Maciej Terlecki

Maciej Terlecki (ur. 9 marca 1977 w Pruszkowie) – polski piłkarz, mistrz Europy w 1993 w kategorii U-16. Jednokrotny reprezentant kraju (mecz z Nową Zelandią w 1999). Syn Stanisława Terleckiego.

Maciej Terlecki

Data i miejsce urodzenia	9 marca 1977 Pruszków
Wzrost	177 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1989–1992 Znicz Pruszków
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1992–1993 Polonia Warszawa 3 (0) 1993–1994 RSC Anderlecht 0 (0) 1994–1997 ŁKS Łódź 62 (7) 1997–1999 Widzew Łódź 67 (6) 2001 Orlen Płock 4 (0) 2001 Ruch Chorzów 2 (0) 2002 Stomil Olsztyn 12 (4) 2002–2003 Widzew Łódź 24 (0) 2003–2004 Wisła Płock 17 (1) 2004 Pogoń Szczecin 8 (0) 2004–2005 Radomiak Radom 32 (9) 2006 Polonia Warszawa 4 (0) 2006–2007 Radomiak Radom 2007 Pelikan Łowicz 12 (0) 2008 Milan Milanówek
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole  Polska U-15  Polska U-16  Polska U-17  Polska U-19  Polska U-21 1999  Polska 1 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2008 Milan Milanówek 2011–2013 GLKS Nadarzyn 2014– PKS MUSTANGI 2020– Passovia Pass
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Wychowanek Znicza Pruszków. W wieku 15 lat przeprowadził się z rodzinnego miasta do Warszawy i grał w II-ligowej Polonii. Młody pomocnik był czołowym zawodnikiem młodzieżowej reprezentacji Polski, która zdobyła mistrzostwo Europy i była 4. na mistrzostwach Świata. Terlecki po tych sukcesach wyjechał do RSC Anderlecht, ale niepowodzenie w nowym klubie zmusiło go do powrotu do kraju. Trafił do ŁKS-u. Po 2,5 roku przeniósł się do Widzewa, gdzie został nieprzychylnie powitany przez część kibiców. Szybko jednak przekonał ich o swoich umiejętnościach piłkarskich. W 1999 roku z drużyną wywalczył tytuł wicemistrza Polski.

Z powodu zaległości finansowych opuścił Widzew zimą 2000 roku i powrócił do grania w piłkę dopiero po półrocznej przerwie. Został graczem Orlenu Płock, ale miał spore zaległości treningowe i nadwagę, dlatego nie grał zbyt często. Kolejny sezon rozpoczął w Ruchu Chorzów, jednak dalej nie prezentował swoich dawnych umiejętności. Dopiero po przyjściu do Stomilu Olsztyn Terlecki odbudował formę i był jednym z najlepszych piłkarzy tej drużyny w rundzie wiosennej. Kiedy jego drużyna spadła do II ligi, postanowił poszukać nowego pracodawcy. Szybko ofertę piłkarzowi złożyli działacze Widzewa i równie szybko Terlecki przystał na warunki łódzkiej drużyny. Po sezonie przeszedł do Wisły Płock, a następnie przez pół roku grał w Pogoni Szczecin. Wiosną 2005 roku przeszedł do Radomiaka, któremu pomógł utrzymać się w II lidze. Następnie reprezentował barwy stołecznej Polonii i rozegrał w niej swój ostatni 200. mecz w najwyższej klasie ligowej. Karierę piłkarską kończył w niższych ligach. Przez krótki okres pełnił również funkcję trenera.

Uznawany za jeden z najbardziej zmarnowanych talentów w polskiej piłce nożnej^[1][2][3].

Dzieciństwo i rodzina

Urodził się 9 marca 1977 roku w Pruszkowie jako drugi syn Stanisława i Ewy Terleckich. Ma dwóch braci: Tomasza (ur. 1976) i Stanisława juniora oraz siostrę Annę (ur. 1986). Ojciec Stanisław był piłkarzem reprezentacji Polski. Po tzw. aferze na Okęciu, niechciany w Polsce, zdecydował się na grę za granicą^[4].

