Królestwo Norwegii (1814)

Królestwo Norwegii – niepodległe państwo, powstałe po zerwaniu unii duńsko-norweskiej. Istniało pomiędzy majem a listopadem 1814 roku.

Królestwo Norwegii

Kongeriget Norge

1814
Herb Flaga
Hymn: Norges Skaal (Toast Norweski)
Ustrój polityczny	monarchia konstytucyjna
Konstytucja	Konstytucja Norwegii z 17 maja 1814
Stolica	Christiania
Data powstania	17 maja 1814
Data likwidacji	4 listopada 1814
Władca	Chrystian Fryderyk[1]
Powierzchnia	324 220 km²
Populacja (1814) • liczba ludności	902 100
• gęstość	3 os./km²
Język urzędowy	norweski, duński,
Położenie na mapie

Historia

Po wojnach napoleońskich oraz niszczącej wojnie z Wielką Brytanią toczonej w latach 1807–1814 pokonane Dania i Norwegia musiały na podstawie traktatu kilońskiego przekazać Szwecji całość obszarów Norwegii. Zamorskie posiadłości Norwegii zostały zatrzymane przez Danię. Norwegowie nie pogodzili się z warunkami pokoju i 17 maja 1814 ogłosili pełną niezależność, kończąc swój związek z Danią i nie dopuszczając do unii ze Szwecją. Królem Norwegii wybrano księcia Chrystiana Fryderyka. Niezależność Norwegii skończyła się już w sierpniu, gdyż w wyniku szwedzkiej inwazji Norwegia zmuszona została do unii personalnej ze Szwecją, pozostając przy swojej liberalnej konstytucji i oddzielnych urzędach z wyjątkiem służby zagranicznej. Unia norwesko-szwedzka przetrwała do 1905 roku.