Georges Tainturier

Georges Charles Armand Tainturier (ur. 20 maja 1890 w La Côte-Saint-André, zm. 7 grudnia 1943 w Kolonii^[1]) – francuski szpadzista, dwukrotny medalista olimpijski, a także mistrz świata.

Georges Tainturier

Data i miejsce urodzenia	20 maja 1890 La Côte-Saint-André
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 1943 Kolonia
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja Igrzyska olimpijskie złoto Paryż 1924 szermierka (szpada druż.) złoto Los Angeles 1932 szermierka (szpada druż.) Mistrzostwa świata złoto Ostenda 1926 szpada ind.

Na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 roku razem z Lucienem Gaudinem, Georgesem Buchardem, Rogerem Ducretem, André Labatutem, Alexandre'em Lippmannem i Robertem Liottelem zdobył złoty medal w turnieju drużynowym^[2]. W rywalizacji indywidualnej nie wystąpił. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku, gdzie Francuzi w składzie: Fernand Jourdant, Bernard Schmetz, Georges Tainturier, Georges Buchard, Jean Piot i Philippe Cattiau zdobyli złoty medal w szpadzie drużynowej^[3]. W szpadzie indywidualnej ponownie nie startował.

Podczas mistrzostw świata w Ostendzie w 1926 roku (oficjalnie imprezy tego cyklu rozgrywane są pod tą nazwą od 1937) wywalczył złoty medal w szpadzie indywidualnej, wyprzedzając dwóch Belgów: Fernanda de Montigny i Léona Toma.^[4].

W październiku 1912 roku wstąpił do francuskiej armii, otrzymując przydział do 15. Pułku Piechoty. W kwietniu 1913 mianowany kapralem, w październiku tego roku awansowany na sierżanta. Walczył na froncie zachodnim I wojny światowej. W sierpniu 1915 przeniesiony do 9. Pułku Kirasjerów w Tours. Od stycznia 1917 służył w 5. Pułku Dragonów. Dwukrotnie ranny w ataku na wioskę Montvoisin. Leczony w szpitalu w Ivry od 19 lipca do 2 sierpnia 1918 r. Za tę akcję otrzymał Krzyż Wojenny. 3 sierpnia 1918 powrócił do służby, zdemobilizowany w 1919 r. W 1924 mianowany porucznikiem rezerwy. Dwa lata później został kawalerem Legii Honorowej. W czasie II wojny światowej był członkiem ruchu oporu. Volksgerichtshof skazał go na karę śmierci; został zgilotynowany w więzieniu w Kolonii.^[5]

Był założycielem i pierwszym prezydentem klubu Cercle d’Escrime de Compiègne^[6].