Loading AI tools
Garry Ringrose (irl. ang. wym. [ˈgæ.ɻi ˈɻɪŋ.ɻəʊ̯z], ur. 26 stycznia 1995 w Dublinie[1][3][4]) – irlandzki rugbysta występujący na pozycji środkowego ataku. Reprezentant kraju, uczestnik pucharu świata, zdobywca Wielkiego Szlema w Pucharze Sześciu Narodów, klubowy zwycięzca ligi krajowej oraz mistrz Europy.
| Data urodzenia |
26 stycznia 1995 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
191 cm[1] | ||||||||||||
| Masa ciała |
94 kg[1] | ||||||||||||
| Rugby union | |||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Reprezentacja narodowa[b] | |||||||||||||
| |||||||||||||
Pierwsze treningi rugby union odbywał w zespołach dziecięcych, w grupach do lat sześciu[5]. Jako nastolatek uczęszczał do dublińskiej szkoły Blackrock College, gdzie kontynuował zajęcia sportowe. Początkowo, w grupach do lat 16 występował na pozycji łącznika młyna, jednak grając na tej pozycji nie potrafił wywalczyć sobie miejsca w składzie szkolnej drużyny[6][7][8]. Na pewnym etapie został nawet oddelegowany do gry w niższej kategorii wiekowej[7]. Następnie przez dwa lata ustawiany był jako obrońca wykonujący także obowiązki kopacza[6]. Dopiero w ostatniej, szóstej klasie, gdy podstawowy zawodnik doznał kontuzji ramienia, Ringrose został przesunięty na pozycję numer 13, tzw. „zewnętrznego” środkowego ataku. Dopiero tam w pełni zaprezentował też swoje umiejętności i nieprzeciętny potencjał[6][7][9]. Pomimo zmiany miejsca na boisku pozostał podstawowym kopaczem drużyny[6][9]. Czas ten zbiegł się z okresem gwałtownego wzrostu tego młodego i niewysokiego dotąd zawodnika[6]. Pewnego rodzaju rozpoznawalność przyniosły Ringrose’owi zawody Leinster Schools Senior Cup[7][9]. W czterech spotkaniach turnieju tylko raz pomylił się podczas kopu na bramkę[10]. W wygranym finale przeciw St. Michael’s College do punktów z celnych kopnięć dołożył także jedno z przyłożeń swojej drużyny, które zdobył po indywidualnej akcji, wyrwawszy uprzednio piłkę z rąk jednego z rywali[6][7][9].
Po ukończeniu szkoły w 2013 roku rozpoczął dalszą naukę w University College Dublin (UCD) i jednocześnie został zawodnikiem tamtejszego klubu występującego w amatorskiej All-Ireland League[11][12]. We wrześniu jako reprezentant Leinsteru 19-latek brał udział w młodzieżowych rozgrywkach międzyprowincjonalnych[7][13]
W tym samym czasie został włączony w struktury Leinster Rugby[7]. Rok później młody środkowy oficjalnie został członkiem akademii regionalnej drużyny[14], w której formalnie kształcił się także w sezonie 2015/2016[15].
Począwszy od jesieni 2014 roku Ringrose rozegrał w barwach UCD szereg spotkań w All-Ireland League[16][17][18][19]. W grudniu tego samego roku zadebiutował także w drugiej drużynie Leinsteru, która rywalizowała w British and Irish Cup z Plymouth Albion[20]. W zespole „Leinster A” występował również w dalszej części sezonu[21][22].
