Loading AI tools
polski historyk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Rudnicki (ur. 22 lutego 1879 w Wojsławicach, zm. 13 października 1959 w Warszawie) – polski prawnik i historyk, adwokat, prokurator, sędzia i podsekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości w rządzie Władysława Sikorskiego[1], członek loży wolnomularskiej w Warszawie w czasach II Rzeczypospolitej[2].
.JPG) Kazimierz Rudnicki (przed 1936) | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 lutego 1879 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 października 1959 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
prawnik, sędzia, prokurator |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
    | |
Urodził się w rodzinie Henryka i Antoniny z Herginów. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim[3], następnie w 1902 studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w adwokaturze i równolegle studiował historię na Uniwersytecie Franciszkańskim pod kier. Szymona Askenazego[4]. Jego praca o Kajetanie Sołtyku była obciążona silną tendencją antyrosyjską[5]. Szymon Askenazy w przedmowie do książki napisał: Symbolizuje ona pierwszy w swoim rodzaju, niebywały, nieprawdopodobny akt brutalnej przemocy, dokonany w czasie głębokiego na zewnątrz pokoju przez ościenną, innowierczą potęgę, razem na wolnej Rzeczypospolitej i Kościele katolickim, w osobie kapłana i senatora polskiego[6]. Władysław Konopczyński ocenił książkę Rudnickiego jako najsolidniejszą polską pracę biograficzną w zakresie XVIII stulecia[7].
W latach 1904–1906 Rudnicki był aplikantem (potem asesorem i sędzią) w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie. W latach 1910–1917 był adwokatem, członkiem Koła Obrońców Politycznych. W okresie od 4 stycznia do 4 września 1917 sprawował urząd Prezydenta Miasta Piotrkowa[8], następnie był prokuratorem Sądu Okręgowego w Piotrkowie. W 1920 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. W okresie 1921–1923 był prokuratorem sądu okręgowego (oskarżał m.in. w procesie Eligiusza Niewiadomskiego), w 1923 wiceministrem sprawiedliwości, 1923–1936 prokuratorem sądu okręgowego, następnie apelacyjnego w Warszawie. Został usunięty z tego stanowiska (nazywany „czerwonym prokuratorem”) za udzielanie pomocy oskarżonym w sprawach politycznych. Od 4 lipca 1936[9] do 16 października 1936 był prezesem Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Na własną prośbę został przeniesiony w październiku na stanowisko prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie. W maju 1937 ponadto otrzymał nominację na sędziego Trybunału Stanu na okres trzechletni. Był członkiem zarządu Towarzystwa Kryminologicznego oraz członkiem Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów (do 1939)[10].
W okresie okupacji niemieckiej aż do wybuchu powstania warszawskiego pozostał na stanowisku prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie. W latach 1939–1944 był ponadto prezesem Patronatu w Warszawie.
Po wojnie, od lutego 1945 był prezesem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z siedzibą w Łodzi. W listopadzie 1946 został przeniesiony na stanowisko prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie. 4 grudnia 1947 powierzono mu pełnienie obowiązków sędziego Sądu Najwyższego z zachowaniem dotychczasowych funkcji. 1 kwietnia 1950 został przeniesiony na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego w Ośrodku Sesji Wyjazdowych w Krakowie, z dniem 27 lutego 1951 sędzia w Sądzie Wojewódzkim w Krakowie[10]. Był uznawany za krasomówcę sądowego (niektóre z jego przemówień ogłoszono drukiem).
Od 1906 był mężem Marii z Jakimowiczów (1882–1959)[3][11].
Zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 155-1-13,14)[11].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
