Marjorie Jackson-Nelson (ur. 13 września 1931 w Coffs Harbour[1]) – australijska lekkoatletka i polityk.
Data i miejsce urodzenia |
13 września 1931 |
---|---|
Gubernator Australii Południowej | |
Okres |
od 2001 |
Poprzednik |
Eric Neal |
Następca | |
Odznaczenia | |
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
172 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
}
|
Kariera sportowa
Startowała w biegach sprinterskich. Zdobyła cztery złote medale na igrzyskach Imperium Brytyjskiego w 1950 w Auckland[2]:
- w biegu na 100 jardów, przed swymi koleżankami z reprezentacji Australii Shirley Strickland i Verną Johnston;
- w biegu na 220 jardów, przed Strickland i Daphne Robb ze Związku Południowej Afryki;
- sztafecie 110-220-110 jardów wraz ze Strickland i Johnston;
- sztafecie 220-110-220-110 jardów wraz z Ann Shanley, Strickland i Johnston.
Na igrzyskach olimpijskich w 1952 w Helsinkach Jackson zdobyła dwa złote medale[1]:
- w biegu na 100 metrów, przed Daphne Hasenjäger ze Związku Południowej Afryki i Strickland;
- w biegu na 200 metrów, przed Puck Brouwer z Holandii i Nadieżdą Chnykiną ze Związku Radzieckiego.
W finale biegu sztafetowego 4 × 100 metrów sztafeta Australii prowadziła do ostatniej zmiany, lecz podczas przekazywania pałeczki pomiędzy Winsome Cripps a Jackson pałeczka upadła. Jackson ją podniosła, ale ukończyła bieg na 5. pozycji[1].
Jackson zdobyła kolejne trzy złote medale na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1954 w Vancouver[2]:
- w biegu na 100 jardów, przed Winsome Cripps i reprezentantką Rodezji Północnej Edną Maskell;
- w biegu na 220 jardów, przed Cripps i Shirley Hampton z Anglii;
- w sztafecie 4 × 110 jardów wraz z Gwen Wallace, Nancy Fogarty i Cripps.
Była wielokrotną rekordzistką świata[3]
Konkurencja | Data i miejsce | Wynik |
---|---|---|
bieg na 100 jardów | 4 stycznia 1950(dts), Adelaide | 10,8 |
4 lutego 1950(dts), Auckland | 10,8 | |
30 marca 1950(dts), Newcastle | 10,7 | |
8 marca 1952(dts), Sydney | 10,4 | |
bieg na 100 metrów | 22 lipca 1952(dts), Helsinki | 11,5 |
4 października 1952(dts), Gifu | 11,4 | |
bieg na 200 metrów | 25 lipca 1952(dts), Helsinki | 23,6 (wyr.) |
25 lipca 1952(dts), Helsinki | 23,4 | |
bieg na 220 jardów | 9 lutego 1950(dts), Auckland | 24,3 (wyr.) |
5 sierpnia 1954(dts), Vancouver | 24,0 | |
sztafeta 4 × 100 metrów | 27 lipca 1952(dts), Helsinki | 46,1 |
sztafeta 4 × 110 jardw | 7 lipca 1952(dts), Londyn | 46,9 (wyr.) |
4 sierpnia 1952(dts), Londyn | 46,3 |
Była mistrzynią Australii w biegach na 100 jardów i na 220 jardów w 1949/1950, 1951/1952 i 1953/1954[4].
Późniejsza działalność
W 1953 wyszła za Petera Nelsona, kolarza, olimpijczyka z 1952. Nelson zmarł w 1977 na białaczkę. Johnson-Nelson ufundowała po jego śmierci Peter Nelson Leukaemia Research Fellowship, stypendium dla badaczy tej choroby. Organizowała również fundusze dla badań nad zwalczaniem białaczki.
W latach 2001–2007 była Gubernatorem Australii Południowej[5].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.