Loading AI tools
pastor ewangelicki, obrońca polskości Warmii i Mazur Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Celestyn Mrongowiusz[1], Mrongovius[1], Mrąga[1]; inne formy nazwiska: Morengoriusz, Morengovius, Murengovius; krypt.: M.; Mr. (ur. 19 lipca 1764 w Olsztynku, zm. 3 czerwca 1855 w Gdańsku) – duchowny ewangelicki, kaznodzieja, pisarz religijny[1], filozof, językoznawca, tłumacz[1] i leksykograf[1]. Jeden z pierwszych badaczy folkloru Kaszubów[2]. Przez dużą część swojego życia mieszkał i pracował w Gdańsku.
Urodził się 19 lipca 1764 roku w Olsztynku[1] jako syn Bartłomieja, noszącego początkowo nazwisko: Maręga, pastora i rektora szkoły w Olsztynku (później w Marwałdzie), i Julianny Estery z Weberów[3]. Dzieciństwo spędził w Marwałdzie. Pierwsze nauki pobierał w Zalewie, a od roku 1780 uczył się Szkole Katedralnej na Knipawie w Królewcu. Następnie studiował (immatrykulowany 21 marca 1782) teologię, filozofię i filologię polską na Uniwersytecie Królewieckim (aż do roku 1790). W latach 1790–1796 był nauczycielem języka polskiego w Collegium Fridericianum w Królewcu. W tym okresie (1790-1798) pełnił także obowiązki młodszego nauczyciela w Szkole Katedralnej. Jednocześnie pracował też jako tłumacz urzędowy języka polskiego i korektor druków polskich w oficynach wydawniczych: Hartunga (Gdańsk) i Kantera (Kwidzyn). W roku 1796 ożenił się z Wilhelminą Luizą Paarmann. Rok później (1797) wraz z ks. Jerzym Olechem bezskutecznie starał się o utworzenie katedry języka polskiego na uniwersytecie królewieckim. Był poliglotą – oprócz języka polskiego i niemieckiego znał również język grecki, dolnołużycki oraz rosyjski. W maju 1798 opuścił Królewiec, a wkrótce został pastorem i kaznodzieją gminy ewangelickiej w kaplicy św. Anny przy kościele św. Trójcy w Gdańsku i jednocześnie lektorem języka polskiego w Gdańskim Gimnazjum Akademickim (do roku 1817). W roku 1806 Tadeusz Czacki złożył mu propozycję objęcia katedry języków słowiańskich i stanowisko kierownika biblioteki w Liceum Krzemienieckim (propozycja niezrealizowana prawdopodobnie z powodu niechęci G. E. Grodka).
Mowa polska jest piękniejsza i cudowniejsza niż język francuski i niemiecki,
więc się jej poczciwy człowiek wstydzić nie powinien i owszem, pilnie się jej uczyć,
o nią dbać i o utrzymanie się jej jak o wielki skarb starać powinien[4][5].Niedzielne i święte Ewangelie i lekcje, Krzysztof Celestyn Mrongowiusz 1806
Od roku 1812 był nauczycielem języka polskiego w Szkole Świętojańskiej przy parafii św. Jana w Gdańsku. W tym okresie udzielał też lekcji prywatnych i pełnił funkcję tłumacza sądowego. Po śmierci żony w roku 1820 oddał się przede wszystkim działalności naukowej. Obok ożywionych kontaktów z uczonymi polskimi, współpracował i korespondował z uczonymi rosyjskimi, czeskimi i niemieckimi. W 1841 roku spotkał się w Ostródzie z innym znanym działaczem polskim Gustawem Gizewiuszem, przekazując mu memoriał do króla pruskiego w sprawie swobód językowych dla ludności mazurskiej, który wiosną 1842 roku jako rojalista, niechętny społecznym niepokojom, wręczył osobiście Fryderykowi Wilhelmowi[6]. Dokument ten domagał się od króla pruskiego położenia kresu germanizacji dzieci polskich w szkołach elementarnych, wprowadzenia języka polskiego w szkołach średnich i zorganizowania katedr tego języka na uczelniach wyższych. W 1852 został członkiem Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu. Adam Mickiewicz w liście napisanym do Mrongowiusza w imieniu Towarzystwa oraz własnym napisał do niego „...uzacniłeś życie Twoje niezmordowaną, nieprzerwaną, owocną pracą około języka polskiego.”[4] Był jedynym gdańszczaninem należącym do Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie (od 1823, jako członek korespondent).
Zmarł 3 czerwca 1855 roku w Gdańsku[1]. Został pochowany na (obecnie nieistniejącym) starym cmentarzu Zbawiciela (Salvator) na gdańskim Zaroślaku.
