Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Zbigniew Zabłocki (ur. 18 lutego 1926 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 13 marca 2014 w Warszawie[1]) – polski publicysta, polityk, działacz katolicki, prawnik. W latach 1981–1984 prezes Polskiego Związku Katolicko-Społecznego. Poseł na Sejm PRL IV, V, VI, VII i VIII kadencji.
| Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1926 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 2014 |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
poseł na Sejm PRL IV, V, VI, VII i VIII kadencji (1965–1985), prezes Polskiego Związku Katolicko-Społecznego (1981–1984) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
         | |
_grób.jpg)
Syn Leona i Wandy z Kuplińskich. Podczas okupacji niemieckiej uczęszczał na tajne komplety. Konspiracyjną maturę uzyskał w maju 1944 w Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie[2]. W styczniu 1941 przystąpił do Szarych Szeregów, gdzie przyjął pseudonim „Pionier”[3]. 15 sierpnia 1943 mianowany na stopień podharcmistrza. Zajmował się najpierw wywiadem, potem (w grudniu 1943) został komendantem Grup Szturmowych w rejonie Grodziska i Milanówka. We wrześniu 1943 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Agricola[4]. Po jej ukończeniu, jako kapral podchorąży dowodził plutonem Armii Krajowej w ramach akcji „Burza”. Następnie zaangażował się na krótko w działalność podziemia antykomunistycznego (używał pseudonimu „Krzysztof”).
Jesienią 1945 zamieszkał w Krakowie i pod zmienionym nazwiskiem (Jan Grabowski) rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[2]. W tym samym roku zapisał się do Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. Równocześnie w latach 1946–1948 odbywał studia w Szkole Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ, jednak ich nie ukończył[4]. Ujawnił się 7 marca 1947 w WUBP w Warszawie podczas ogłoszonej amnestii[5][4]. Studia prawnicze na UJ ukończył w 1949[4]. Następnie rozpoczął współpracę z dziennikiem „Słowo Powszechne” oraz czasopismami „Dziś i Jutro” i „Tygodnik Powszechny”[2]. Od 1952 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Po poznaniu w 1950 Bolesława Piaseckiego związał się blisko ze środowiskiem Stowarzyszenia PAX. W wyborach do rad narodowych w 1954 został wybrany (z rekomendacji Pax-u) do Miejskiej Rady Narodowej Grodziska Mazowieckiego[4]. W 1955 popadł jednak w konflikt z Piaseckim i wspólnie z Tadeuszem Mazowieckim opuścił PAX[6]. Przez następny rok nie mógł nigdzie znaleźć pracy.
Po przełomie politycznym w 1956 zaczął współtworzyć nowe środowiska społeczno-polityczne: Znaku, Klubu Inteligencji Katolickiej (był członkiem zarządu warszawskiego KIK) oraz czasopisma „Więź” (którego był współzałożycielem i wieloletnim redaktorem naczelnym). Dla finansowania inicjatyw wydawniczych i społecznych środowisk katolickich powołał Centralę Wytwórczo-Usługową „Libella”, która prowadziła własną działalność gospodarczą. W 1966 został członkiem kombatanckiego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W latach 1965–1985 sprawował nieprzerwanie mandat poselski na Sejm PRL. W 1967 został twórcą i głównym moderatorem Ośrodka Dokumentacji i Studiów Społecznych[7]. Od lat 60. współpracował z emigracyjnym Stronnictwem Pracy (m.in. Karolem Popielem i Konradem Sieniewiczem). Jako poseł koła Znaku był jednym z pięciu parlamentarzystów, którzy 11 marca 1968 złożyli w Sejmie interpelację sprzeciwiającą się brutalnej akcji milicji i ORMO[2][8]. W latach 1977–1983 członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.
Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był od 1965 tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Paweł”[9]. Jak ustalił Jan Żaryn, został zarejestrowany ze względu na rozmowy polityczne z SB, a nie ze względu na podpisanie zobowiązania do współpracy[10].
W 1981 był jednym ze współtwórców Polskiego Związku Katolicko-Społecznego, którego został następnie pierwszym prezesem (funkcję tę pełnił do 1984). W 1982 wszedł w skład prezydium Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego[11]. Od 1986 członek Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Od 1986 do 1989 wchodził w skład Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa Wojciechu Jaruzelskim[4].
W lutym 1989 wraz z Władysławem Siłą-Nowickim i środowiskiem chadeckiej emigracji reaktywował Stronnictwo Pracy (pod nazwą Chrześcijańsko-Demokratyczne Stronnictwo Pracy), którego został wiceprzewodniczącym. W wyborach parlamentarnych w 1989 wystartował bez powodzenia do Sejmu jako kandydat niezależny Klubu Chrześcijańsko-Demokratycznego. W kwietniu 1990 na III Kongresie ChDSP nie wszedł do nowych władz partii[3].
W 1990 został członkiem Stowarzyszenia Szarych Szeregów oraz Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. W 1992 przyjęty do Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy[4]. W 1999 został awansowany na stopień podporucznika w stanie spoczynku. W 2003 mianowany porucznikiem[12].
Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 261-7-9/10)[13]. Nad jego grobem przemawiali m.in. prof. Jan Żaryn, prof. Ryszard Bender oraz Ryszard Gajewski[14].
Od 1948 był żonaty z Krystyną Agnieszką Skarżyńską, z którą miał czworo dzieci: Krzysztofa (1949–1999), Jadwigę (1951–1970), Wandę (ur. 1952) i Macieja (ur. 1959).
Napisał też kilkaset artykułów w pismach krajowych i zagranicznych.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
