Interkosmos 4

Interkosmos 4 – sztuczny satelita wystrzelony w ramach programu Interkosmos, kolejny z serii tzw. sputników słonecznych.

Interkosmos 4

Makieta siostrzanego satelity Interkosmos 1
Inne nazwy	DS-U3-IK No. 2
Indeks COSPAR	1970-084A
Indeks NORAD	S04580
Zaangażowani	ZSRR, NRD, Czechosłowacja
Rakieta nośna	Kosmos 11K63[1]
Miejsce startu	Kapustin Jar, ZSRR
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	263 km
Apogeum	668 km
Okres obiegu	93,6 min
Nachylenie	48,5°
Czas trwania
Początek misji	14 października 1970 11:29:58[1] UTC
Koniec misji	8 stycznia 1971
Powrót do atmosfery	17 stycznia 1971
Wymiary
Masa całkowita	320 kg[2]

Aparatura

Aparatura naukowa składała się z:

• fotometr lymanowski (konstrukcja NRD)
• fotometr rentgenowski (CSRS)
• fotometr optyczny (CSRS)

Przyrządy te mierzyły intensywność odpowiednich promieniowań Słońca. Oprócz tego na satelicie zostały umieszczone:

• spektroheliograf rentgenowski konstrukcji radzieckiej, którego zadaniem była obserwacja widma rentgenowskiego promieniowania Słońca,
• polarymetr rentgenowski konstrukcji radzieckiej.
• czujnik orientacji (wykonany w NRD),
• nadajnik radiowy (wykonany w NRD)^[3].

Misja

Interkosmos 4 o masie około 320 kg wystartował z Ziemi 14 października 1970 roku o godzinie 11:29:58 czasu GMT. Aparatura satelity została skonstruowana w CSRS, NRD i Związku Radzieckim. Zadanie było takie samo jak w przypadku Interkosmosu 1. Satelita był udoskonaloną wersją pierwszego satelity wprowadzonego na orbitę w ramach programu Interkosmos. Głównym zadaniem była kontynuacja badań krótkofalowego promieniowania słonecznego, którego atmosfera nie przepuszcza do powierzchni Ziemi^[4]. Prowadzono badania krótkofalowego promieniowania Słońca i jego wpływu na górne warstwy atmosfery Ziemi. Obserwacje prowadzili uczeni z siedmiu europejskich państw socjalistycznych – w tym Polski^[5]. Podobne w związku z tym były parametry charakteryzujące orbitę satelity: perygeum 263 km, apogeum 668 km, okres obiegu 93,6 min, nachylenie orbity 48,5 stopnia.
Aparatura satelity działała do 8 stycznia 1971 roku, a on sam istniał do 17 stycznia 1971 roku^[3].

Przypisy

1. Jonathan McDowell: Launchlog. [w:] Jonathan's Space Home Page [on-line]. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).
2. Antonín Vítek: 1970-084A – Interkosmos 4. [w:] Space40 [on-line]. 2004. [dostęp 2015-11-04]. (cz.).
3. Andrzej Marks: Polak w Kosmosie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 102-103.
4. Paweł Elsztein: Polska w Kosmosie. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1978, s. 61, 171, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski.
5. Emil Bil, Jerzy Rakowski: Polak melduje z Kosmosu. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch”, 1978, s. 177, seria: Miniatury lotnicze.

Linki zewnętrzne

• Intercosmos 4. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).
• Mark Wade: DS-U3-IK. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).