Był bibliofilem i pozostawił po sobie ponad 1 tys. zgromadzonych cennych książek, które przeszły w posiadanie Biblioteki Miejskiej w Gdańsku.
Był autorem rozpraw, podręczników języka polskiego oraz słowników polsko-niemieckich[7][8], a także edytorem piśmiennictwa staropolskiego. Zajmował się zbieraniem pieśni mazurskich i kaszubskich oraz wszelkich dokumentów w języku kaszubskim Sporządził program badań dotyczących Kaszubów, np. przygotował mały słownik kaszubski. W latach 1826–1827 prowadził badania ludoznawcze w pobliżu Słupska, głównie w Cecenowie i Główczycach.
Drobne utwory, recenzje i anonse Mrongoviusa ogłaszano w czasopismach: „Gazeta Literacka” (1822, nr 6, s. 68), „Pamiętnik Warszawski” (1822, t. 1, s. 324 n.), „Przyjaciel Ludu Łecki” (1842), „Przyjaciel Ludu” (Leszno, tu: Dorywcze uwagi... nad L. Siemieńskiego tłumaczeniem polskim Odyssei, 1848, nr 19), „Tygodnik Literacki” (Poznań, 1841, nr 35-36).
Ks. Celestyn Mrongowiusz tłumaczył również na język polski dzieła innych autorów z języka niemieckiego oraz z greki:
Drobne przekłady Mrongoviusa ogłaszano w czasopismach: „Przyjaciel Ludu Łecki” (tu: Szczęśliwość poczciwego. Piosnka z niemieckiego, 1842, nr 4; Przyjaciele i pieniądze. Z rosyjskiego przez M-a, 1842, nr 7), „Przyjaciel Ludu” (Leszno; tu: Homer: Odyseja. Śpiew I-II, przekł., 1848, nr 20-26); zobacz ponadto: Ważniejsze dzieła poz. 1; Prace edytorskie poz. 2, 7.
Ks. Mrongowiusz wydawał również własne opracowania tekstów autorów z okresu sarmatyzmu jak Sebastiana Fabiana Klonowica czy Samuela Dambrowskiego:
Bardziej szczegółową bibliografię twórczości Mrongowiusza podają: W. Pniewski: Bibliografia wydawnictw i rękopisów Mrongowiusza, „K. C. Mrongowiusz 1764-1855. Księga pamiątkowa” Gdańsk 1933 – W. Bieńkowski: Bibliografia dzieł K. C. Mrongowiusza za l. 1791-1870; w: K. C. Mrongowiusz (1764-1855) w służbie umiłowanego języka, Olsztyn 1964.
W roku 1933 Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki w Gdańsku wydało ku jego czci księgę pamiątkową pod red. Władysława Pniewskiego. Jego imię nosiło Towarzystwo Polaków-Ewangelików działające w Wolnym Mieście Gdańsku w latach 1938-1939, które m.in. opiekowało się mogiłą na cmentarzu Salwatora.
Od jego nazwiska pochodzi po 1945 r. nowa nazwa pruskiego miasta Ządźbork – Mrągowo.
Około 1975 został wybity medal upamiętniający Krzysztofa Celestyna Mrongowiusza, zaprojektowany przez Edwarda Gorola[9].
W nawiązaniu do tradycji akademickiej Pomorza, w 2007 roku prof. Andrzej Ceynowa, rektor Uniwersytetu Gdańskiego w latach 2002–2008 ustanowił Nagrodę „Nauczyciel Roku” im. Krzysztofa Celestyna Mrongowiusza. Jest ona przyznawana trzem nauczycielom akademickim za szczególne osiągnięcia dydaktyczne, w rocznicę powołania Uniwersytetu Gdańskiego 20 marca każdego roku. Laureatom nagrody jest wręczana okolicznościowa statuetka, zaprojektowana przez artystę rzeźbiarza Gennadija Jerszowa. Ten sam artysta jest twórcą pomnika Mrongowiusza uroczyście odsłoniętego 20 czerwca 2009 roku na terenie Bałtyckiego Kampusu Gdańskiego, przed Biblioteką Uniwersytetu Gdańskiego[10].
Jest patronem dzwonu g2 carillonu Ratusza Głównego Miasta w Gdańsku[11].
W centrum Gdańska przy Kościele św. Jana znajduje się obiekt noclegowy Celestin Residence. W tym miejscu kiedyś mieściła się Szkoła Świętojańska, w której od 1812 roku Krzysztof Celestyn Mrongowiusz nauczał języka polskiego. Obiekt nawiązuje do przeszłości m.in. poprzez fragmenty tekstów duchownego w holu wejściowym przy recepcji oraz poświęconym mu Apartamencie Mrongovious, w którym znajduje się wielki portret K. C. Mrongowiusza.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
