Loading AI tools
polski muzykolog Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Gołąb (ur. 25 października 1952 w Lęborku) – polski muzykolog, prof. zwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego, od 2003 kierownik Zakładu, od 2009 roku Katedry, a w latach 2015–2020 dyrektor Instytutu Muzykologii UWr.
 Maciej Gołąb (2022) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia, estetyka i teoria muzyki XIX i XX w., muzykologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
 | |
Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Lęborku, w latach 1971–1976 studiował muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim pod kierunkiem Józefa Chomińskiego, Zofii Lissy i Anny Czekanowskiej. Doktoryzował się w 1981 roku na UW pod kierunkiem prof. Józefa M. Chomińskiego rozprawą Teoria i jej kompozytorskie aspekty w muzyce dwunastotonowej I połowy XX wieku (wyd. 1987). Habilitację uzyskał w 1990 roku na Wydziale Historycznym UW na podstawie pracy Chromatyka i tonalność w muzyce Chopina (wyd. polskie 1991, niem. 1995). W 1999 roku otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.
Wykładał historię i teorię muzyki w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego (1978–2003), a jako profesor wizytujący także na uniwersytetach w Bloomington i Moguncji.
Jest członkiem rad redakcyjnych: kwartalnika „Muzyka” (Instytut Sztuki PAN, od 1996), półrocznika „Audiosfera. Koncepcje-badania-praktyki” (Instytut Kulturoznawstwa UWr, od 2015) oraz „The Chopin Review”/„Studia Chopinowskie” (Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, od 2018). Od 2005 jest również redaktorem naukowym wydawnictw muzykologicznych „Musicologica Wratislaviensia” (Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego), a od 2012 – serii „Eastern European Studies in Musicology” (Peter Lang International Academic Publishers). W 2003 roku reaktywował studia muzykologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim.
W 2004 za książkę Spór o granice poznania dzieła muzycznego otrzymał Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej. W 2012 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[1]. W latach 2012–16 był członkiem Senatu Uniwersytetu Wrocławskiego, a w 2015–18 – Komitetu Nauk o Sztuce PAN. W 2022 książkę o Mazurku Dąbrowskiego nagrodzono w konkursach Academia 2022 oraz Klio 2022, a także nominowano do Nagrody im. Jana Długosza.
Jego zainteresowania badawcze mają trzy punkty ciężkości: związane z historią dwudziestowiecznej moderny muzycznej, metodologią badań muzykologicznych oraz twórczością (wraz z jej recepcją) Fryderyka Chopina.
Pierwsza monografia (1987) odwołuje się do nowszej historii teorii muzyki, rozpatrując historię doktryn dodekafonicznych w I poł. XX w. i konfrontując je z praktyką kompozytorską. W drugiej [1990, wyd. niem. 1995] autor koncentruje uwagę na problemie dynamicznych jakości harmoniczno-tonalnych w muzyce Chopina, ukazując je z punktu widzenia historii teorii muzyki i analizy funkcjonalno-warstwowej. Kolejna monografia poświęcona została życiu i twórczości pierwszego polskiego dodekafonisty Józefa Kofflera (1995, wyd. ang. 2004): zapomnianej postaci historii kultury muzycznej okresu 20-lecia międzywojennego. Jedną z najważniejszych prac autora jest książka z zakresu analitycznej teorii muzyki i epistemologii; synteza poświęcona historii (a przez poprzez historię systematyce) problemów poznania dzieła muzycznego [2003 i 2012, wyd. ang. 2008]. W kręgu refleksji nad społeczną historią muzykologii i jej metodologią znajduje się książka poświęcona postaci i twórczości naukowej Józefa M. Chomińskiego (2008). Kolejna monografia to historia moderny muzycznej XX w. (bez stylów, kierunków i tendencji), widzianej przez pryzmat zarówno jej związków z muzyką XIX w., jak i z punktu widzenia poszerzania granic muzyczności (2011, wyd. ang. 2015). Wydane wyłącznie w języku angielskim studia nad twórczością Chopina i jej recepcją [2014] dokumentują ewolucję wieloletnich chopinologicznych zainteresowań autora. Poświęcona Mazurkowi Dąbrowskiego ostatnia książka to szeroko zakrojona muzykologiczna synteza historii powstania i recepcji polskiego hymnu.
Inne książki – redagowane przez niego studia zbiorowe o charakterze monograficznym – są pochodną jego zasadniczych zainteresowań, a poświęcone zostały: przemianom stylu Chopina (1993), historii muzykologii na Uniwersytecie Wrocławskim (2005) i Fryderykowi Chopinowi w kulturze polskiej (2009).
Opublikował ponad sto sześćdziesiąt prac w Polsce i za granicą.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
