Kunegunda Siwiec
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kunegunda Siwiec (ur. 28 maja 1876 w Stryszawie, zm. 27 czerwca 1955 tamże) – polska świecka zakonnica, tercjarka karmelitańska, mistyczka oraz Czcigodna Służebnica Boża Kościoła katolickiego.
| Przyczyna śmierci | |
|---|---|
| Miejsce spoczynku |
Kaplica sióstr Zmartwychwstanek w Siwcówce |
| Miejsce zamieszkania |
Stryszawa |
| Narodowość | |
| Rodzice |
|
| Strona internetowa | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Kunegunda Siwiec była córką Jana Siwca i Wiktorii z domu Trzop[1][2]. Była dziesiątym z jedenaściorga dzieci[1]. Rodzina była bardzo religijna i mieszkała w typowej góralskiej chacie[3]. Kunegunda Siwiec posługiwała się gwarą beskidzką[4]. Nigdy nie uczęszczała do szkoły, czytać i pisać nauczyła się od miejscowego górala[4]. Z biegiem lat nieużywana umiejętność pisania zanikała, aż w końcu Kunegunda Siwiec zaczęła uchodzić wśród mieszkańców za osobę niepiśmienną[4]. Pracowała w polu, siała zboże, pasała bydło, pomagała w pracach domowych[5]. W jej domu czytano pisma katolickie, takie jak np. „Posłaniec Serca Jezusowego”[4]. Po wybuchu I wojny światowej, wojsko austriackie, wkroczywszy do Stryszawy, zarekwirowało inwentarz żywy i wcieliło jednego z braci Kunegundy Siwiec do wojska[5].
Do pierwszej komunii świętej przystąpiła w kościele w Suchej Beskidzkiej, natomiast sakrament bierzmowania otrzymała 3 września 1897 od bp. Jana Puzyny[6]. Pod wpływem rekolekcji wygłoszonych przez redemptorystę, o. Bernarda Łubieńskiego, dwudziestoletnia wówczas Kunegunda Siwiec, pozostając osobą świecką, postanowiła poświęcić się Bogu[7][8]. Zerwała zaręczyny i do końca życia nie wyszła za mąż[8]. W 1902 ukończyła kurs katechetyczny i zajmowała się przygotowywaniem okolicznych wiernych do sakramentów[1].
Należała do założonego przez ks. Wojciecha Blaszyńskiego ruchu „sidziniarek”, które ślubowały Bogu dziewictwo i uczyły górali katechezy[7][9]. Po ukończeniu kursu w Sidzinie uczyła zasad wiary dzieci i dorosłych przygotowujących się do przyjęcia sakramentów[7]. W 1897 wstąpiła do Apostolstwa Modlitwy w Stryszawie, natomiast w 1923 – do Bractwa Dzieciątka Jezus u karmelitów bosych w Wadowicach, a w 1924 – do III zakonu karmelitów bosych, w którym złożyła śluby i przyjęła imię Teresa od Dzieciątka Jezus[7][9]. Dzięki jej wsparciu finansowemu, mieszkaniec Stryszawy, Józef Czernecki, mógł ukończyć seminarium duchowne (które wówczas były płatne) i otrzymać święcenia[10]. Część swojej ziemi przekazała na budowę kaplicy pod wezwaniem św. Teresy od Dzieciątka Jezus oraz na domy klasztorne zmartwychwstanek w Stryszawie[7][11]. W 1948 roku Kunegunda Siwiec zachorowała na nieuleczalną gruźlicę kości i pozostałych 7 lat życia spędziła przykuta do łóżka, w wielkich cierpieniach[1][11]. Zmarła 27 czerwca 1955 w Stryszawie. Jej szczątki spoczęły początkowo na stryszawskim cmentarzu[12]. 14 listopada 2016 odbyła się ekshumacja jej doczesnych szczątków z cmentarza w Stryszawie i przeniesienie ich do kaplicy Sióstr Zmartwychwstanek w Siwcówce[13].
Wedle źródeł katolickich, doświadczyła objawień Jezusa Chrystusa, Matki Bożej oraz świętych[7]. Zapisy rozmów, sporządzane w latach 1942–1955 przez kierownika duchowego Kunegundy Siwiec, ks. Bronisława Bartkowskiego, zostały opublikowane pośmiertnie pt. Miejsce mojego miłosierdzia i odpoczynku po wydaniu imprimatur przez kard. Stanisława Dziwisza[7][14]. Ich przesłaniem jest duchowe dziecięctwo oraz miłosierdzie Boże[7]. Świecki Zakon Karmelitów Bosych organizuje do jej grobu coroczne pielgrzymki[15].
Proces beatyfikacyjny
Z inicjatywy ojców Karmelitów bosych przekonanych o świątobliwości życia Kunegundy Siwiec poczyniono starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[16]. 29 września 2007 Stolica Apostolska wydała dekret tzw. Nihil obstat wyrażający zgodę na rozpoczęcie jej procesu beatyfikacji[16]. 21 grudnia 2007 w kurii krakowskiej rozpoczął się proces na szczeblu diecezjalnym[17], który zakończył się 28 października 2011, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych do Rzymu[16]. Postulatorem procesu został o. Szczepan Praśkiewicz OCD[1]. 1 marca 2013 Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret o ważności postępowania beatyfikacyjnego[16]. Postulator o. Praśkiewicz OCD opracował tzw. Positio wymagane w procesie beatyfikacji, które zostało złożone i zaakceptowane. 25 lutego 2025 papież Franciszek promulgował dekret o heroiczności jej cnót[18]. Odtąd przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej[19].
Zobacz też
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.