Jodek magnezu

Jodek magnezu, MgI
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy jodków.

Jodek magnezu

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) jodek magnezu Inne nazwy i oznaczenia daw. jodek magnezowy
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	MgI2
Masa molowa	278,11 g/mol
Wygląd	brązowoczarny proszek[1]
Identyfikacja
Numer CAS	10377-58-9
PubChem	66322
Właściwości Gęstość 2,10 g/cm³ (ośmiowodny); ciało stałe 3,89 g/cm³ (20 °C)[1]; ciało stałe 2,35 g/cm³ (sześciowodny); ciało stałe 4,43 g/cm³[2]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 1000 g/l (bezwodny, 0 °C) 1,48 kg/l (bezwodny, 20 °C)[1] 810 g/l (oktahydrat, 20 °C) Temperatura topnienia 637 °C (rozkład)[1][2]
Budowa Układ krystalograficzny bezwodny – heksagonalny heksahydrat – jednoskosny oktahydrat – rombowy
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS (na podstawie podanej karty charakterystyki). Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według europejskich kryteriów (na podstawie podanej karty charakterystyki). NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[1] 0 1 0   Temperatura zapłonu nie dotyczy °C[2]
Podobne związki
Inne aniony	MgCl2, MgBr2, MgSO4
Inne kationy	CaI2, SrI2, NaI
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Występowanie

Jodek magnezu występuje w postaci bezwodnej oraz jako hydrat zawierający sześć MgI
2·6H
2O lub osiem MgI
2·8H
2O cząsteczek wody w sieci krystalicznej.

Budowa cząsteczki

Bezwodny jodek magnezu tworzy kryształy w układzie heksagonalnym, heksahydrat krystalizuje w układzie jednoskośnym, natomiast oktahydrat krystalizuje w układzie rombowym.

Otrzymywanie

Skala laboratoryjna

Synteza jodku magnezu katalizowana wodą

Jodek magnezu może być otrzymany w reakcji magnezu z jodem:

Mg + I
2 → MgI
2

Ponadto związek ten powstaje z tlenku magnezu, wodorotlenku magnezu czy też węglanu magnezu w reakcji z kwasem jodowodorowym^[3]:

MgO + 2HI → MgI
2 + H
2O

Mg(OH)
2 + 2HI → MgI
2 + 2H
2O

MgCO
3 + 2HI → MgI
2 + CO
2 + H
2O

Właściwości

Właściwości fizyczne

Jodek magnezu jest białym ciałem stałym, stabilnym podczas ogrzewania w atmosferze wodoru, ale rozkłada się na powietrzu w temperaturze pokojowej ulegając zbrązowieniu w wyniku uwalniania pierwiastkowego jodu. Ogrzewany na powietrzu rozkłada się całkowicie do I
2 oraz MgO. Ponadto jodek magnezu jest higroskopijny i rozpływa się na powietrzu^[4].

Bezwodny jodek magnezu o gęstości 4,43 g/cm³ (w temp. 20 °C) dobrze rozpuszcza się w wodzie, etanolu, metanolu, eterze i ciekłym amoniaku.

Rozpuszczalność w wodzie wynosi:

100 g/100 g w temp. 0 °C

148 g/100 g w temp. 18 °C

164,9 g/100 g w temp. 110 °C

Ośmiohydrat jodku magnezu o gęstości 2,10 g/cm³ (w temp. 20 °C) dobrze rozpuszcza się w wodzie, etanolu i eterze dietylowym.

Rozpuszczalność w wodzie wynosi:

81 g/100 g w temp. 20 °C

90,3 g/100 g w temp. 80 °C^[5]

Zastosowanie

Jodek magnezu znalazł zastosowanie w reakcji Baylisa-Hillmana, w której powstają winylo-związki o konfiguracji Z^[6].

Zobacz też

• Jodki
• Jodowodór

Przypisy

1. Jodek magnezu. ^{[martwy link]} The Chemical Database. Wydział Chemii Uniwersytetu w Akronie. [dostęp 2013-03-24]. (ang.).^{[niewiarygodne źródło?]}
2. Magnesium iodide (nr 466107) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski.
3. Pradyot Patnaik: Handbook of Inorganic Chemicals. McGraw-Hill Professional, 2003, s. 527–528. ISBN 0-07-049439-8. [dostęp 2010-05-29].
4. Note on Magnesium Iodide. W: N.T.M. Wilsmore: Report of the Third Meeting of the Australasian Association for the Advancement of Science. Sydney: The Association, 1891, s. 116. [dostęp 2010-05-29].
5. Część C, Dział nieorganiczny. W: Praca zbiorowa: Poradnik fizykochemiczny. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1974, s. 205.
6. Lutz-Friedjan Tietze, Gordon Brasche, Kersten Gericke: Domino Reactions in Organic Synthesis. Wiley-VCH, 2006, s. 59. ISBN 3-527-29060-5. [dostęp 2010-05-29].