Marcelin i Piotr

Marcelin i Piotr (zm. ok. 303/304^[1] w Rzymie) – rzymscy męczennicy wczesnochrześcijańscy, święci Kościoła katolickiego, wymieniani w modlitwie eucharystycznej (łac. Communicantes) kanonu rzymskiego^[2].

Święci
Marcelin i Piotr

męczennicy
Męczeństwo Marcelina i Piotra
Data i miejsce śmierci	ok. 303/304 Rzym
Czczeni przez	Kościół katolicki
Wspomnienie	2 czerwca
Atrybuty	kielich, księga, krzyż, miecz, palma, zwój
Szczególne miejsca kultu	Kościół świętych Marcelina i Piotra na Lateranie

Ponieśli śmierć przez ścięcie w okresie panowania cesarza Dioklecjana (284–305). Według tradycji ich ciała zostały wrzucone do grobu, który sami musieli wykopać. Z niego wydobyła je święta Lucylla i ponownie pochowała z należytą czcią^[2].

Kult świętych

Już cesarz Konstantyn I Wielki (pan. 306–337) wystawił bazylikę na ich grobie przy Via Labicana, natomiast papież Wigiliusz (537–555) imiona obu męczenników umieścił w kanonie rzymskim^[2].

W Rzymie znajdują się katakumby nazwane imieniem tych świętych przy Via Latina^[a]. W jednej z krypt znajduje się fresk, przedstawiający obu męczenników wraz ze św. Gorgoniuszem i ze św. Tyburcjuszem obok Jezusa Chrystusa, stojącego pośrodku w postaci baranka^[2].

Ich wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 2 czerwca^[2].

W ikonografii św. Marceli przedstawiany jest w ornacie, św. Piotr w tunice. Ich atrybutami są: kielich i hostia, księga, krzyż, miecz, palma, zwój^[2].

Zobacz też

• kult świętych
• męczennicy wczesnochrześcijańscy
• wstawiennictwo świętych

Uwagi

1. Zobacz sztuka wczesnochrześcijańska