Gerhard Gentzen
matematyk niemiecki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gerhard Gentzen (ur. 24 listopada 1909 w Greifswaldzie, zm. 4 sierpnia 1945 w Pradze) – niemiecki matematyk i logik. Prace Gentzena w dziedzinie logiki miały duży wpływ na powstanie systemów dowodzenia twierdzeń[1].
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
24 listopada 1909 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
4 sierpnia 1945 |
doktor habilitowany nauk matematycznych | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1933 |
Habilitacja |
1942 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Życiorys
Gentzen był studentem Bernaysa na uniwersytecie w Getyndze. Po zwolnieniu Bernaysa jako "niearyjczyka" w kwietniu 1933, promotorem jego pracy doktorskiej został Hermann Weyl[2]. Mimo to, aż do wybuchu II wojny światowej Gentzen nadal utrzymywał kontakty z Bernaysem, ryzykując tym własną karierę. Korespondował też z Fraenkelem, przebywającym wówczas w Jerozolimie. W latach 1935–1936, pracujący w Princeton Hermann Weyl czynił wysiłki, by ściągnąć Gentzena do Stanów Zjednoczonych.
W latach 1935–1939 Gentzen był asystentem Hilberta w Getyndze. Latem 1942 złożył w Getyndze pracę habilitacyjną pt. "Dowodzenie i niedowodzenie ograniczonej indukcji transskończonej w elementarnej teorii liczb, a po uzyskaniu stopnia uzyskał prawo do nauczania na uniwersytetach. Od 1943 roku był wykładowcą na Uniwersytecie Karola w Pradze[3]. Po aresztowaniu przez sowietów 7 maja 1945 roku przebywał w skrajnie ciężkich warunkach i zmarł w wyniku chorób, jakich się wtedy nabawił[4][5].
Główne prace Gentzena dotyczyły podstaw matematyki, teorii dowodu, dedukcji naturalnej i rachunku sekwentów.
W roku 1936 Gentzen udowodnił za pomocą indukcji pozaskończonej rzędu ε0 niesprzeczność arytmetyki Peana.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.