Remove ads
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Magnetometr wibracyjny (ang. Vibrating Sample Magnetometer (VSM)) – urządzenie pomiarowe, magnetometr, służące do badania właściwości magnetycznych danych substancji. Zasada działania oparta jest na zjawisku indukcji magnetycznej. Magnetometr mierzy namagnesowanie próbki, która drga w jednorodnym zewnętrznym polu magnetycznym.
Zmienny w czasie strumień magnetyczny, wytwarzany przez wibrującą próbkę powoduje indukowanie się siły elektromotorycznej, proporcjonalnej do momentu magnetycznego próbki oraz do parametrów charakteryzujących jej ruch (amplituda i częstotliwość drgań)[1]. W ogólności wartość indukowanego napięcia w cewkach odbiorczych można zapisać w postaci równania[2]:
gdzie:
Czułość magnetometru wibracyjnego jest na poziomie 10−5 – 10−6emu[3]. Zastosowanie SQUID pozwala zwiększyć czułość o rząd wielkości. Przeważnie próbka drga z częstotliwością kilku-kilkudziesięciu herców. Amplituda drgań jest na poziomie kilku-kilkudziesięciu milimetrów. Do wprawienia próbki w ruch używa się różnych rozwiązań, elementem wykonawczym (aktuatorem) może być:
Do wytworzenia zewnętrznego pola magnetycznego wykorzystuje się cewki indukcyjne (pole ok. 1.5T) lub elektromagnesy nadprzewodzące (pole do 14T).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.