Marcelin i Piotr
święci, męczennicy wczesnochrześcijańscy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marcelin i Piotr (zm. ok. 303/304[1] w Rzymie) – rzymscy męczennicy wczesnochrześcijańscy, święci Kościoła katolickiego, wymieniani w modlitwie eucharystycznej (łac. Communicantes) kanonu rzymskiego[2].
| męczennicy | |
 Męczeństwo Marcelina i Piotra | |
| Data i miejsce śmierci |
ok. 303/304 |
|---|---|
| Czczeni przez | |
| Wspomnienie |
2 czerwca |
| Atrybuty |
kielich, księga, krzyż, miecz, palma, zwój |
| Szczególne miejsca kultu | |
Ponieśli śmierć przez ścięcie w okresie panowania cesarza Dioklecjana (284–305). Według tradycji ich ciała zostały wrzucone do grobu, który sami musieli wykopać. Z niego wydobyła je święta Lucylla i ponownie pochowała z należytą czcią[2].
Kult świętych
Już cesarz Konstantyn I Wielki (pan. 306–337) wystawił bazylikę na ich grobie przy Via Labicana, natomiast papież Wigiliusz (537–555) imiona obu męczenników umieścił w kanonie rzymskim[2].
W Rzymie znajdują się katakumby nazwane imieniem tych świętych przy Via Latina[a]. W jednej z krypt znajduje się fresk, przedstawiający obu męczenników wraz ze św. Gorgoniuszem i ze św. Tyburcjuszem obok Jezusa Chrystusa, stojącego pośrodku w postaci baranka[2].
Ich wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 2 czerwca[2].
W ikonografii św. Marceli przedstawiany jest w ornacie, św. Piotr w tunice. Ich atrybutami są: kielich i hostia, księga, krzyż, miecz, palma, zwój[2].
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.