Latem 2015 roku młodzian znalazł się w szerokim składzie treningowym przed meczem sparingowym pierwszej drużyny z Ulster Rugby[23]. We wrześniu pełnił rolę rezerwowego w meczu Pro12 z Edinburgh Rugby (nie pojawił się na boisku). Ostatecznie w pierwszej drużynie zadebiutował niewiele później, w ligowym meczu z Cardiff Blues, wychodząc w podstawowym ustawieniu[1][24]. Swoje pierwsze cztery mecze Ringrose rozegrał na nietypowej dla siebie pozycji skrzydłowego[25]. W listopadzie zadebiutował też w meczu European Rugby Champions Cup przeciwko angielskim Wasps[26]. Ekipa Leinsteru swój sezon kończyła finałowym starciem z Connacht Rugby, w którym mimo 80-minutowego występu Ringrose nie zdołał zapewnić swojej drużynie zwycięstwa w Pro12[1][2][27]. Ostatecznie w swoim debiutanckim sezonie absolwent Blackrock College wykorzystując otrzymane okazje (w tym kontuzje rywali do składu)[28] wystąpił w 22 meczach pierwszej drużyny (20 w Pro12[2], dwóch w rozgrywkach europejskich[26]), z czego w aż w 20 pojawiał się w podstawowym składzie[1]. Jak sam przyznawał sezon ten znacząco przerósł jego oczekiwania – przed startem rozgrywek miał nadzieję na rozegranie co najwyżej kilku spotkań pod nieobecność zawodników powołanych do reprezentacji na puchar świata[8].
Po zakończonym sezonie młody zawodnik podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt[29] zastępujący dotychczasową, wartą 4 tys. euro rocznie umowę młodzieżową[30]. Tym samym rok przed planowanym czasem ukończył akademię Leinsteru i stał się pełnoprawnym zawodnikiem pierwszej drużyny[31]. Mniej więcej w tym samym okresie komentatorzy odnotowali wyraźną poprawę warunków fizycznych środkowego – Ringrose dostosowując się do gry wśród seniorów przybrał na wadze i rozwinął muskulaturę, co miało się przełożyć na lepsze występy na boisku[32][33][34]. W sezonie 2016/2017 był już podstawowym graczem swojego zespołu – rozegrał 17 meczów, w których zdobył siedem przyłożeń[1][2][26]. Jedno z nich zdobył w przegranym półfinale Champions Cup z ASM Clermont Auvergne, kiedy w 60-metrowej indywidualnej akcji zwiódł i minął łącznie trzech rywali[35]. Dobre występy na kontynencie zaowocowały nominacją do nagrody European Professional Club Rugby (EPCR) dla najlepszego zawodnika roku[36].
Podczas letniej przerwy w rozgrywkach center dla wyeliminowania nawracającego problemu zdrowotnego poddał się operacji ramienia. W jej wyniku zmuszony był powstrzymać się od treningów przez około pięć miesięcy[37]. W dalszej części sezonu 2017/2018 nękały go także inne urazy, w tym kontuzja stawu skokowego[38], wobec czego w całym roku w barwach Leinsteru rozegrał zaledwie 11 spotkań[1][2][26]. W grudniu 2017 roku zawodnik przedłużył swój kontrakt z irlandzką prowincją do połowy 2020 roku[29][39]. Drużynowo rok 2018 był bardzo udany dla drużyny z Dublina, która zdobyła „podwójną koronę” – triumfem zakończyła zarówno zmagania w Pro14 (wygrana ze Scarlets)[40], jak i w europejskim Pucharze Mistrzów (zwycięstwo z Racing 92[41]. Rok później Ringrose wraz z kolegami bliski był powtórzenia tego osiągnięcia. Choć w finale z Glasgow Warriors Leinsterczykom udało się obronić tytuł w Pro14 (środkowy ataku zdobył jedno z przyłożeń swojej drużyny)[42], to dwa tygodnie wcześniej na St James’ Park w Newcastle ulegli angielskim Saracens w finale European Rugby Champions Cup[43].
Sezon 2019/2020 Ringrose raz jeszcze rozpoczął wykazując się wysoką formą – w dwóch spotkaniach Champions Cup – z Benettonem Treviso oraz Northampton Saints – zdobywał po trzy przyłożenia[44][45]. Zaowocowało to kolejną, trzecią już nominacją do miana najlepszego gracza w Europie według EPCR[46]. W kwietniu 2020 roku media donosiły, że zawodnik podpisał nową umowę, na mocy której związał się z Leinster Rugby do połowy 2022 roku[47].
