Loading AI tools
gatunek grzyba Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lejkówka szarawa (Clitocybe nebularis (Batsch) Kumm.) – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
lejkówka szarawa |
Nazwa systematyczna | |
Clitocybe nebularis (Batsch) P. Kumm. Führ. Pilzk.: 124 (Zwickau), 1871 |
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Clitocybe, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1789 r. August Johann Batsch nadając mu nazwę Agaricus nebularis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. Paul Kummer, przenosząc go do rodzaju Clitocybe[1]. Niektóre synonimy naukowe[2]:
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym ma też inne nazwy: bedłka dymowa, bedłka mgława, gąsówka mglista, lejkówka mglista[3].
Średnica 5–15 cm, początkowo wypukły, później nisko łukowaty, na koniec płaski lub przegięty. Zazwyczaj posiada szeroki i tępy garb, brzegi długo pozostają podwinięte. Jest niehigrofaniczny, mięsisty i w całości biało oszroniony. Kolor od biało-siwego poprzez siwy do popielatego z brązowym odcieniem. Brzeg kapelusza jaśniejszy[4].
Niskie, cienkie, gęste i zbiegające na trzon. Najpierw są białe, potem ochrowo-kremowe, a u starszych okazów pojawiają się na nich brązowe plamy[4].
Wysokość 6–12 cm, grubość do 3 cm, z zewnątrz jest włóknisty. U młodych okazów pałkowaty i pełny, później walcowaty i watowaty lub pusty. W nasadzie zawsze pozostaje zgrubiały. Kolor biały do blado-szarego[4].
Biały, twardy, mięsisty, nie zmienia zabarwienia po przekrojeniu. Smak i zapach bardzo zmienny. Niekiedy pachnie jak świeżo zmielona mąka, innym razem nieprzyjemnie. Przez większość ludzi zapach uważany jest za nieprzyjemny[5].
Biały do kremowego. Zarodniki, elipsoidalne, gładkie, bezbarwne, o średnicy 6–7 × 3 µm[6].
Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji, ponadto podano jej występowanie w Maroku i na Nowej Zelandii[7]. W Europie Środkowej gatunek wszędzie rozprzestrzeniony i częsty. Jest jednym z najliczniejszych grzybów późnojesiennych w Europie[5]. Również w Polsce jest bardzo pospolity[8].
Rośnie od września do listopada w różnego typu lasach liściastych i iglastych. Najczęściej występuje w bujnych lasach bukowych oraz na igliwiu w lasach świerkowych. Często występuje razem z gąsówką fioletowawą. Czasami stare owocniki lejkówki szarawej atakowane są przez pewien gatunek pasożytniczego grzyba (pochwiaka pasożytniczego), który powoduje deformacje kapeluszy tej lejkówki[5]. Lejkówka mglista zazwyczaj występuje w wielkich gromadach, czasami liczących setki osobników. Czasami tworzy tzw. czarcie koła[9].
Na starych okazach lejkówki szarawej czasami występuje inny, nagrzybny grzyb – pochwiak grzybolubny (Volvariella surrecta)[10].
Saprotrof[3]. Grzyb trujący. W większości dawnych atlasów grzybów uważana była za grzyb niejadalny, niesmaczny, ciężkostrawny lub jadalny po odpowiedniej obróbce. Ewald Gerhard podaje np. że jest jadalna po wygotowaniu i odlaniu wody[11]. Obecnie jednak wiadomo, że powoduje zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Odpowiada za to zawarta w niej nebularyna. Jest to związek purynowy mający własności antybakteryjne np. w stosunku do prątka gruźlicy. Ma również własności cytostatyczne, jednak nie może być wykorzystany w lecznictwie ze względu na swoje silne własności toksyczne[12].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.