Lubięcin

wieś w województwie lubuskim Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Lubięcinmap

Lubięcin (niem. Liebenzig[4]) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Nowa Sól, 19 km na północny wschód od Nowej Soli.

Szybkie fakty Państwo, Województwo ...
Lubięcin
wieś
Ilustracja
Wiatrak koźlak w Lubięcinie
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Powiat

nowosolski

Gmina

Nowa Sól

Liczba ludności (2022)

810[1]

Strefa numeracyjna

68

Kod pocztowy

67-108[2]

Tablice rejestracyjne

FNW

SIMC

0912215

Położenie na mapie gminy wiejskiej Nowa Sól
Mapa konturowa gminy wiejskiej Nowa Sól, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Lubięcin”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Lubięcin”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Lubięcin”
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego
Mapa konturowa powiatu nowosolskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Lubięcin”
51°53′22″N 15°52′33″E[3]
Zamknij

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Lubięcin. W latach 1973–1976 miejscowość była siedzibą gminy Lubięcin. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Więcej informacji SIMC, Nazwa ...
Integralne części wsi Lubięcin[5][6]
SIMCNazwaRodzaj
0912190Drogoniówprzysiółek
0912244Radosławiceprzysiółek
0912250Stawyprzysiółek
Zamknij

Historia

Wieś powstała prawdopodobnie przed 1201 rokiem.

We wsi był przystanek kolejowy Lubięcin.

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[7]:

  • Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie pierwotnie ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki parafialny pod wezwaniem Serca Jezusowego, szachulcowy, salowy, zbudowany w 1747 roku, przebudowany w 1862 roku. Dawny zbór ewangelicki. Wystrój wnętrza barokowy
  • plebania, drewniana, zbudowana w pierwszej połowie XIX wieku
  • kościół cmentarny, dawny parafialny pod wezwaniem św. Katarzyny, drewniany, powstał w początkach XVIII w. na bazie starszego, wymienionego w źródłach w 1372 roku, przebudowany w 1820 roku
  • szkoła, z pierwszej połowy XIX wieku
  • domy nr 85, nr 102
  • wiatrak koźlak, drewniany, z 1817 roku
  • wiatrak koźlak, drewniany, z 1705 roku, przebudowany w 1879 roku
  • wiatrak koźlak, drewniany, z XIX wieku

inne zabytki:

  • dzwonnica z XIX wieku, dzwon z 1793 roku.

Przypisy

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.