W 1981 roku Maciej Terlecki z rodziną wyjechali do Stanów Zjednoczonych i osiedlili się w Pittsburghu. Po 5 latach wrócili do Polski, a 9-letni wówczas Terlecki lepiej mówił po angielsku niż po polsku. Rodzina zamieszkała na Retkini w Łodzi. Po kilku latach przeprowadziła się do Podkowy Leśnej (skąd pochodzi matka Macieja Terleckiego)^[5].

Maciej Terlecki ukończył studia dziennikarskie. Żonaty z Izabelą, farmaceutką z Łodzi, z którą ma synów Antoniego (ur. 2009) oraz Krzysztofa (ur. 2012)^[5].

Kariera klubowa

Początki i wyjazd do Anderlechtu

Piłkę nożną zaczął trenować w Zniczu Pruszków. Dodatkowo szkolony był indywidualnie przez ojca, piłkarza, na boisku przyszkolnym w Żółwinie. Jako 15-latek przeprowadził się z Podkowy Leśnej do Warszawy i został zawodnikiem II-ligowej Polonii^[6]. 21 listopada 1992 roku w barwach Polonii wystąpił w spotkaniu z Borutą Zgierz, w zespole razem ze swoim ojcem. W tym dniu Maciej Terlecki miał 15 lat i 257 dni i zapisał się jako najmłodszy gracz na zapleczu Ekstraklasy. Był to bezprecedensowy przypadek w historii polskiego futbolu^[7].

Po występach na mistrzostwach Europy U-16 otrzymał zaproszenie z Bayernu Monachium. Po paru treningach wzbudził duże zainteresowanie u menadżerów klubu, Uli Hoeneßa i Lothara Matthäusa. Terlecki nie mógł podpisać kontraktu z działaczami niemieckiego zespołu, ponieważ przepisy niemieckiej federacji mówiły, iż zawodnik poniżej 18. roku życia nie może reprezentować barw klubu Bundesligi. Ostatecznie propozycję gry złożył mu RSC Anderlecht, z którym związał się 4-letnią umową^[8]. Jako 16-letni zawodnik znalazł się w kadrze meczowej w 2 spotkaniach Ligi Mistrzów, między innymi przeciwko AC Milan^[6]. Nie udało mu się jednak zadebiutować w pierwszej drużynie. W 1995 roku po 1,5-rocznych treningach wrócił do Polski.

Zgłosił się do Legii, ale ówcześni mistrzowie Polski nie mieli dla niego miejsca w składzie. Ponadto odrzucił ofertę Feyenoordu Rotterdam, który proponował mu testy. Zdecydował się pojechać na obóz do Szklarskiej Poręby z piłkarzami Lecha Poznań. 18-letni Terlecki trenował tylko tydzień. Nie został zaakceptowany przez graczy poznańskiego klubu i wrócił do domu. – „Nie chcę komentować opinii trenera Szukiełowicza, nie sądzę jednak, bym miał ze sobą problemy – komentował Maciej Terlecki. – Ostatnio było wokół mnie za dużo szumu, potrzebuję spokoju. Chcę polubownie załatwić sprawę z Belgami, ale nie wiem, co oni o tym myślą. Być może dostanę szansę w Anderlechcie. Nie wykluczam też przejścia do innego zespołu”^[9].

ŁKS Łódź

Wiosną 1995 roku trafił do ŁKS-u Łódź. W polskiej ekstraklasie zadebiutował w 18. kolejce, rozgrywając cały mecz przeciwko Lechowi Poznań. W debiucie w 58. minucie strzelił bramkę, dającą łodzianom wyrównanie. Ostatecznie ŁKS zwyciężył 2:1. Do końca sezonu Terlecki był zawodnikiem wyjściowej „jedenastki” swojej drużyny. Rozegrał 10 spotkań, w tym 6 pełnych. Rozgrywki ligowej zakończył z łódzkim klubem na 7. miejscu^[10].

