Jerzy Kubicki

Jerzy Witalis Kubicki (ur. 19 lipca 1892 w Cassel, zm. 17 listopada 1973 w Poznaniu) – podpułkownik Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Jerzy Kubicki

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	19 lipca 1892 Cassel
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1973 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1914–1921
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie Związek Walki Zbrojnej Armia Krajowa
Jednostki	1 pułk ułanów Wielkopolskich
Stanowiska	dowódca szwadronu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Pochodził ze zubożałej szlachty, wychowywał się w wielodzietnej rodzinie. Był synem Witalisa (inżyniera budowlanego – geodety) i Niemki – Marii z domu Stark (nauczycielki). Był młodszym bratem Stanisława (1889–1942), poety, malarza i pisarza, przedstawiciela awangardy artystycznej okresu międzywojennego. Rodzina jego wywodziła się z okolic Poznania. Po ukończeniu Akademii Rolniczej w Berlinie został asystentem na tejże uczelni. Należał do Towarzystwa Tomasza Zana. W latach 1914–1918 służył w armii niemieckiej, z której został zdemobilizowany w randze podporucznika^[1].

Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. W okresie od dnia 11 listopada do dnia 27 grudnia 1918 r. prowadził Biuro Werbunkowe dla Straży Bezpieczeństwa w Poznaniu. W dniu 27 grudnia tr. walczył z bronią w ręku o Plac Wolności i Prezydium Policji (którego komendantem został po jego zajęciu). W nocy z 4 na 5 stycznia 1919 roku wziął udział w walkach o koszary i lotnisko na Ławicy. W dniach 10 i 11 stycznia 1919 r. uczestniczył w bitwie o Szubin (walczył w okolicach Kołaczkowa). W okresie organizowania 1 pułku ułanów Wielkopolskich został komendantem jego koszar^[2] .

W 1 pułku ułanów Wielkopolskich dowodził następnie szwadronem zapasowym i 2 szwadronem. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W nocy z 4 na 5 kwietnia 1920 roku, już w stopniu porucznika^[a], wziął udział w brawurowym wypadzie z twierdzy w Bobrujsku, podczas którego rozbił placówki nieprzyjaciela i wziął jeńców. Za wykazane męstwo odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. 21 grudnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej^[3]. W 1921 przeszedł do rezerwy i związał swe życie zawodowe z rolnictwem^[1].

W roku 1934 jako oficer rezerwy zajmował 207. lokatę w swoim starszeństwie w korpusie oficerów kawalerii (starszeństwo z dnia 1 czerwca 1919 roku)^[4]. Znajdował się wówczas w ewidencji PKU Jarocin i przynależał do kadry rezerwowej 15 pułku ułanów^[5]. Na majora rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 31. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[6].

We wrześniu 1939 roku jako ochotnik bronił przed Niemcami Warszawy, następnie działał w konspiracji – w strukturach Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Po zakończeniu II wojny światowej administrował majątkiem ziemskim i zajmował się hodowaniem roślin (był cenionym hodowcą roślin uprawnych). Mocą uchwały Rady Państwa z dnia 6 grudnia 1957 roku odznaczony został Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym^[2] . Za udział w powstaniu wielkopolskim został w 1973 roku awansowany do stopnia podpułkownika^[1].

Zmarł w Poznaniu i spoczywa na tamtejszym cmentarzu Junikowo (pole 6, kwatera 1, rząd 18, miejsce 2A).

Pierwszą żoną Jerzego Kubickiego była Felicja (ur. 4 grudnia 1897, zm. 17 września 1941), córka majora Stanisława Szyftera (ur. 1868), która w powstaniu wielkopolskim była siostrą Czerwonego Krzyża^[b]. Po jej śmierci ożenił się powtórnie. Miał córkę Marię (ur. 1925) oraz synów: Krzysztofa (ur. 1930) i Jerzego^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3908 – 30 czerwca 1921^[7]
• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[8]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 6 grudnia 1957
• Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką

Uwagi

1. W tym czasie 1 pułk ułanów Wielkopolskich był już przemianowany na 15 pułk ułanów Wielkopolskich.
2. Dane pochodzą z tablicy nagrobnej (https://billiongraves.pl/grave/Jerzy-Witalis-Kubicki/26168532).

Przypisy

1. Polak (red.) 1991 ↓, s. 80.
2. Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym ↓.
3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 8 stycznia 1921 roku, s. 6.
4. Rocznik oficerski rezerw 1934 ↓, s. 118.
5. Rocznik oficerski rezerw 1934 ↓, s. 596.
6. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 676.
7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1149.
8. M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik oficerski rezerw 1934. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1934. [dostęp 2020-01-19].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym na stronie Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego „Gniazdo”.. [dostęp 2020-01-19].