Księstwo Galilei

Księstwo Galilei – według Jana z Ibelinu, XIII-wiecznego jurysty, jedno z czterech najważniejszych ziem zależnych należących do Królestwa Jerozolimy (obok Sydonu, Jafy i Aszkelonu i Edessy).

Księstwo Galilei

1099–1187
Ustrój polityczny	monarchia
Data powstania	1099
Data likwidacji	1187
Władca	Rajmund III
brak współrzędnych

Księstwo składało się z ziem dookoła Tyberiady w Gelilei oraz małych, wyodrębnionych ziem zależnych rozsianych po Galilei i południowej Fenicji (w dzisiejszym Libanie). Księstwo Galilei miało nieproporcjonalną liczbę wasali, a w środku jego ziem leżał niezależny Sydon. Księstwo Galilei i Sydon nieustannie toczyli spory o swoje granice i przesuwali je ciągle w obie strony kosztem drugiego.

Księstwo ustanowiono, przynajmniej z nazwy, w 1099, kiedy Gotfryd z Bouillon nadał Tankredowi de Hauteville Tyberiadę, Hajfę i Bethsan. W 1101 król Baldwin I ograniczył władzę Tankreda i dał Hajfę Galdemarowi Carpenel, samego Tankreda zmusił do porzucenia księstwa i zostania regentem Antiochii. Księstwo było własnością kolejno rodzin Bures, Saint-Omer i de Lusignan. Jego stolica była w Tyberiadzie, stąd czasem nazywano je księstwem Tyberiady lub Tyberiadą. Księstwo zostało zniszczone przez Saladyna w 1187, jednak tytuł księcia używali dalej kolejni synowie królów Cypru (tytularnych królów Jerozolimy).

Książęta Galilei

• Tankred de Hauteville (1099–1101)
• Hugo de Saint-Omer (1101–1106)
• Gerwazy de Bazoches (1106–1108)
• Tankred, ponownie (1109–1112)
• Joscelin I z Courtenay, hrabia Edessy (1112–1119)
• Wilhelm I Bures (1120–1141)
• Elinard Bures (1142–1148)
• Wilhelm II Bures (1148–1158)
• Gautier de Saint-Omer (1159–1171), pierwszy mąż Eschiwy de Bures
• Rajmund III, hrabia Trypolisu (1174–1187), drugi mąż Eschiwy de Bures
• Hugo II de Saint-Omer (1187–1204)
• Raul de Saint-Omer (1204–1219)
• Odon de Montbéliard (1219–1244), mąż Eschiwy de Tabarie
• Eschiwa de Tabarie (1219–1265), córka Raula de Saint-Omer
• Balian II z Ibelinu (1265–1315), wnuk Eschiwy
• Jakub z Ibelinu (1315–1319)
• Gwidon z Lusignan (ok. 1320–1343), syn Hugona IV, króla Cypru
• Hugo z Lusignan (1343–1385), syn Gwidona z Lusignan
• Jan de Brie (1389–1397), szlachcic cypryjski
• Henryk z Lusignan (1413–1426), syn Jakuba I, króla Cypru
• Jakub de Cafran (1441–1445), szlachcic cypryjski
• Filip z Lusignan (?–ok. 1466), syn Henryka z Lusignan

Wasale księstwa Galilei

• Bejrut zdobyty w 1110 i przyznany Fulkowi de Guînes. Był jedną z ziemi, które najdłużej znajdowały się w posiadaniu krzyżowców, przetrwał nawet zdobycie Akki w 1291. Pełnił ważną rolę w handlu królestwa Jerozolimy z Europą. Miał swoich własnych wasali:
  • Banias – dany w 1128 Baldwinowi II przez asasynów. Baldwin nadał go Renierowi Brus, którego córka poślubiła Humphreya II z Toron. Banias i Toron około 1148 połączyła unia personalna.
  • Toron – zamek został wybudowany przez Hugona de Saint-Omer, drugiego księcia Galilei, aby pomógł w zdobyciu Tyru. W 1107 otrzymał go Humphrey I. W latach 1183–1190 Toron był domeną królewską, został też połączony z Zajordanią. W 1266 został zdobyty przez muzułmanów. Miał swoich wasalów:
    • Castel Neuf,
    • Toron Ahmud.
• Nazaret – pierwotnie siedziba patriarchy Jerozolimy, ustanowiona przez Tankreda. W 1115 został wyodrębniony z Galilei.
• Hajfa – częściowo podlegała arcybiskupowi Nazaretu, częściowo uniezależniła się od Galilei.