Loading AI tools
francuski okręt podwodny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
L’Espoir (Q167) – francuski oceaniczny okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, jedna z 31 jednostek typu Redoutable. Okręt został zwodowany 18 lipca 1931 roku w stoczni Arsenal de Cherbourg w Cherbourgu, a do służby w Marine nationale wszedł w lutym 1934 roku. Podczas wojny jednostka pełniła służbę na Morzu Śródziemnym, Atlantyku i Oceanie Indyjskim, a od zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami znajdowała się pod kontrolą rządu Vichy. 27 listopada 1942 roku „L’Espoir” został samozatopiony w Tulonie.
Jednostka bliźniacza „L’Espoir” – „Ajax” | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Projekt |
M6 |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
1 sierpnia 1929 |
Wodowanie |
18 lipca 1931 |
Marine nationale | |
Wejście do służby |
1 lutego 1934 |
Zatopiony |
samozatopiony 27 listopada 1942 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość |
92,3 m |
Szerokość |
8,2 m |
Zanurzenie |
4,7 m |
Zanurzenie testowe |
80 m |
Rodzaj kadłuba | |
Napęd | |
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 7200 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM 2 śruby | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg |
powierzchnia: 10 000 Mm przy 10 w. |
Uzbrojenie | |
1 działo kal. 100 mm, 2 wkm kal. 13,2 mm, 13 torped | |
Wyrzutnie torpedowe |
7 × 550 mm |
Załoga |
61 |
„L’Espoir”[uwaga 1] zamówiony został na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z lat 1928/1929[1][2]. Projekt (o sygnaturze M6[3] ) był ulepszeniem pierwszych powojennych francuskich oceanicznych okrętów podwodnych – typu Requin[1]. Poprawie uległa krytykowana w poprzednim typie zbyt mała prędkość osiągana na powierzchni oraz manewrowość[1][4]. Okręty typu Redoutable miały duży zasięg i silne uzbrojenie; wadą była ciasnota wnętrza, która powodowała trudności w dostępie do zapasów prowiantu i amunicji[4]. Konstruktorem okrętów był inż. Jean-Jacques Roquebert[4]. „L’Espoir” należał do 2. serii jednostek, które otrzymały silniki Diesla o większej mocy, dzięki czemu osiągały one na powierzchni prędkość 19 węzłów[3][5].
„L’Espoir” zbudowany został w stoczni Arsenal de Cherbourg w Cherbourgu (numer stoczniowy Q51)[3][5]. Stępkę okrętu położono 1 sierpnia 1929 roku[6] , a zwodowany został 18 lipca 1931 roku[5][7].
„L’Espoir” był dużym, oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[1][4]. Długość całkowita wynosiła 92,3 metra (92 metry między pionami), szerokość 8,2 metra i zanurzenie 4,7 metra[5][8]. Wyporność standardowa w położeniu nawodnym wynosiła 1384 tony (normalna 1570 ton), a w zanurzeniu 2084 tony[5][7][uwaga 2]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 7200 KM[5][9][uwaga 3]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM[4][5][uwaga 4]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 19 węzłów na powierzchni i 10 węzłów w zanurzeniu[3][5][uwaga 5]. Zasięg wynosił 10 000 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym (lub 4000 Mm przy prędkości 17 węzłów) oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów w zanurzeniu[1][2]. Zbiorniki paliwa mieściły 95 ton oleju napędowego[3][5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, zaś czas zanurzenia 45-50 sekund[1][4]. Autonomiczność okrętu wynosiła 30 dób[3][10].
Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torped kalibru 550 mm: cztery na dziobie i jeden potrójny zewnętrzny aparat torpedowy. Prócz tego za kioskiem znajdował się jeden podwójny dwukalibrowy (550 lub 400 mm) aparat torpedowy[3][4]. Na pokładzie było miejsce na 13 torped, w tym 11 kalibru 550 mm i dwie kalibru 400 mm[3][4]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kalibru 100 mm L/45 M1925 oraz zdwojone stanowisko wielkokalibrowych karabinów maszynowych Hotchkiss kalibru 13,2 mm L/76[3][4].
Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 57 podoficerów i marynarzy[2][5][uwaga 6].
„L’Espoir” został przyjęty do służby w Marine nationale 1 lutego 1934 roku[6] . Jednostka otrzymała numer burtowy Q167[3] . 15 czerwca 1939 roku „L’Espoir” nieopodal Cam Ranh uczestniczył w ćwiczeniach wraz z krążownikiem „La Motte-Picquet” i siostrzanym okrętem „Phénix”, podczas których ten ostatni zatonął wraz z całą załogą[11] . W momencie wybuchu II wojny światowej okręt przechodził remont w Sajgonie, który zakończył się 22 października 1939 roku[11] . Dowódcą okrętu był w tym okresie kpt. mar. H.S.A. Tezenas du Montcel[11] . Jednostka wchodziła nominalnie w skład 5. dywizjonu 3. eskadry 1. Flotylli okrętów podwodnych w Tulonie (wraz z siostrzanymi okrętami „Monge” i „Pégase”)[11] . Po zakończeniu remontu „L’Espoir” wyruszył w rejs do Europy, docierając 5 listopada do Singapuru, 13 listopada do Kolombo, by zawijając jeszcze do Dżibuti dotrzeć do Tulonu w grudniu 1939 roku[11][12] .
W czerwcu 1940 roku okręt (wraz z „Monge” i „Pégase”) stacjonował w Bizercie w składzie 5. dywizjonu okrętów podwodnych, a jego dowódcą był nadal kmdr ppor. H.S.A. Tezenas du Montcel[13] . 22 czerwca, w dniu zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami, jednostka znajdowała się w remoncie, który zakończył się w sierpniu 1940 roku[13][14] . 11 października 1940 roku „Vengeur” i „L’Espoir” wypłynęły z Tulonu i w towarzystwie „Pégase” i „Monge” (które tego samego dnia opuściły Bizertę), w eskorcie awiza „La Batailleuse”, pokonały 17 października Cieśninę Gibraltarską i dotarły do Casablanki[15] . 17 stycznia 1942 roku „L’Espoir” wypłynął z Diégo Suarez i razem z bliźniaczymi jednostkami „Vengeur”, „Monge” i „Pégase” udał się do Sajgonu[16] . 27 listopada 1942 roku, podczas ataku Niemców na Tulon, jednostka została samozatopiona[4][17].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.