W kolejnym sezonie był jedną z wiodących postaci ŁKS-u. Pierwszą bramkę strzelił w 6. serii spotkań, dającą zwycięstwo 1:0 nad Stalą Mielec. Z kolei w 11. kolejce w wygranym 3:1 meczu z Pogonią Szczecin otworzył wynik, uderzając piłkę z 30 metrów. Futbolówka nabrała rotacji i wpadła pod spojeniem słupka i poprzeczki bramki bronionej przez Radosława Majdana. Trafienie to zostało wybrane bramką roku w 1995, w ramach piłkarskiego telewizyjnego magazynu „Gol”, przy ogromnej przewadze głosów^[11]. Z łodzianami Terlecki zajął 4. miejsce w klasyfikacji końcowej, tracąc trzy punkty do trzeciego, dającego udział w kwalifikacjach do europejskich pucharów. Rozegrał prawie wszystkie spotkania ligowe. Ponadto 2-krotnie musiał pauzować za kartki^[12]. W 1997 roku z ŁKS-em zajął 6. miejsce w lidze. Ostatnim występem Terleckiego w łódzkiej drużynie było spotkanie 33. kolejki, wygrane 5:0 z Wisłą Kraków^[13]. Po zakończeniu rozgrywek zdecydował się opuścić zespół.

Widzew Łódź

Jego nowym pracodawcą został ówczesny mistrz Polski, lokalny rywal ŁKS-u – Widzew Łódź, do którego trafił za 600 tys. marek^[14]. Terlecki stracił sympatię kibiców z alei Unii, na domiar tego nie został przychylnie powitany w nowym klubie. Na pierwszym sparingu z jego udziałem zebrała się kilkudziesięcioosobowa grupa kibiców, która w sposób wulgarny sugerowała piłkarzowi, żeby wrócił, skąd przyszedł. Było to spowodowane przede wszystkim tym, że Terlecki grając jeszcze w ŁKS-ie niepochlebnie wypowiadał się o Widzewie^[15].

Przekonał do swoich umiejętności trenera Franciszka Smudę i stał się podstawowym graczem łódzkiej drużyny. Pierwszego gola dla Widzewa w oficjalnych rozgrywkach strzelił w pierwszym meczu rundy przedwstępnej Ligi Mistrzów, wygranym 2:0 z Neftçi PFK. W II rundzie za silna jednak okazała się AC Parma. W Pucharze UEFA natomiast łódzka drużyna odpadła już w I rundzie, przegrywając z Udinese Calcio. Przed rozpoczęciem sezonu ligowego Terlecki z Widzewem rozegrał mecz o Superpuchar Polski przeciwko Legii Warszawa, z którą przegrał 1:2. Nie zdołał również obronić ze swoim zespołem mistrzostwa kraju, zajmując dopiero 4. miejsce (mistrzem został ŁKS).

W kolejnym sezonie w Pucharze Polski dotarł do półfinału, pokonując kolejno Raków Częstochowa, Groclin Dyskobolię i Aluminium Konin. Odpadł po przegranym dwumeczu z Amiką Wronki po rzutach karnych. Przy stanie 7:8 nie strzelił decydującej „jedenastki”, przez co jego drużyna poniosła porażkę^[16]. W rozgrywkach ligowych z łodzianami wywalczył wicemistrzostwo Polski, ustępując Wiśle Kraków. Krakowianie zostali jednak ukarani za korupcję, dlatego prawo gry w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów uzyskał Widzew.

Terlecki z łódzkim zespołem rozpoczął rozgrywki w II rundzie kwalifikacyjnej, dwumeczem z mistrzem Bułgarii, Liteksem Łowecz. Pierwszy mecz przegrali 1:4. Podobnie jak w poprzednim spotkaniu rewanżu Terlecki również nie wyszedł w wyjściowej jedenastce. Na początku drugiej połowy zastąpił Marka Citkę przy stanie 2:1 dla łodzian. Do końca regulaminowych 90 minut Widzew powiększył przewagę o dwa gole, a dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia. Terlecki, wybrany przez szkoleniowca Grzegorza Latę na piątego wykonawcę rzutu karnego, przy stanie 2:2 pokonał bramkarza Witomira Wutowa, dzięki czemu jego zespół awansował do III rundy eliminacyjnej. Łodzianie odpadli jednak, przegrywając rywalizację z ACF Fiorentina. W spotkaniu rewanżowym Maciej Terlecki został uznany najlepszym graczem Widzewa przez gazetę „Express Ilustrowany” (zagrał na pozycji obrońcy, zastępując Tomasza Łapińskiego)^[17]. Z kolei rozgrywki Pucharu UEFA łodzianie zakończyli w II rundzie.

