Gerhard Gentzen

Gerhard Gentzen (ur. 24 listopada 1909 w Greifswaldzie, zm. 4 sierpnia 1945 w Pradze) – niemiecki matematyk i logik. Prace Gentzena w dziedzinie logiki miały duży wpływ na powstanie systemów dowodzenia twierdzeń^[1].

Gerhard Gentzen

Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1909 Greifswald
Data i miejsce śmierci	4 sierpnia 1945 Praga
doktor habilitowany nauk matematycznych
Alma Mater	Uniwersytet w Getyndze
Doktorat	1933
Habilitacja	1942
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet w Getyndze Uniwersytet Karola

Życiorys

Gentzen był studentem Bernaysa na uniwersytecie w Getyndze. Po zwolnieniu Bernaysa jako "niearyjczyka" w kwietniu 1933, promotorem jego pracy doktorskiej został Hermann Weyl^[2]. Mimo to, aż do wybuchu II wojny światowej Gentzen nadal utrzymywał kontakty z Bernaysem, ryzykując tym własną karierę. Korespondował też z Fraenkelem, przebywającym wówczas w Jerozolimie. W latach 1935–1936, pracujący w Princeton Hermann Weyl czynił wysiłki, by ściągnąć Gentzena do Stanów Zjednoczonych.

W latach 1935–1939 Gentzen był asystentem Hilberta w Getyndze. Latem 1942 złożył w Getyndze pracę habilitacyjną pt. "Dowodzenie i niedowodzenie ograniczonej indukcji transskończonej w elementarnej teorii liczb, a po uzyskaniu stopnia uzyskał prawo do nauczania na uniwersytetach. Od 1943 roku był wykładowcą na Uniwersytecie Karola w Pradze^[3]. Po aresztowaniu przez sowietów 7 maja 1945 roku przebywał w skrajnie ciężkich warunkach i zmarł w wyniku chorób, jakich się wtedy nabawił^[4][5].

Główne prace Gentzena dotyczyły podstaw matematyki, teorii dowodu, dedukcji naturalnej i rachunku sekwentów.

W roku 1936 Gentzen udowodnił za pomocą indukcji pozaskończonej rzędu ε₀ niesprzeczność arytmetyki Peana.