Marian Mochnacki

Marian Mochnacki (ur. 12 sierpnia 1884, zm. w maju lub 3 czerwca 1941 w Charkowie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Marian Mochnacki

pułkownik dyplomowany kawalerii
Data urodzenia	12 sierpnia 1884
Data i miejsce śmierci	maj lub 3 czerwca 1941 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie
Jednostki	DOK VIII, 8 Pułk Ułanów, 11 Pułk Ułanów Legionowych, XIII Brygada Kawalerii
Stanowiska	dowódca pułku, dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Marian Mochnacki urodził się 12 sierpnia 1884 jako syn Karola^[1]. Pochodził ze Lwowa^[2].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia rotmistrza^[3]. Do 29 września 1920 w stopniu majora przydzielonego do Sztabu Generalnego był szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. Odbył I Kurs Doszkolenia 1921–1922 w Wyższej Szkole Wojennej, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany na stopień podpułkownika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4], a następnie na stopień pułkownika kawalerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[4][5]. W 1923, 1924 jako oficer Sztabu Generalnego i nadetatowy 8 pułku ułanów w Krakowie ponownie pełnił funkcję szefa sztabu w toruńskim DOK VIII^[6][7]. Od 15 października 1925 był dowódcą 11 pułku Ułanów Legionowych w Ciechanowie, z tego stanowiska 17 listopada 1926 został przeniesiony na stanowisko dowódcy XIII Brygady Kawalerii w Płocku, po czym z dniem 1 stycznia 1931 został mu udzielony urlop z zachowaniem uposażenia czynnego wraz z dodatkiem służbowym i równoczesnym zwolnieniem z zajmowanego stanowiska, a z dniem 28 lutego 1931 został przeniesiony w stan spoczynku^[8][9][10]. W 1934 jako emerytowany pułkownik był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Płock^[11].

Podczas II wojny światowej zmarł w maju lub 3 czerwca 1941 na dworcu kolejowym w Charkowie^[12].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 grudnia 1924)^[13]
• Krzyż Walecznych (przed 1923)

Przypisy

1. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-01-05].
2. Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 362.
3. Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 77.
4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 676.
5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 597.
6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 105, 615.
7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 58, 557.
8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 17 listopada 1926 roku, s. 399.
9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 327, 336.
10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 363, 413.
11. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 335, 846.
12. W publikacji pt. Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945, wydanej w 1952 w Londynie, pułkownik Mochnacki został wymieniony dwukrotnie. W pierwszym przypadku został wskazany w gronie żołnierzy zaginionych i zmarłych w ZSRR, których śmierć potwierdziło co najmniej dwóch świadków; podano: Morhacki (?), płk s.s. (b. dca bryg. kaw. w Płocku), 56 lat, (?); maj 1941; na dworcu kol. w Charkowie. W drugim przypadku Marian Mochnacki został wymieniony w grupie żołnierzy, o których śmierci relacjonował jeden świadek; w tym miejscu podano: Mochnacki Marian, płk st. sp., (?), pochodził ze Lwowa; 3.6.1941; st. Charków. Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 355, 362.
13. M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 980 „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie organizacji armji”.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.