Liczi chińskie (chiń. 荔枝 lìzhī; ang.lychee, leetchee), zwane także śliwką chińską, liczi lub bliźniarką smaczną (Litchi chinensis Sonn.) – gatunekdrzew tropikalnych z rodziny mydleńcowatych (Sapindaceae), jedyny przedstawiciel rodzajuliczi (Litchi). Pochodzi z rejonu Kambodży, Wietnamu i Filipin, ale jest uprawiany w wielu krajach o ciepłym klimacie[3]. Pierwszym Europejczykiem, który opisał liczi, był polski jezuita Michał Boym (w swojej Florze sinensis)[4].
Liczi chińskie zostało opisane naukowo w 1782 roku przez francuskiego przyrodnika Pierre'a Sonnerata (1748–1814) w książce „Voyage aux Indes orientales et à la Chine, fait par ordre du Roi, depuis 1774 jusqu'en 1781”[3][5][6].
Podłużne, kuliste lub lekko stożkowate owoce są zebrane w grona po 2–20[8]. Z wyglądu przypominają owoce maliny lub truskawki. Brązowo-czerwona skórka jest cienka, stwardniała i łamliwa, pokryta stożkowatymi wyrostkami. Pod skórką znajduje się kremowa, jadalna osnówka, otaczająca jedno podłużne nasiono[9][8]. U odmian uprawnych nasiono bywa słabo wykształcone[8].
Roślina uprawna: roślina uprawiana w południowych Chinach od ponad 2000 lat. Obecnie uprawiana jest także w Azji Południowowschodniej, Indiach, południowej Japonii, wschodniej Australii a także w USA (Floryda i Hawaje), południowej Afryce i Oceanii. Owoce wymagają szybkiego transportu, gdyż dojrzewają tylko na drzewach, a zbierane są w pełni dojrzałości. Są nietrwałe, przechowywane w temperaturze pokojowej zaczynają psuć się już po 2-3 dniach. Tylko niektóre odmiany można przechowywać w chłodniach do 10 tygodni.
Sztuka kulinarna: owoce liczi są wykorzystywane w kuchni. Z owoców, po usunięciu skórki i nasiona, robi się kompoty i syrop. Można je też zamrażać. Ususzone w całości są nazywane „orzeszkami liczi”. Jadane są także na surowo. Można je dodawać do sałatek owocowych, podawać z likierem, śmietaną lub lodami. W Chinach są suszone na podobieństwo rodzynek.
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
Sonnerat, Pierre.[w:] Taxonomic literature: a selective guide to botanical publications and collections with dates, commentaries and types (TL2), Biodiversity Heritage Library [on-line].[dostęp 2014-01-21].
GeoffreyG.BurnieGeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN3-8331-1916-0, OCLC271991134.
Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.):Słownik botaniczny.Wyd.II, zmienione i uzupełnione.Warszawa:Wiedza Powszechna,2003. ISBN83-214-1305-6. Brak numerów stron w książce