Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean-Baptiste Illinois Jacquet (ur. 30 października 1922 w Broussard, zm. 22 lipca 2004 w Nowym Jorku)[1] – amerykański muzyk jazzowy, saksofonista, fagocista, kompozytor i bandlider. Jego partia solowa w utworze Flying Home, nagranym w 1942 przez big-band Lionela Hamptona, jest uznawana za pierwsze saksofonowe solo w muzyce rhythm and bluesowej[1] oraz jedno z najbardziej znanych w historii jazzu[2].
Illinois Jacquet:Muzyka jazzowa jest głębsza niż się ludziom wydaje. To duchowa forma sztuki. Jest jak obraz Picassa. Nie ma czegoś takiego jak wyjście sztuki z mody[3].
_(profile).jpg) Illinois Jacquet (1947) | |
| Imię i nazwisko |
Jean-Baptiste Illinois Jacquet |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
30 października 1922 |
| Data i miejsce śmierci |
22 lipca 2004 |
| Instrumenty | |
| Gatunki |
jazz (swing, bebop), jump blues |
| Zawód |
muzyk |
| Aktywność |
1941–2004 |
| Wydawnictwo |
Aladin, Savoy, RCA, Clef, Verve, Mercury, Epic, Prestige, Atlantic |
| Powiązania | |
Jego matka, Marguerite Trahan, była Indianką z plemienia Siuksów[4]. Natomiast ojciec, Gilbert Jacquet, pochodził z rodziny francusko-kreolskiej. Pracował na kolei i dorywczo jako muzyk, lider zespołu. Kiedy Jean-Baptiste był niespełna rocznym niemowlęciem, jego rodzice wraz z sześciorgiem dzieci przenieśli się z Luizjany do Houston w Teksasie[2].
Już w wieku trzech lat zaczął występować na estradzie, stepując do muzyki zespołu swojego ojca[4]. Jego bracia grali na instrumentach – Russell na trąbce, a Linton na perkusji. Jako nastolatek i on zaczął grać na bębnach. W szkole średniej zmienił instrument na saksofon altowy. Mając piętnaście lat grał w lokalnej orkiestrze tanecznej Milta Larkina[2].
W 1939 wyjechał do Los Angeles. Tam poznał pianistę Nat „King” Cole’a, z którego triem niekiedy występował. W 1940 King przedstawił go wibrafoniście i bandliderowi Lionelowi Hamptonowi, który zaangażował go swojej orkiestry, prosząc by zamienił saksofon altowy na tenorowy. W 1942, mając niespełna dwadzieścia lat, nagrał swoje słynne solo w utworze Flying Home, które uczyniło go gwiazdorem saksofonu tenorowego, a sam utwór – przebojem. Jego następcy w big-bandzie Hamptona, m.in. Arnett Cobb i Dexter Gordon, uczyli się na pamięć tej solówki, żeby wykonywać ją na koncertach. Po odejściu z zespołu Hamptona był wiodącym solistą w orkiestrach Caba Callowaya (1943–1944) i Counta Basie’ego (1945–1946)[1]. 2 lipca 1944 wziął udział w pierwszym koncercie pn. „Jazz at the Philharmonic” (JATP), zorganizowanym w Los Angeles przez impresaria jazzowego Normana Granza[5]. Był to początek cyklu imprez JATP, które rychło przekształciły się w wielkie przedsięwzięcie, skupiające największe gwiazdy jazzu i trwające przez kilka dziesięcioleci.
W latach 50. uczestniczył w szeregu tras koncertowych JATP i regularnie nagrywał. W następnym dziesięcioleciu sięgnął po fagot, grając na nim od czasu do czasu, zazwyczaj w wolnych utworach takich jak np. standard Theloniousa Monka Round Midnight. W latach 60. i 70. występował głównie ze swoimi małymi zespołami, często koncertując w Europie. W 1982 otrzymał zaproszenie z Uniwersytetu Harvarda na prowadzenie wykładów z historii jazzu[2]. Dzięki nim przyznano mu status artysty rezydenta jako pierwszemu muzykowi jazzowemu w dziejach tej uczelni[3]. Oprócz wykładów prowadził na niej przez wiele lat kursy mistrzowskie. W 1985 studenci przekonali go do założenia big-bandu, który w rezultacie prowadził z przerwami do końca życia[1].
Występował w Białym Domu, grając dla prezydentów Stanów Zjednoczonych – Jimmy’ego Cartera i Ronalda Reagana[3]. W 1993 na trawniku przed Białym Domem zagrał w duecie z Billem Clintonem utwór C-Jam Blues podczas prezydenckiego balu inauguracyjnego[3].
Po raz ostatni wystąpił dla publiczności 16 czerwca 2004, grając ze swoim big-bandem w Lincoln Center w Nowym Jorku[2]. Sześć dni później zmarł na zawał serca w swoim domu w tamtejszej dzielnicy Queens. Miał 81 lat. Został pochowany na nowojorskim cmentarzu Woodlawn w Bronksie[6]
Był dwukrotnie żonaty[4]. Pierwsza małżonka nosiła imię Jacqueline, druga zaś – Barbara i była fotomodelką–celebrytką, zajmowała się także filantropią oraz handlem nieruchomościami. Zmarła na raka płuc w wieku 66. lat[7]. Miał z nią córkę Pamelę, po mężu Davis[a]. Po rozwodzie z Barbarą związał się z Carol Scherick. Była jego długoletnią menadżerką i towarzyszką życia. Mieszkali razem przez dwadzieścia lat aż do jego śmierci[4].
21 maja 2004 słynna The Julliard School nadała mu tytuł doktora honoris causa w dziedzinie muzyki[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
