Juliusz Dreszer

Juliusz Bronisław Dreszer (ur. 26 maja 1892 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 14 maja 1937 w Warszawie) – rotmistrz rezerwy Wojska Polskiego, adwokat, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Juliusz Dreszer

Juliusz Dreszer (przed 1933)
rotmistrz rezerwy
Data i miejsce urodzenia	26 maja 1892 Grodzisk Mazowiecki
Data i miejsce śmierci	14 maja 1937 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Ułanów Legionów Polskich, 11 Pułk Ułanów Legionowych, 201 Ochotniczy Pułk Szwoleżerów, 1 Pułk Szwoleżerów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Juliusz Dreszer (czwarty z lewej) podczas pogrzebu brata, Gustawa Orlicz Dreszera (1936)

Urodził się 26 maja 1892^[1]. Był synem Jana Augusta (1863–1931), adwokata, notariusza, działacza niepodległościowego^[2] i Emilii z domu Rusch^[3]. Jego braćmi byli Zygmunt (1888–1947), polityk PPS, poseł, Gustaw (1889–1936), generał, Rudolf (1891–1958), generał. W 1900 wraz z rodziną przeniósł się do Częstochowy, gdzie jego ojciec założył prywatną kancelarię. W tym mieście bracia Dreszerowie uczęszczali do Gimnazjum Rządowego^[4]. W czasie rewolucji 1905 roku Juliusz Dreszer uczestniczył w strajku szkolnym. Wydalony ze szkoły w następnym roku kontynuował naukę w prywatnym Gimnazjum Polskim w Częstochowie. Później kształcił się w Prywatnych Kursach Handlowych Męskich Augusta Zielińskiego w Warszawie. Praktykę odbywał w Legnicy.

Przed 1914 był handlowcem i przemysłowcem we Lwowie. W 1912 został referentem i zastępcą dyrektora firmy Spółka Maszynowa i Kredytowa we Lwowie^[5], w 1913 został zastępcą zawiadowcy w firmie Towarzystwo Terenowe sp. z o.o. we Lwowie^[6].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku ułanów. Był żołnierzem I szwadronu pułku. W 1915 mianowany podoficerem. W 1917 ukończył Szkołę Oficerską Kawalerii w Ostrołęce. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 11 pułku ułanów Legionowych^[7] oraz w szeregach 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów, którego dowódcą był wówczas jego brat rtm. Rudolf Dreszer. Służył jako adiutant pułku i dowódca szwadronu. Brał udział w kontrofensywie na Wołyniu w 1920. W 1921 za swoje czyny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[8][9]. Został awansowany do stopnia rotmistrza rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[10][11]. W latach 20. i 30. był oficerem rezerwowym 1 pułku szwoleżerów w Warszawie^[12][13][14].

Podczas I wojny światowej rozpoczął studia prawnicze, które ukończył w niepodległej Polsce. W okresie II Rzeczypospolitej po przeniesieniu w stan spoczynku pracował jako adwokat w Warszawie. Działał w Lidze Morskiej i Rzecznej. W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w osadzie Orliczyn (gmina Chotiaczów w województwie wołyńskim), wraz z nim osadnikami byli tam jego brat Rudolf oraz płk Stanisław Dreszer^[15][16]. Przed wyborami parlamentarnymi do Sejmu RP w 1935 został mianowany komisarzem wyborczym w okręgu wyborczym nr 6^[17][18].

Zmarł 14 maja 1937 w Warszawie wskutek komplikacji po przebytej grypie^[19]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 5A-6-18)^[20].

Jego żoną od 1924 był Helena Natalia z domu Matecka (ur. 1896)^[21].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 247 – 1921^[9]
• Krzyż Niepodległości (17 marca 1932)^[22]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)^[23]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)