Klasztor Emaus w Pradze
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klasztor Emaus (czes. Emauzský klášter) – zabytkowy klasztor benedyktynów w Pradze, zwany Na Slovanech lub Emauzy, założony 21 listopada 1347 przez cesarza i króla czeskiego Karola IV. Znajduje się w dzielnicy Praga 2 na Nowym Mieście, między ulicami Vyšehradská, Trojická, Pod Slovany i Na Slovanech.
 nr rej. 11725/1-1225 z 3 maja 1958[1] | |
 Klasztor Emaus (Emauzy) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miasto wydzielone | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Właściciel | |
Położenie na mapie Pragi  | |
Położenie na mapie Czech  | |
 50°04′20″N 14°25′03″E | |
| Strona internetowa | |
Klasztor został założony na podstawie przywileju papieża Klemensa VI z 1346 roku. Zbudowany na skalnym pagórku nieopodal dawnego kościoła św. Kosmy i Damiana, był on częścią architektonicznego założenia Nowego Miasta w Pradze. Przy klasztorze wybudowano w 1371 kościół pod wezwaniem Panny Marii, św. Hieronima, słowiańskich świętych Cyryla i Metodego oraz czeskich świętych - świętego Wojciecha i świętego Prokopa z Sazawy. Poświęcenie klasztoru miało miejsce 29 kwietnia 1372, a dokonał go arcybiskup Pragi Jan Očko z Vlašimi. W czasie konsekracji odczytano fragment ewangelii św. Łukasza mówiący o spotkaniu zmartwychwstałego Jezusa przez dwóch uczniów zdążających do Emaus, co znalazło później swój wyraz w potocznej nazwie klasztoru. W zamyśle cesarza miał być to ośrodek liturgii słowiańskiej, co było świadomym nawiązaniem do działalności św. Cyryla i Metodego.
Klasztor, wraz z czterema innymi kościołami ufundowanymi przez Karola IV, wyznacza na planie miasta kształt krzyża. Kierunek północ - południe wyznaczają lokalizacje kościołów św. Katarzyny i Zwiastowania Maryi Panny na słupie, a wschód - zachód – kościół Panny Marii i św. Karola Wielkiego oraz klasztor Emaus. Ramiona tego architektonicznego krzyża przecinają się w miejscu zajmowanym przez kościół św. Apolinarego.
W latach 1419–1589 klasztor znajdował się w rękach husytów (utrakwistów). Na początku panowania Rudolfa II wrócił on w ręce katolików. W 1636 objęli go benedyktyni z katalońskiego klasztoru w Montserrat, którzy z kolei w 1880 zostali zastąpieni przez zakonników z Niemiec. W 1920 przywrócono tu sprawowanie liturgii słowiańskiej. W 1942 gestapo aresztowało opata i skierowało go do obozu koncentracyjnego, pozostałych zakonników wygnano, a w klasztorze otworzono szpital wojskowy.
14 lutego 1945 kościół i klasztor doznały znacznych zniszczeń na skutek bombardowania w czasie alianckiego nalotu. Zespół klasztorny, odbudowywany po wojennych zniszczenia przez benedyktynów, którzy powrócili z wygnania, został w roku 1950 upaństwowiony i przekazany Czechosłowackiej Akademii Nauk (utworzono tu Zakład Historii), co spowodowało emigrację części zakonników do Włoch (sam opat znalazł się w radzieckim łagrze). Wieże kościoła, pierwotnie barokowe z XVII–XVIII wieku, odbudowano w końcu lat 60., nadając im współczesną formę, co było źródłem licznych kontrowersji. Po 1989 benedyktyni odzyskali kościół i klasztor. W 2003, kiedy odbudowa kościoła została zakończona, poświęcono nowy ołtarz, a pierwszą mszę odprawiono - zgodnie z wezwaniem - w Poniedziałek Wielkanocny 21 kwietnia 2003.
W latach 1908–1918 opatem klasztoru był Alban Schachleiter (1861-1937), utrzymujący w późniejszych latach ścisłe kontakty z NSDAP i proszony przez Hitlera o odprawienie dla niego mszy św. przed inauguracją Reichstagu w marcu 1933, do czego nie doszło z powodu zawieszenia go w obowiązkach w dniu 17 III 1933 z powodu krytyki na łamach Volkischer Beobachter antynazistowskich listów pasterskich biskupów katolickich.
Klasztor Emaus po bombardowaniu 14 lutego 1945 roku
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
