Jeleń wschodni

Jeleń wschodni
	Cervus nippon
	Temminck, 1838
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	parzystokopytne
Rodzina	jeleniowate
Podrodzina	jelenie
Rodzaj	jeleń
Gatunek	jeleń wschodni
Podgatunki
	C. n. nippon Temminck, 1838; C. n. aplodontus (Heude, 1884); C. n. mantchuricus Swinhoe, 1864; C. n. mandarinus Milne-Edwards, 1871; C. n. grassianus (Heude, 1884); C. n. sichuanicus Guo, Chen & Wang, 1978; C. n. yesoensis (Heude, 1884); C. n. taiouanus Blyth, 1860; C. n. pseudaxis Gervais, 1841; C. n. kopschi Swinhoe, 1873; C. n. keramae (Kuroda, 1924); C. n. pulchellus Imaizumi, 1970;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Jeleń wschodni^[3]^[4], sika^[4] (Cervus nippon) – gatunek jeleniowatych – jego podgatunki zamieszkują wschodnią część Syberii, Mandżurię, wschodnie Chiny, Koreę, Japonię oraz Tajwan. Introdukowany także w wielu innych krajach. Na teren współczesnej Polski sprowadzony w 1895 i aklimatyzowany w okolicach Elbląga i Pszczyny. Siedliskami jeleni wschodnich są gęste lasy liściaste i mieszane z bogatym podszytem oraz runem, trawiastymi polanami i łąkami^[5]. Poławiane dla mięsa, skór i poroża, jako zwierzyna. Łatwo się oswajają. Są hodowane w parkach i na fermach (zaliczane do zwierząt gospodarskich).

Szybkie fakty Domena, Królestwo ...

Zamknij

Podgatunki

Wyróżniono kilkanaście podgatunków C. nippon^[2]^[3]:

C. nippon nippon – jeleń japoński^[4]
C. nippon aplodontus
C. nippon mantchuricus (C. nippon dybowskii) – jeleń Dybowskiego
C. nippon mandarinus
C. nippon grassianus
C. nippon sichuanicus
C. nippon yesoensis
C. nippon taiouanus – jeleń tajwański
C. nippon pseudaxis – jeleń wietnamski
C. nippon kopschi
C. nippon keramae
C. nippon pulchellus – jeleń wyspowy

Ubarwienie sierści brunatne, dość zmienne; grzbiet i boki ciała pokryte białawymi cętkami. Długość ciała do 1,5 m, ogona do 20 cm, wysokość w kłębie 75–110 cm, masa ciała do 110 kg. Poroże jelenia wschodniego charakteryzuje się niezbyt silnym odgałęzieniem, a liczba odnóg jest nie większa niż 8. Samica nie posiada poroża. Największe rozmiary osiągają podgatunki syberyjskie, a najmniejsze żyją na Tajwanie. Preferuje lasy liściaste i mieszane z gęstym podszytem, ale łatwo przystosowuje się do zmiennych warunków i różnych wysokości (od poziomu morza do 1800 m n.p.m.).

Dorosłe samce są samotnikami łączącymi się w małe stada tylko w okresie godowym. Stado składa się z kilku łań i jednego byka. Zwierzę żywi się głównie trawą oraz liśćmi drzew i krzewów. Żyją 15–18 lat. Żerują głównie w nocy.

Komunikują się przy pomocy dźwięków. Zapachy wykorzystywane są do przekazywania informacji o gotowości do rozrodu oraz do znakowania terenu.

Dojrzałość płciową uzyskują ok. 16–18 miesiąca życia. Sika jest gatunkiem poligamicznym. Samiec gromadzi na swoim terytorium haremy do 12 samic.

Gwizdowisko rozpoczyna się w październiku i trwa do końca listopada. Ciąża trwa od 210 do 230 dni, samica rodzi 1–2 młode o wadze urodzeniowej od 4,5–7 kg. Młode przebywają z matką do ukończenia roku. Sika może krzyżować się z jeleniem szlachetnym.

Do najgroźniejszych wrogów jelenia wschodniego należą wilki, tygrysy i ludzie. W Polsce od 1 kwietnia 2022 r. nie jest zaliczany do zwierząt łownych^[6], został wpisany na listę gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym^[7].

[1]
Cervus nippon, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
[2]
R.B.R.B. Harris R.B.R.B., Cervus nippon, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-04] (ang.).
[3]
Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 174. ISBN 978-83-88147-15-9.
[4]
K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 117, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
[5]
SławomirS. Wąsik SławomirS., Ssaki Polski od A do Ż, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2011, s. 53, ISBN 978-83-7073-674-3 [dostęp 2023-09-27].
[6]
Rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 25 marca 2022 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ustalenia listy gatunków zwierząt łownych (Dz.U. z 2022 r. poz. 696).
[7]
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 września 2011 r. w sprawie listy roślin i zwierząt gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym (Dz.U. z 2011 r. nr 210, poz. 1260).

Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
Zwierzęta w parkach narodowych świata. Praca zbiorowa. Warszawa: MUZA SA, 2000. ISBN 83-7200-437-4.

[itis-1] [1]
Cervus nippon, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] [2]
R.B.R.B. Harris R.B.R.B., Cervus nippon, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-04] (ang.).

[miiz-3] [3]
Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 174. ISBN 978-83-88147-15-9.

[msz-4] [4]
K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 117, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.

[5] [5]
SławomirS. Wąsik SławomirS., Ssaki Polski od A do Ż, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2011, s. 53, ISBN 978-83-7073-674-3 [dostęp 2023-09-27].

[6] [6]
Rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 25 marca 2022 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ustalenia listy gatunków zwierząt łownych (Dz.U. z 2022 r. poz. 696).

[7] [7]
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 września 2011 r. w sprawie listy roślin i zwierząt gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym (Dz.U. z 2011 r. nr 210, poz. 1260).

[3]

[4]

[5]

[1]

[2]

[6]

[7]

Podgatunki

Wikiwand in your browser!

Jeleń wschodni

Podgatunki

Wikiwand in your browser!

Systematyka

Morfologia

Tryb życia

Rozmnażanie

Zagrożenia i ochrona

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia