Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Edward Anders (ur. 8 września 1896[1][2] w Błoniu, zm. 21 grudnia 1977[3]) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
 mjr Jerzy Edward Anders (1934) | |
 pułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
8 września 1896[1][2] |
|---|---|
| Data śmierci |
21 grudnia 1977 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
15 Pułk Ułanów Poznańskich |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Jerzy Edward Anders urodził się w majątku Błonie[4] (obecnie na terenie Krośniewic[5]) znajdującym się wówczas na terytorium Królestwa Polskiego będącego częścią Imperium Rosyjskiego. Jego ojciec Albert Anders[6] (1863–1942)[7] pracował jako administrator majątków ziemskich. Matką była Elżbieta, z domu Tauchert[6] (1868–1930)[7]. Oboje rodzice urodzili się w Boglewicach[7] (obecnie powiat grójecki). Byli wyznania ewangelickiego[8][9]. Rodzice ochrzcili go w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w Chodczu[4] (obecnie powiat włocławski). Miał trzech braci, którzy jak on zostali zawodowymi żołnierzami Wojska Polskiego: generała Władysława Andersa (1892–1970), Karola (1893–1971) i Tadeusza Konstantego (1902–1995)[10] oraz starszą siostrę Joannę (1891–1958)[7].
Karierę wojskową rozpoczął w armii rosyjskiej podczas I wojny światowej, a następnie jako podoficer służył w oddziale łączności 1 Pułku I Korpusu Polskiego[11][10]. Od początku 1919 dowodził II plutonem 4 Szwadronu 1 Pułku Ułanów Wielkopolskich (później 15 Pułku Ułanów Poznańskich). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko–białoruskim i w ofensywie znad Wieprza[11]. W 1921 zweryfikowany w stopniu porucznika (starszeństwo z 1 czerwca 1919, lok. 43)[12]. 30 czerwca 1921 Dekretem L.3109 Wodza Naczelnego został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (V klasy). W 1923 awansowany do stopnia rotmistrza (starszeństwo z 1 lipca 1923, lok. 40)[13]. Został dowódcą szwadronu 15 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Od marca 1930 dowodził szwadronem zapasowym[11]. W czerwcu 1930 został przeniesiony do 9 Pułku Strzelców Konnych, gdzie pełnił służbę na stanowisku dowódcy szwadronu ciężkich karabinów maszynowych. Był słuchaczem XII promocji Wyższej Szkoły Wojennej (1931–1933), ale po pierwszym roku nauki odszedł ze szkoły[14] i wrócił do macierzystego 9 psk w Grajewie. W 1932 został awansowany do stopnia majora (starszeństwo z 1 stycznia 1932, lok. 6)[2]. Po powrocie do 9 Pułku Strzelców Konnych dowodził szwadronem zapasowym. W latach 1934–1938 pełnił służbę w 3 Pułku Ułanów Śląskich, między innymi na stanowisku kwatermistrza. W latach 1938–1939 był zastępcą dowódcy 5 Pułku Ułanów Zasławskich. W 1939 został awansowany do stopnia podpułkownika (starszeństwo z 19 marca 1939, lok. 12). W kampanii polskiej 1939 był zastępcą dowódcy 5 Pułku Ułanów Zasławskich, a od 14 września dowódcą tego pułku. Dostał się do niewoli niemieckiej. Do końca II wojny światowej był więziony w niemieckim Oflagu VIIA Murnau[10]. Został oswobodzony w kwietniu 1945[11]. Po oswobodzeniu udał się do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. 13 listopada 1945 objął dowództwo Pułku 3 Ułanów Śląskich w 2 Korpusie Polskim[15]. Dowodził pułkiem do lipca 1947. Po demobilizacji w 1947 pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Następnie przeniósł się do Kanady, gdzie zmarł[10]. Został pochowany na York Cemetary w Toronto[16]. Był żonaty z Wandą Gużewską (1893–1985)[17][18].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
