Gnu pręgowane

Gnu pręgowane^[3] (Connochaetes taurinus) – gatunek kopytnego ssaka z rodziny wołowatych. Żyje w dużych stadach, najczęściej wraz z zebrami, gazelami i żyrafami zamieszkują południową i wschodnią Afrykę. W poszukiwaniu pokarmu odbywają długie wędrówki, w czasie których pokonują wiele przeszkód, np. głębokie rzeki.

Gnu pręgowane

Connochaetes taurinus[1]
(Burchell, 1823)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	parzystokopytne
Rodzina	wołowate
Podrodzina	bawolce
Rodzaj	gnu
Gatunek	gnu pręgowane
Podgatunki
C. t. taurinus (Burchell, 1824) C. t. albojubatus Thomas, 1892 C. t. cooksoni Blaine, 1914 C. t. mearnsi Heller, 1913 C. t. johnstoni P. L. Sclater, 1896
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Opis

Wysokość w kłębie: 130 – 140 cm^[4]

Długość z głową: 175 – 230 cm lub 240

Długość ogona: 70 – 100 cm

Masa ciała: samce 160 – 270 kg, samice 140 - 260 kg^[4]

Ubarwienie: sierść szara z pionowymi brunatnymi pręgami.Rogi u osobników obu płci. Gnu pręgowane tworzą stałe stada złożone z samic z małymi albo z samców. Stada samic z młodymi liczą przeciętnie ok. 10 osobników. W sprzyjającym okresie wykazują terytorializm, dopiero w porze suchej przemieszczają się w poszukiwaniu pokarmu tworząc większe skupiska. W regionach stale suchych tworzą olbrzymie stada, liczące nawet kilka tysięcy osobników, migrujące w poszukiwaniu bardziej sprzyjających warunków. Młode samce po osiągnięciu dojrzałości płciowej (w wieku ok. 1,5 roku) są odganiane od matki i łączą się w luźne grupy samców.
Gnu żyje średnio 15-20 lat^[5].

Rozmnażanie

Ruja przypada na czerwiec. Samica rodzi jedno młode po ciąży trwającej około 8-8,5 miesiąca. Biega ono razem z matką już po kilku godzinach. Z pokarmu matki może korzystać nawet do 8 miesiąca życia, mimo że trawę zaczyna jeść po tygodniu.

Hodowla

Gnu pręgowate jest hodowane w licznych zoo, gdzie dość dobrze się rozmnaża. Pierwsze na świecie narodziny gnu pręgowanego w warunkach hodowlanych miało miejsce w roku 1887 we wrocławskim zoo.

Stado gnu pręgowanego wśród zebr

Podgatunki

Wyróżniono pięć podgatunków gnu pręgowanego^[3][6]:

• gnu przylądkowe (Connochaetes taurinus taurinus)
• gnu białobrode (Connochaetes taurinus albojubatus)
• gnu zambijskie (Connochaetes taurinus cooksoni)
• gnu kraterowe (Connochaetes taurinus mearnsi)
• gnu tanzańskie (Connochaetes taurinus johnstoni)

Bibliografia

• Równiny trawiaste. Warszawa: Delta, 1999. ISBN 83-7175-225-3. Brak numerów stron w książce

Przypisy

1. Connochaetes taurinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
2. Connochaetes taurinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
4. Równiny trawiaste. Warszawa: "Delta", 1999, s. 58. ISBN 83-7175-225-3.
5. Gnu pręgowane (informacje) – Connochaetes taurinus (ang.)
6. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Connochaetes taurinus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 15 czerwca 2010]

Encyklopedie internetowe (takson):

• SNL: stripegnu

Identyfikatory zewnętrzne:

• BioLib: 33659
• EoL: 308531
• GBIF: 2441105
• identyfikator iNaturalist: 42280
• ITIS: 625079
• NCBI: 9927
• identyfikator taksonu Fossilworks: 133827
• CoL: XPLQ