Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eparchia przemyska – historyczna eparchia Kościoła unickiego, powstała w 1692, w wyniku przystąpienia prawosławnego biskupa przemyskiego Innocentego Winnickiego wraz z całą eparchią przemysko-samborską do unii brzeskiej. 31 maja 1996 r. po reorganizacji Kościoła greckokatolickiego w Polsce ustanowiono archieparchię przemysko-warszawską.
W czasie uchwalania unii brzeskiej (1596) biskup przemyski Michał Kopysteński unii nie uznał. Od tego czasu wyznaczani byli równolegle do prawosławnych również greckokatoliccy biskupi przemyscy, ale do 1692 miało to znaczenie tylko tytularne. Kilkakrotnie podejmowano próby pogodzenia wyznawców prawosławia i unitów, m.in. na synodach we Lwowie (1629) i Lublinie (1680), jednak bez efektów. Dopiero biskup Innocenty Winnicki w 1691 zdecydował się przyłączyć do unii.
W pierwszej połowie XVIII wieku na grekokatolicyzm przeszła większość parafii i wiernych. Unicka diecezja przemyska była spadkobiercą średniowiecznego biskupstwa prawosławnego z siedzibami w Przemyślu i Samborze.
Przejściowo, w drugiej połowie XVIII wieku przemysko-samborska diecezja unicka dzieliła się na 3 oficjalaty: generalny przemyski oraz katedralne sanocki i samborski. Każdy oficjalat dzielił się na dekanaty (protopopie), których w końcu XVIII wieku było 31.
W 1772 znalazła się pod rządami austriackimi. W jej skład wchodziło wtedy 1253 parafie, liczyła wtedy 24 900 km² i około 300 tys. wiernych.
Do chwili rozbiorów na terenie diecezji było 9 klasztorów męskich (bazyliańskich) i 3 żeńskie. W wyniku reform józefińskich na przełomie XVIII i XIX w. zredukowano liczbę parafii greckokatolickich. Pod koniec XIX wieku greckokatolicka diecezja przemyska miała 685 parafii, 23 samodzielne wikariaty, ponad 800 kapłanów zajętych pracą duszpasterską, 997 600 wiernych, 6 męskich klasztorów (Dobromil, Drohobycz, Krechów, Krystynopol, Ławrów, Żółkiew) i 1 żeński w Jaworowie.
Kapłani eparchii przemyskiej w czasie zaboru austriackiego kształcili się początkowo w Barbareum oraz w Greckokatolickim Seminarium Generalnym. W 1845 biskup Iwan Snihurśkyj utworzył Greckokatolickie Seminarium Duchowne w Przemyślu.
W 1934 wyłączono z diecezji 9 dekanatów, na ogólną liczbę 54, tworząc Apostolską Administrację Łemkowszczyzny.
Po II wojnie światowej w połowie 1946 biskupi zostali aresztowani, a eparchia rozwiązana przez komunistyczne władze państwowe.
W 1991 została powtórnie erygowana przez papieża Jana Pawła II jako bizantyjsko-ukraińska eparchia przemysko-warszawska. W 1996 przekształcona w archieparchię przemysko-warszawską.
W 1772 do eparchii należały dekanaty: baligrodzki, biecki, birczański, dobromilski, drohobycki, dukielski, horodocki, jarosławski, jasielski, jaworowski, komarniański, krośnieński, leski, lubaczowski, mokrański, mościski, muszyński, niżankowicki, oleszycki, pruchnicki, przemyski, samborski, sanocki, sądowowiszeński, skolski, starosolski, starosamborski, stryjski, tarnogrodzki, wysoczański, zatwarnicki i żukotyński.
W tym samym roku dołączono dekanaty z zajętych przez Austrię w czasie I rozbioru Polski eparchii greckokatolickich: chełmskiej - hrabowiecki, horodelski, hrubieszowski, tyszowski, szczebrzeszyński i zamojski, oraz bełskiej - bełski, buski, potylicki, sokalski, stojanowski, stremilecki, skurowicki, tartakowski, tomaszowski, ulanowski i wareski.
20 sierpnia 1787 r. 7 dekanatów przyłączono do eparchii lwowskiej - buski, grodecki, radziechowski, skolski, stryjski, strzemilski i skurowicki.
Do 1921 w eparchii przemyskiej znajdowało się 30 dekanatów: baligrodzki, bełski, birczański, dobromilski, drohobycki, dukielski, jarosławski, jaworowski, kańczudzki, komarniański, krośnieński, kulikowski, leski, lubaczowski, mościski, muszyński, niżankowicki, przemyski, pruchnicki, samborski, sanocki, sokalski, starosamborski, starosolski, sądowowiszeński, uhnowski, ustrzycki, waręski, wysoczański, żółkiewski, żukotyński.
W 1921 podczas reformy podziału dekanalnego utworzono nowe: borysławski, bukowski, cieszanowski, ciśniański, dynowski, gorlicki, grybowski, krakowiecki, leżajski, lutowiski, łuczański, łupkowski, medenicki, medycki, niemirowski, podbuski, radymniański, rawski, rudecki, rymanowski, sieniawski, turczański, wielkomosteński. Zlikwidowano natomiast dekanaty: biecki, horożański, jaśliski, kańczucki, mokrański, olchowiecki, oleszycki, potelicki, zatwarnicki[1].
Po 1930 utworzono dodatkowo dekanat rozłucki.
W 1934 9 dekanatów wydzielono jako Apostolską Administrację Łemkowszczyzny: bukowski, dukielski, dynowski, gorlicki, grybowski, krośnieński, muszyński, rymanowski i sanocki.
Wszystkie istniejące dekanaty zostały zlikwidowane wskutek wysiedleń ludności ukraińskiej w latach 1945-1946 i 1947 oraz represji polskich władz komunistycznych.
W 1991, po odnowieniu eparchii przemyskiej, utworzono 7 dekanatów: elbląski, koszaliński, krakowsko-krynicki, olsztyński, przemyski, wrocławski i zielonogórski.
Archidiakonami byli:
Wikariuszami generalnymi byli:
Kanclerze konsystorza:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
