Jan Zamorski

Jan Zamorski (ur. 24 maja 1874 w Głogowcu, zm. 22 września 1948 w Żywcu) – polski nauczyciel, społecznik, wydawca, działacz Ligi Narodowej, polityk Narodowej Demokracji. Poseł do Reichsratu Przedlitawii (1907-1918), na Sejm Krajowy Galicji (1913-1918) i na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm I kadencji w II RP z ramienia Związku Ludowo-Narodowego. W 1923 prezes Rady Naczelnej Związku Ludowo-Narodowego^[1].

Ten artykuł dotyczy nauczyciela i społecznika. Zobacz też: Jan W. Zamorski – polski żeglarz i geolog.

Jan Zamorski

Data i miejsce urodzenia	24 maja 1874 Głogowiec, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	22 września 1948 Żywiec, Polska
poseł do Reichsratu Przedlitawii
Okres	od 1907 do 1918
poseł na Sejm Krajowy Galicji
Okres	od 1913 do 1918
Poseł na Sejm Ustawodawczy (II RP)
Okres	od 1919 do 1922
Przynależność polityczna	Związek Ludowo-Narodowy
Poseł I kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 1922 do 1927
Przynależność polityczna	Związek Ludowo-Narodowy

Życiorys

Syn Kazimierza i Barbary z Wnęków. Po ukończeniu szkoły ludowej w Sieniawie uczył się w gimnazjum w Jarosławiu, naukę ukończył z wyróżnieniem. Ukończył romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Rok 1897/98 dzięki stypendium rządowemu spędził w Paryżu. Od 1898 uczył w szkole realnej w Tarnopolu. Założyciel 135 czytelń Towarzystwa Szkoły Ludowej, 41 kółek rolniczych i 43 Kas Raiffeisena. Prezes Sokoła w Wiedniu i Tarnopolu (1902-1916).

Poseł do Reichsratu Przedlitawii (1907-1918) z okręgu 68 (Tarnopol-Zbaraż-Kozowa), na Sejm Krajowy Galicji (1913-1914) z okręgu Żywiec. Od 1910 członek Ligi Narodowej. Założyciel Tygodnika Podolskiego i Głosu Polskiego. Na mocy testamentu politycznego ks. Stanisława Stojałowskiego otrzymał w 1911 tygodnik Wieniec-Pszczółka i przekształcił go w pismo endeckie. Przeniósł się wówczas do Bielska.

Po wybuchu I wojny światowej internowany przez władze austriackie jako zwolennik orientacji prorosyjskiej. W 1915 wcielony do armii austro-węgierskiej jako szeregowy i wysłany na front włoski, gdzie w 1916 dostał się do niewoli. Zwolniony z obozu jenieckiego na wniosek Agencji Lozańskiej, rekrutował żołnierzy dla Armii Polskiej we Francji z Polaków - jeńców austriackich.

Po odzyskaniu niepodległości powrócił w 1919 do kraju i objął ponownie redakcję Wieńca-Pszczółki. Wszedł z do Sejmu Ustawodawczego jako poseł z mandatu wyborczego do Reichsratu w Wiedniu, wobec nieprzeprowadzenia wyborów na terenie Galicji Wschodniej w konsekwencji toczącej się tam wojny polsko-ukraińskiej. Członek komisji zagranicznej i wojskowej Sejmu. Przewodniczący Komisji Śledczej do zbadania Okrucieństw Ukraińskich w Małopolsce wschodniej. W wyborach parlamentarnych w 1922 roku wybrany na posła na Sejm I kadencji z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej z okręgu nr 54 (Tarnopol).

W 1923 prezes Rady Naczelnej Związku-Ludowo-Narodowego, współpracownik Gazety Warszawskiej i Myśli Narodowej.

Po przewrocie majowym nie odgrywał już poważniejszej roli w życiu politycznym. Powrócił do zawodu nauczycielskiego. Po przejściu na emeryturę (1934) zamieszkał w Żywcu. W czasie okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnym nauczaniu, po II wojnie światowej krótko pracował w szkole jako nauczyciel języka angielskiego.