Loading AI tools
polski malarz (1902-1988) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leonard Sempoliński (ur. 4 listopada 1902 w Warszawie, zm. 28 października 1988 tamże) – fotograf, malarz, jeden z członków założycieli Związku Polskich Artystów Fotografików (nr legitymacji 12). W 1957 roku otrzymał tytuł Excellence FIAP (EFIAP)[1].
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 listopada 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 października 1988 |
| Zawód, zajęcie |
artysta fotograf |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
  | |
Dzieciństwo i młodość spędził w warszawskiej, robotniczej dzielnicy Wola[2]. W czasie I wojny światowej, dla utrzymania rodziny, zajmował się wyrabianiem drewnianych łyżek. Fotografować zaczął w wieku 15 lat[2].
W 1917 ukończył Szkołę Towarzystwa Kredytowego m.st. Warszawy na Woli, a następnie podjął studia w Szkole Sztuk Pięknych pod okiem Władysława Skoczylasa. Przerwał je w roku 1920, zgłaszając się na ochotnika do wojska, z chęcią udziału w wojnie polsko-bolszewickiej.
W latach 1922 i 1923 uczęszczał do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych im. Wojciecha Gersona. Między rokiem 1918 a 1936 pracował w różnych zakładach warszawskich jako elektrotechnik, zakładając m.in. linie telefoniczne, a w latach 1936–1942 jako kierownik techniczno-gospodarczy w spółce „Franaszek”, zajmującej się handlem materiałami fotograficznymi[2]. W tym czasie fotografią zajmował się jedynie amatorsko. Oficjalną karierę fotograficzną rozpoczął w roku 1938, biorąc udział w zorganizowanej przez Jana Bułhaka wystawie „Piękno Wilna i Ziemi Wileńskiej”.
II wojnę światową przeżył w Warszawie, a powstanie warszawskie na Starym Mieście[3]. Był tam świadkiem eksplozji „czołgu pułapki” na ul. Kilińskiego i uczestniczył w grzebaniu szczątków ofiar[4]. Po upadku Starego Miasta trafił do obozu przejściowego przy kościele św. Stanisława Biskupa[3], a stamtąd do obozu przejściowego w Pruszkowie[2]. Po uwolnieniu przebywał na krótko w Podkowie Leśnej. Wrócił do Warszawy 18 stycznia 1945 i zamieszkał wraz z rodziną na warszawskiej Pradze[5]. W lutym 1945 uzyskał zezwolenie na fotografowanie zniszczonego miasta[6].
W dniu 10 lutego 1946 w mieszkaniu Sempolińskiego przy ulicy Walecznych 27 na Saskiej Kępie zawiązał się Polski Związek Artystów Fotografików, przekształcony później w ZPAF. Tam też nowe stowarzyszenie miało swoją tymczasową siedzibę. W 1947 Leonard Sempoliński założył Polskie Towarzystwo Fotograficzne. Krótko potem zamknął swój sklep i podjął pracę w Warszawskich Zakładach Fotochemicznych. Zrezygnował z niej po niedługim czasie na rzecz samodzielnej działalności artystyczno-fotograficznej. W latach 1951–1956 pełnił funkcję prezesa ZPAF.
W swojej karierze fotograficznej podejmował różną tematykę: tworzył dokumentację fotograficzną wielu miast i ich okolic, realizował cykle krajobrazowe, zajmował się fotografią reportażową, eksperymentalną i artystyczną. Oprócz tego malował, rysował, konstruował radia i aparaty fotograficzne. W fotografii był zwolennikiem realizmu, stawiając przed nią zadanie odtwarzania świata takim, jakim jest. Rozgłos przyniosła mu jego pierwsza indywidualna wystawa w 1969 r., prezentująca cykl fotografii ruin Warszawy w 1945[7]. Kontrapunktem dla niej stał się cykl ilustrujący odbudowywaną i budowaną na nowo Warszawę: Stare Miasto, Marszałkowską Dzielnicę Mieszkaniową i Pałac Kultury i Nauki. W latach 60. i 70. powstały niezwykle dziś cenne serie fotografii, obecnie najczęściej już nieistniejących, peryferyjnych, ubogich dzielnic Warszawy.
Był ojcem malarza Jacka Sempolińskiego.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
