Ludwik Lepiarz

Ludwik Lepiarz (ur. 6 sierpnia 1891 w Sierczy, zm. 27 stycznia 1937 we Lwowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Ludwik Lepiarz

Geduld

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	6 sierpnia 1891 Siercza
Data i miejsce śmierci	27 stycznia 1937 Lwów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 Pułk Piechoty 5 Pułk Piechoty Legionów, 155 Pułk Piechoty 30 Pułk Strzelców Kaniowskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Grobowiec rodzinny ppłk. Ludwika Lepiarza

Tabliczka nagrobna Ludwika Lepiarza

Życiorys

Urodził się 6 sierpnia 1891 w Sierczy, w rodzinie Franciszka (ur. 1864) i Anny z d. Śliwa (ur. 1874)^[1]. Po zdaniu matury przez dwa lata kształcił się na Politechnice Lwowskiej. Działał w Związku Strzeleckim. Po wybuchu I wojny światowej służył w V batalionie 5 pułku piechoty w składzie I Brygady. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski. U kresu wojny został podporucznikiem 5 pułku piechoty Legionów Wojska Polskiego i w jego szeregach brał udział w odsieczy Przemyśla podczas wojny polsko-ukraińskiej. Został ranny. Później brał udział w wyprawie kijowskiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w czerwcu 1920 przydzielony do 155 pułku piechoty, z którym brał udział w walkach na Litwie.

10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 75 pułku piechoty^[2]. W latach 1922–1924 słuchacz III Kursu Normalnego w Wyższej Szkole Wojennej. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego. 22 maja 1926 został przeniesiony z Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu do Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[3]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931. Z dniem 1 marca 1931 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie^[4][5]. 9 grudnia 1932 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa sztabu^[6]. W 1934 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 19 pułku piechoty „Odsieczy Lwowa” we Lwowie^[7]. W latach 1933–1935 obowiązki służbowe łączył z funkcją prezesa Klubu Sportowego LKS Pogoń Lwów oraz prezesa Koła 5 pułku piechoty Legionów we Lwowie^[8].

Współpraca z wywiadem sowieckim[9]

Pułkownik Lepiarz nie stronił od alkoholu i hazardu, popadając też z tego powodu okresowo w długi, czym zwrócił na siebie uwagę werbownika radzieckiego wywiadu Seweryna Kruszyńskiego. Jako agent „Rozwiedupra” przekazał Sowietom wiele cennych informacji w tym między innymi adresy wszystkich jednostek WP, tajne dokumenty Departamentu Organizacji MSWojsk, gdzie pracował, tajne dokumenty DOK VI. O jego randze świadczy fakt że był niezwykle wysoko opłacany (w szczytowym okresie współpracy otrzymywał miesięcznie ok. 3000 dolarów. Później dostawał nieregularnie od 50 do 200 dolarów). Jego współpraca miała miejsce w latach 1928–1936 do momentu aresztowania Seweryna Kruszyńskiego przez polski kontrwywiad. Pułkownik Lepiarz został aresztowany w wyniku zeznań Kruszyńskiego. Dokonał aktu samobójczego w celi. Zmarł po dłuższej chorobie 27 stycznia 1937 we Lwowie^[10][11][12] w szpitalu wojskowym^[13]. 30 stycznia 1937 został pochowany w grobowcu rodzinnym na warszawskim cmentarzu Bródnowskim^[14][12] (kwatera 34A-4-1/2).

W 1927 poślubił Helenę Pałasińską, z którą miał dwoje dzieci^[12], w tym syna Andrzeja (żołnierz Zgrupowania Żubr, ps. „Miś”, poniósł śmierć w powstaniu warszawskim 30 września 1944 w wieku ok. 15 lat)^[15][16].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[17]
• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[18][19]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[20]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[21]