Joseph Paul-Boncour

Augustin Alfred Joseph Paul-Boncour (ur. 4 sierpnia 1873 w Saint-Aignan, zm. 28 marca 1972 w Paryżu) był francuskim politykiem w okresie Trzeciej Republiki.

Joseph Paul-Boncour

Data urodzenia	4 sierpnia 1873
Data śmierci	28 marca 1972
104. Premier Republiki Francuskiej
Okres	od 18 grudnia 1932 do 31 stycznia 1933
Przynależność polityczna	ARD
Poprzednik	Édouard Herriot
Następca	Édouard Daladier

Kariera polityczna

Paul-Boncour urodził się w Saint-Aignan, w departamencie Loir-et-Cher. Otrzymał wyższe wykształcenie prawnicze na uniwersytecie w Paryżu. Został aktywistą ruchu robotniczego. Zorganizował prawniczą radę związków zawodowych (Bourses du Travail). Był osobistym sekretarzem premiera Pierre'a Waldecka-Rousseau w latach 1898-1902. W roku 1909 został wybrany do Izby Deputowanych z ramienia radykałów. Utrzymał miejsce w parlamencie do roku 1914. Przez krótki okres w roku 1911 był ministrem pracy. Po służbie wojskowej w czasie I wojny światowej, powrócił do Zgromadzenia Narodowego. Przekonawszy się do socjalizmu, w roku 1916 wstąpił do SFIO (Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej). W roku 1931 odszedł z niej, by założyć niezależne ugrupowanie - Socjalistyczną Unię Republikańską (Union Socialiste Républicaine), która wkrótce potem połączyła się z Partią Demokratyczną-Republikańską, tworząc Parti Démocratique Républicain et Social (PDRS). W tym samym roku Paul-Boncour został wybrany do senatu. Zasiadał w nim aż do roku 1940, gdy podczas II wojny światowej ustanowiono reżim w Vichy. Podczas kadencji senatora, Paul-Boncour piastował różne stanowiska rządowe oraz dyplomatyczne. Był Stałym Delegatem w Lidze Narodów w latach 1932-36, ministrem wojny w roku 1932, premierem od grudnia 1932 do stycznia 1933, a poza tym - trzykrotnie ministrem spraw zagranicznych (od grudnia 1932 do stycznia 1934, od stycznia do czerwca 1936 oraz w marcu 1938 roku). Paul-Boncour był przeciwny utworzeniu rządu w Vichy. Po upadku Francji w czerwcu 1940, z Algieru opowiadał się za kontynuacją walki przeciwko nazistowskim Niemcom. Jako członek Zgromadzenia Doradczego od roku 1944, przewodniczył francuskiej delegacji na konferencję ONZ w San Francisco i podpisał, w imieniu Francji, Kartę Narodów Zjednoczonych. W latach 1946–48 ponownie zasiadał w senacie.

Gabinet Paula-Boncoura, 18 grudnia 1932 - 31 stycznia 1933

Joseph Paul-Boncour - premier i minister spraw zagranicznych

Édouard Daladier - minister wojny

Camille Chautemps - minister spraw wewnętrznych

Henri Chéron - minister finansów

Albert Dalimier - minister pracy i ochrony praw socjalnych

Abel Gardey - minister sprawiedliwości

Georges Leygues - minister floty

Léon Meyer - minister floty handlowej

Paul Painlevé - minister lotnictwa

Anatole de Monzie - minister edukacji narodowej

Edmond Miellet - minister ds. świadczeń socjalnych

Henri Queuille - minister rolnictwa

Albert Sarraut - minister ds. kolonii

Georges Bonnet - minister robót publicznych

Charles Daniélou - minister zdrowia

Laurent Eynac - minister poczty i telekomunikacji

Julien Durand - minister handlu i przemysłu

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000108673005
• VIAF: 7515538
• LCCN: n89606469
• GND: 116061383
• BnF: 12813830w
• SUDOC: 030419468
• NLA: 51728727
• NKC: skuk0001057
• NTA: 070099316
• CiNii: DA04946412
• PLWABN: 9810605904205606
• NUKAT: n01195266
• J9U: 987007569900305171
• CANTIC: a11802212
• BNC: 000235982
• ΕΒΕ: 148564
• LIH: LNB:BUVd;=Bn

Encyklopedie internetowe:

• PWN: 3955097
• Britannica: biography/Joseph-Paul-Boncour
• Treccani: joseph-paul-boncour
• NE.se: joseph-paul-boncour
• SNL: Joseph_Paul-Boncour
• VLE: joseph-paul-boncour
• DSDE: Joseph_Paul-Boncour
• Hrvatska enciklopedija: 47054