Ignacy Matuszewski (krytyk)

Ignacy Erazm Stanisław Matuszewski (ur. 2 czerwca 1858 w Wilanowie koło Warszawy, zm. 10 lipca 1919 w Warszawie)^[1] – krytyk literacki, współpracownik „Przeglądu Tygodniowego”, kierownik literacki „Tygodnika Ilustrowanego”, autor artykułów w czasopiśmie „Witeź”, kierownik działu humanistycznego Encyklopedii Orgelbranda, prezes Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy.

Ignacy Matuszewski

Fotografia Ignacego Matuszewskiego, ok. 1901 r.
Imię i nazwisko	Ignacy Erazm Stanisław Matuszewski
Data i miejsce urodzenia	2 czerwca 1858 Wilanów
Data i miejsce śmierci	10 lipca 1919 Warszawa
Dziedzina sztuki	esej, szkic literacki
Ważne dzieła
Słowacki i nowa sztuka

Życiorys

Syn Ignacego, powstańca styczniowego, i Eufemii z Lisieckich. Ojciec pułkownika Ignacego Matuszewskiego, ministra skarbu II Rzeczypospolitej.

Jego główna praca krytyczna dotyczyła późnej, mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego, o której opublikował studium Słowacki i nowa sztuka w 1902 roku. Wskazywał w niej prekursorstwo autora Króla-Ducha wobec polskiego i europejskiego modernizmu.

Interesował się spirytyzmem i mediumizmem: w 1896 roku wydał pracę Czarnoksięstwo i mediumizm, w której przedstawił rys historyczny tych zjawisk, a także opisał własne doświadczenia z medium Eusapią Palladino, którą poznał po sprowadzeniu jej do Warszawy przez Juliana Ochorowicza.

W latach 1909–1918 wykładał literaturę powszechną na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie^[2].

Wybrane dzieła

• Diabeł w poezji (1894)
• Czarnoksięstwo i mediumizm (1896)
• Swoi i obcy (1898)
• Słowacki i nowa sztuka (1902)
• Twórczość i twórcy (1904)

Trzytomowe pisma zebrane Matuszewskiego opublikował w 1965 roku pod nazwą Z pism Ignacego Matuszewskiego Samuel Sandler.