Klub był jednak dłużny wobec Terleckiego. Sam zawodnik otwarcie zaprotestował przeciwko nie wypłacaniu mu premii, odmawiając wyjazdu na ligowy mecz z olsztyńskim Stomilem 7 listopada 1999 roku. Od tej pory zawodnik nie umiał dojść do porozumienia z działaczami klubowymi. Po przegranym meczu 30 października 1999 z Pogonią Szczecin przestał pojawiać się na treningach, przez co został zawieszony^[18]. Odszedł z Widzewa w lutym 2001 roku po tym, jak prawie rok nie grał i nie trenował^[19].

Powrót na boiska

Po półrocznej przerwie powrócił do grania w piłkę. Odbył treningi ze Śląskiem Wrocław, ale ostatecznie został graczem Orlenu Płock. Miał spore zaległości treningowe i nadwagę, dlatego nie grał zbyt często. Wystąpił jedynie w 4 spotkaniach ligowych rundy wiosennej (2000/01), a jego zespół spadł do II ligi. Potem przez pół roku był zawodnikiem chorzowskiego Ruchu, ale i tam nie mógł odbudować swoich umiejętności^[20].

W 2002 roku przeszedł do broniącego się przed spadkiem Stomilu Olsztyn. Odbudował formę i był jednym z najlepszych piłkarzy swojej drużyny. W grupie spadkowej jego zespół odniósł jednak jedynie 2 zwycięstwa, na skutek czego zajął ostatnią pozycję w tabeli i tym samym został zdegradowany do II ligi. Ostatnie 5 meczów to porażki olsztyńskich piłkarzy, w których zazwyczaj Terlecki uzyskiwał honorowe trafienia. Wcześniej strzelił bramkę zespołowi RKS Radomsko, dając remis olsztynianom. Gol ten został nominowany w kategorii bramka roku w plebiscycie „Piłkarskie Oskary”, organizowanych przez Canal+ i PZPN^[21].

Po spadku olsztyńskiej drużyny kontrakt Terleckiego stracił ważność. Przed kolejnym sezonem porozumiał się z działaczami Widzewa. W tym czasie o piłkarza starała się również Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski^[14]. W rozgrywkach o mistrzostwo kraju z łódzkim klubem zajął dalekie 9. miejsce, a w Pucharze Polski dotarł do półfinału. Widzew nie wyraził chęci przedłużenia kontraktu, więc piłkarz szybko znalazł nowego pracodawcę. W sezonie 2003/04 reprezentował barwy płockiej Wisły, do której wrócił po 3 latach. W nowej drużynie nie miał jednak stałego miejsca w wyjściowym składzie. W zespole z Płocka rozegrał większość meczów ligowych. Zajął z nią 5. miejsce w klasyfikacji końcowej. Terlecki uczestniczył również w kwalifikacjach do Pucharu UEFA^[22].

Po roku podpisał 3-letni kontrakt z Pogonią Szczecin. Jesienią wystąpił w niej zaledwie w 8 spotkaniach, a po zakończeniu rundy jesiennej klub zrezygnował w piłkarza. Będąc jeszcze zawodnikiem Pogoni, nawiązał kontakt z trenerem Mieczysławem Broniszewskim, który wówczas prowadził GKS Katowice. Po odejściu ze Szczecina Terlecki planował przenieść się do Katowic, ale Broniszewski przestał pracować w katowickim klubie. W międzyczasie otrzymał kilka propozycji z innych klubów występujących w ekstraklasie. Pojawiła się również oferta ze Stanów Zjednoczonych, ale zrezygnował z dalekiego wyjazdu. Kiedy okazało się, że trener Broniszewski rozpoczął pracę w II-ligowym Radomiaku, temat ich współpracy powrócił. Ze względu na osobę szkoleniowca pojawił się w Radomiu. Terlecki pomógł utrzymać się radomskiej drużynie w II lidze, a po jego 2 bramkach Radomiak pokonał w barażach 3:0 Tłoki Gorzyce. Klub opuścił w rundzie wiosennej następnego sezonu, kiedy jego drużyna zajmowała 8. miejsce w tabeli^[23][24][25].

