | 25,00% |
|
Australia | 1 | 12,50% |
|
Irlandia Północna | 1 | 12,50% |
|
Chiny | 1 | 12,50% |
- Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 8
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 4
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 38 (44)
- Średnia liczba partii w meczu: 9,50
- Najwyższe zwycięstwo: 6:2
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1
Statystyki półfinałów
- Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 4
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 15 (22)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,50
- Najwyższe zwycięstwo: 6:1
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0
Kwalifikacje
Pomiędzy 21 a 29 listopada 2008 roku zostały rozegrane kwalifikacje. Spośród 48 zawodników najlepszym okazał się Judd Trump, który pokonał w finale kwalifikacji Marka Joyce’a 6:1. Trump tym samym awansował do rundy dzikich kart, w której przegrał z Markiem Allenem.
Zawodnikiem, który od organizatorów turnieju dostał dziką kartę, był Ricky Walden.
Drabinka kwalifikacji
Breaki stupunktowe kwalifikacji
- Judd Trump 138, 129, 120
- Ricky Walden 136
- Andrew Higginson 132
- Mark Joyce 125
Jin Long 125- Jamie Cope 124, 120, 100
- Kuldesh Johal 121
- Ian McCulloch 118
Matthew Stevens 115, 101- David Roe 114
- Matthew Selt 109
Joe Swail 109- Andy Hicks 100
Linki zewnętrzne
- Masters 2009 na oficjalnej stronie Światowej Federacji Snookera
- Masters 2009 – wyniki i komentarze na Global Cue Sport Center. globalsnookercentre.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-16)].
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.