Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henry Daniell, właśc. Charles Henry Pywell Daniell (ur. 5 marca 1894 w Londynie, zm. 31 października 1963 w Santa Monica) – brytyjski aktor teatralny i filmowy. Weteran scen londyńskich i broadwayowskich. Wszechstronny aktor drugoplanowy filmów lat 30., 40. i 50.[1] Pomimo brytyjskiego pochodzenia niemal cały okres jego aktorskiej kariery przypadał na czas pobytu w Stanach Zjednoczonych.
.jpg) Henry Daniell w Damie kameliowej (1936) | |
| Imię i nazwisko |
Charles Henry Pywell Daniell |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 marca 1894 |
| Data i miejsce śmierci |
31 października 1963 |
| Lata aktywności |
1915-1963 |
Henry Daniell urodził się w Barnes (obecnej dzielnicy południowego Londynu). Edukację odebrał w prestiżowych: St Paul's School w Londynie oraz w Gresham’s School w Holt w Norfolk. Jako aktor zadebiutował na deskach londyńskiego Globe Theatre w 1914 roku. Wraz z wybuchem I wojny światowej zaciągnął się do armii i służył Royal Norfolk Regiment. Po ciężkim zranieniu został zdemobilizowany w roku 1915. W tym samym roku pojawił się na deskach New Theatre, a rok później Theatre Royal Haymarket. Przez następne trzydzieści lat pojawiał się na przemian na deskach teatrów londyńskich i nowojorskich, w tym również na Brodwayu, gdzie zadebiutował w 1921 roku. Chociaż w filmie debiutował już w 1929 roku (The Awful Truth Marshall Neilan), jego kariera filmowa nabrała rozpędu dopiero w połowie lat 30. Wtedy to zagrał w kilu produkcjach wytwórni MGM, z których najbardziej udaną okazała się być Dama kameliowa z 1936 roku[2], w której partnerował Grecie Garbo. Do końca dekady wystąpił w kilkunastu filmach znanych reżyserów. Jednak prawdziwie owocnym okresem w jego aktorskiej karierze okazała się być pierwsza połowa lat 40. See Hawk (1940) również w reżyserii Michaela Curtiza, Dyktator (1940) Chaplina oraz George Cukora: Filadelfijska opowieść (1940) i Dwulicowa kobieta (1941), zaliczane są obecnie do klasyki kina światowego[3], a sam Daniell wystąpił w nich u boku wielkich gwiazd kina światowego. Był to jednak szczytowy moment jego kariery – kolejne kilkanaście lat było dla Daniella pasmem występów w drugorzędnych produkcjach. W latach 50. i 60. pojawiał się w epizodycznych rolach, między innymi ekranizacjach klasyki literatury światowej: Egipcjanin Sinuhe (1954), Pasja życia (1956) czy Pięć tygodni w balonie (1962). Jego ostatnie występy w godnych uwagi filmach to role w Bunt na Bounty z 1962 i My Fair Lady z 1964 (w obydwóch tych obrazach jego nazwisko nawet nie zostało wymienione w obsadzie).
W tym samym okresie kiedy przyblakła jego gwiazda jako aktora kinowego, Henry Daniell zaczął pojawiać się na szklanym ekranie. Od końca lat 40. występował w przygodowych filmach telewizyjnych mało znanych reżyserów u boku (na ogół) podrzędnych aktorów, a w latach 50. był stałym gościem różnego rodzaju cyklicznych programów TV, typu show, teatr TV itp. "Zaliczył" kilka epizodów w mało już dziś pamiętanych serialach TV lat 50. i 60.
1921 roku sztuką pt. Clair de Lune Henry Daniell zadebiutował na Broadway'u. Na deskach tych prestiżowych teatrów był obecny przez ponad 40 lat swojej kariery[4].
Podczas swojej długiej kariery filmowo-telewizyjnej wystąpił w blisko 70 filmach i 30 serialach TV[5]. Według autorów The Film Encyclopedia, w swoich rolach, zapamiętany został jako "uprzejmy złoczyńca lub zimnokrwisty despota"[1]. Aż do śmierci pozostawał aktywnym aktorem, zarówno przed kamerą jak na deskach teatru. Premiera ostatniego filmu z jego udziałem (My Fair Lady) miała miejsce rok po jego śmierci.
Był żonaty z Ann Knox. Zmarł na zawał serca w swoim domu w Santa Monica w wieku 69 lat[7].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