Ostatni mecz w ekstraklasie

W styczniu 2006 roku wraz z Markiem Citką podpisał kontrakt z broniącą się przed spadkiem do II ligi Polonią Warszawa. Głównym zadaniem stawianym przed nowymi zawodnikami było uniknięcie bezpośredniej degradacji. W tym celu stołeczny klub sprowadził doświadczonych, obeznanych w ligowych realiach graczy. Maciej Terlecki nie sprawdził się w pierwszych meczach, więc później występował w drużynie rezerw. W 30. kolejce rozegrał swój 200. mecz w ekstraklasie (porażka 0:1 z Zagłębiem Lubin). Po spadku Polonii do II ligi wrócił do Radomiaka, który z kolei nie utrzymał się na zapleczu ekstraklasy^[25][26][27].

Z III-ligową drużyną Terlecki dotarł do 1/4 finału Pucharu Polski, gdzie lepsza okazała się już Cracovia. Wcześniej po jego bramkach radomianie wyeliminowali kolejno I-ligowe zespoły Odry Wodzisław (1:0) i ŁKS-u Łódź (1:0)^[28].

W rundzie jesiennej sezonu 2007/08 grał II lidze w Pelikanie Łowicz. Karierę piłkarską kończył na boiskach klasy okręgowej jako grający trener Milanu Milanówek^[6].

Kariera reprezentacyjna

Maciej Terlecki był reprezentantem Polski w każdej kategorii wiekowej. Do reprezentacji U-15 trafił w 1992 roku. Z kolei kadrą U-16 zdobył mistrzostwo Europy. Był wtedy głównym rozgrywającym reprezentacji i po turnieju został uznany za najlepszego gracza zespołu. W pierwszym meczu po jego bramce Polacy zremisowali ze Szwajcarią 1:1. Później pokonali Islandię 2:0 i Irlandią Północną 1:0. Po wyjściu z grupy zwyciężyli Belgię i Francję, a w finale okazali się lepsi od Włochów^[29].

W tym samym roku Terlecki z reprezentacją U-17 zajął 4. miejsce na Mistrzostwach Świata w Japonii. Po zwycięstwie w grupie Polska pokonała ćwierćfinale Stany Zjednoczone 3:0. Terlecki w 39. minucie otworzył wynik spotkania. W półfinale za silna okazała się Nigeria, a w meczu o brązowy medal Polacy musieli uznać wyższość drużynie Chile. Terlecki został wybrany do jedenastki gwiazd turnieju^[18][30].

Piłkarz był również ostoją kadry olimpijskiej prowadzonej przez Pawła Janasa. Po przegranych meczach barażowych z Turcją Polska nie zakwalifikowała się na mistrzostwa Europy i tym samym na igrzyska olimpijskiej w Sydney^[18][31].

Łącznie w młodzieżowych kadrach rozegrał ok. 70 spotkań^[6].

W 1999 roku otrzymał powołanie do pierwszej reprezentacji Polski od selekcjonera Janusza Wójcika na towarzyski turniej organizowany w Bangkoku z okazji urodzin króla Tajlandii, Bhumibola Adulyadeja. W polskiej drużynie zadebiutował 16 czerwca 1999 roku w przegranym 0:2 meczu z Brazylią. Rozegrał całe spotkanie, które jednak zostało uznane za nieoficjalne. 3 dni później piłkarz zagrał przeciwko Nowej Zelandii. Podobnie jak w drużynie olimpijskiej wystąpił jako stoper przez pełne 90 minut. Mecz zakończył się bezbramkowo, a po rzutach karnych wygrali Polacy. Był to jedyny oficjalny występ Terleckiego w kadrze narodowej^[32][33].

Styl gry i umiejętności

Jako reprezentant Polski na mistrzostwach Europy U-16 wyróżniał się umiejętnościami wśród swoich rówieśników. Potrafił dobrze grać obiema nogami. Ówczesny selekcjoner Andrzej Zamilski powiedział, że miał świetny przegląd pola, był bardzo skoczny i silny fizycznie, jak na swój wiek. Uważał, że wtedy stał się liderem polskiego zespołu^[29].

Terlecki najczęściej grał na pomocy, ale jak sam stwierdził, był zawodnikiem uniwersalnym. W reprezentacji olimpijskiej grał jako stoper. W latach 2002–03 w Widzewie pełnił rolę stoper lub defensywnego pomocnika, mimo że wcześniej był ofensywnej pomocy. – "Byłem uniwersalny i chyba trochę mi to zaszkodziło, bo za często pozwalałem sobą „rzucać” po boisku" – oznajmił po zakończeniu kariery Maciej Terlecki^[34].

