Jacek Puget

Jacek Puget (ur. 15 października 1904 w Krakowie, zm. 26 sierpnia 1977 tamże) – polski rzeźbiarz, profesor akademicki.

Jacek Puget

Jacek Puget (z lewej) w towarzystwie naukowca franuskiego prof. Boueta (w środku) i red. Ludwika Tomanka (z prawej) na dachu Pałacu Prasy w Krakowie (1937).
Data i miejsce urodzenia	15 października 1904 Kraków
Data i miejsce śmierci	26 sierpnia 1977 Kraków
Dziedzina sztuki	rzeźba
Odznaczenia

Kraków ul. J. Piłsudskiego 18
Tutaj mieszkał i w nieistniejącym obecnie ogrodzie miał swoją pracownię

Życiorys

Urodził się w rodzinie rzeźbiarza Ludwika Pugeta i Julii hr. Kwileckiej h. Byliny (1877–1951). Miał siostrę Marię (1903–1951) i brata Antoniego Jana (1905–1947)^[1]. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, uczeń Xawerego Dunikowskiego i Henryka Kuny. Od 1923 roku uczeń Émile-Antoine Bourdelle. W 1933 był współtwórcą krakowskiego teatru awangardowego Cricot^[2]. Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dziekan Wydziału Rzeźby.

Autor rzeźb: „Słoneczko” (1923), „Popiersie dziewczyny” (1932), „Ecce Homo” (1943), popiersia: Jana Cybisa (1946), Stefana Jaracza (1951), Henryka Sienkiewicza (lata 1961–1966), projekty scenograficzne dla teatru Cricot^[3].

W 1952 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za rzeźbę pt. „Stefan Jaracz” wystawioną na II Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki^[4][5]. W 1953 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[6].

27 października 1926 ożenił się z malarką Zofią Franciszką Szczęsnowicz (1898–1982), z którą miał synów Franciszka Jacka (1926–1980) i Jana Łukasza (1927–1993). Ze związku z Marią Sochą miał syna Grzegorza (ur. 1955)^[1].

Zmarł w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera S-zach-po prawej Kuszpecińskich)^[7][8].