Magazyn Futbol następująco opisuje piłkarza: – "Miał krnąbrny charakter, był też typem indywidualisty, który wszystko chciał robić sam, a tacy piłkarze często zrażają do siebie trenerów – dodaje. Jeździł więc po różnych klubach, gdzie nie poznano się na jego talencie. A przecież umiejętności miał przeogromne. Kiwał dwóch, trzech zawodników. W drużynach juniorskich wszystko zależało od niego"^[30].

Statystyki kariery klubowej

Klub	Sezon	Liga	Liga		Puchar kraju		Inne[35]		UEFA		Suma
			Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki
Polonia Warszawa	1992/93	II liga	3	0	0	0	–		–		3	0
RSC Anderlecht	1993/94	Eerste klasse	0	0	0	0	–		0	0	0	0
	1994/95 (j)	Eerste klasse	0	0	0	0	–		0	0	0	0
ŁKS Łódź	1994/95 (w)	I liga	10	2	0	0	–		–		10	2
	1995/96	I liga	26	3	0	0	–		–		26	3
	1996/97	I liga	26	2		0	–		–		26	2
Widzew Łódź	1997/98	I liga	27	4	0	0	1	0	6	1	34	5
	1998/99	I liga	27	2	5	0	–		–		32	2
	1999/00 (j)	I liga	13	0	1	0	–		8	0	22	0
Orlen Płock	2000/01 (w)	I liga	4	0	0	0	–		–		4	0
Ruch Chorzów	2001/02 (j)	I liga	2	0	1	0	1	0	–		4	0
Stomil Olsztyn	2001/02 (w)	I liga	12	4	0	0	–		–		12	4
Widzew Łódź	2002/03	I liga	24	0	4	0	–		–		28	0
Wisła Płock	2003/04	I liga	17	1	1	1	–		2	0	20	1
Pogoń Szczecin	2004/05 (j)	I liga	8	0	2	1	–		–		10	1
Radomiak Radom	2004/05 (w)	II liga	14	3	0	0	2	2	–		16	5
	2005/06 (j)	II liga	16	4	5	2	–		–		21	6
Polonia Warszawa	2005/06 (w)	I liga	4	0	0	0	–		–		4	0
Radomiak Radom	2006/07	III liga		4	6	2	–		–			6
Pelikan Łowicz	2007/08 (j)	II liga	12	0	0	0	–		–		12	0
Canal+ Warszawa	2010/11 (j)	-	–		1	0	–		–		1	0
Ogólnie w karierze			245	29	26	6	4	2	16	1	291	38

Źródła:^[36][37][38]

Sukcesy

Widzew Łódź

• 2. miejsce w mistrzostwach Polski w sezonie 1998/99

Reprezentacja Polski

• mistrzostwo Europy U-16 w 1993 roku
• 4. miejsce na mistrzostwach Świata U-17 w 1993 roku

Nagrody i wyróżnienia

• Najlepszy piłkarz mistrzostw Europy U-16 w 1993 roku^[6]
• Miejsce w najlepszej jedenastce mistrzostw świata U-17 w 1993 roku^[30]
• Nagroda Specjalna w Plebiscycie Tygodnika Piłka Nożna 1993^[39]
• Bramka Roku 1995 uznana przez Magazyn Piłkarski "Gol"^[11]

Kariera trenerska

W 2008 roku został licencjonowanym trenerem. W tymże roku był grającym szkoleniowcem Milanu Milanówek, występującym wówczas w klasie okręgowej. W latach 2011–13 trenował I zespół GLKS Nadarzyn. W sezonie 2012/13 jego piłkarze po nieudanej końcówce zajęli 6. miejsce w klasie okręgowej (w 5 ostatnich kolejkach zdobyli zaledwie 1 punkt)^[40].

Komentator telewizyjny

Od 2007 roku jest komentatorem meczów piłkarskich w takich stacjach jak: Canal+, nSport HD i Eurosport^[6] Komentował do tej pory mecze m.in. polskiej Ekstraklasy, Ligi Europy^[41] czy Pucharu Narodów Afryki^[42].