Z uwagi na swoje nieprzekonujące występy w początkowych latach nauki w Blackrock College Ringrose nie był powoływany do juniorskich reprezentacji kraju[8]. Po raz pierwszy do składu drużyny narodowej dostał się w grudniu 2013 roku, kiedy trafił do zespołu do lat 19 przed sparingiem z Australią[12]. Na początku roku 2014 19-latek został włączony do drużyny U-20 przed zbliżającym się młodzieżowym Pucharem Sześciu Narodów. Wziął udział w dwóch pierwszych meczach ze Szkocją i Walią, jednak przed kolejnym spotkaniem został odsunięty od składu[6][8][48]. Sugerowano, że młodzian nie był fizycznie gotowy na rywalizację z 20-latkami, zwłaszcza w trudnych warunkach pogodowych[6][7]. W kwietniu ponownie występował w drużynie o rok niższej kategorii wiekowej, która rywalizowała z rówieśnikami z Francji[49]. Niemniej przed zbliżającymi się mistrzostwami świata U-20 Ringrose raz jeszcze awansował do drużyny do lat 20. Wystąpił w sparingu ze Szkocją[50], a następnie został podstawowym zawodnikiem kadry podczas turnieju w Nowej Zelandii[51]. Na Antypodach Irlandczycy dotarli do półfinału a ostatecznie po porażce z gospodarzami zajęli czwarte miejsce[52]. Powszechnie chwalono bardzo dobre występy Ringrose’a na turniejowych boiskach[6][7][21][53], podczas których zdobył trzy przyłożenia[51][53] i nominację do miana najlepszego gracza U-20 na świecie[6][54].
Jeszcze w listopadzie 2014 roku Ringrose po raz pierwszy został zaproszony przez Joego Schmidta do udziału w treningach pierwszej reprezentacji, jednak nie niosło to ze sobą żadnych dalszych konsekwencji[53][55]. Na początku roku 2015 ponownie wziął udział w Pucharze Sześciu Narodów U-20. Po dwóch obiecujących zwycięstwach nad Włochami[21][56] i Francją[57] Irlandczycy przegrali trzy kolejne spotkania[58][59][60] i zajęli rozczarowujące piąte miejsce[61]. Sam środkowy Leinsteru pozostawał jasnym punktem swojej drużyny, zdobywając miano najlepszego gracza przegranych zawodów z Anglią[58]. W dalszej części roku raz jeszcze uczestniczył w młodzieżowych mistrzostwach świata[62]. Podczas turnieju we Włoszech reprezentanci Irlandii zajęli dopiero siódme miejsce[63][64].
Odkąd Ringrose otrzymał nominację do nagrody dla najlepszego młodego zawodnika na świecie, w Irlandii zaczęto z nim wiązać olbrzymie nadzieje. Media rozpisywały się o jego wielkim potencjale i nietuzinkowych umiejętnościach[65][66][67][68]. Wielokrotnie porównywany był do prawdopodobnie najwybitniejszego irlandzkiego rugbysty w historii Briana O’Driscolla bądź określany mianem „nowego O’Driscolla”. Przyczyniły się do tego zarówno podobny styl gry, jak i zbieżna historia obu zawodników, którzy ukończyli Blackrock College i nim przebili się jako środkowi ataku, próbowali swych sił na innych pozycjach[6][9][10][66][69][67]. Liczni komentatorzy począwszy od Pucharu Sześciu Narodów 2016 sugerowali, że selekcjoner winien powołać Ringrose’a do reprezentacji[8][34][67][69]. Sam Schmidt opowiadał się jednak za powolnym wprowadzaniem środkowego Leinsteru do drużyny narodowej, podkreślając, że ten nie jest jeszcze gotowy na rywalizację z najlepszymi zawodnikami na świecie[70]. Ostatecznie dublińczyk ponownie znalazł się jedynie w obozie reprezentacji jako sparingpartner etatowych kadrowiczów[8][55][70]. Podkreślał przy tym, że skupia się na występach w klubie i mając za sobą kilkanaście meczów wśród seniorów nie myśli jeszcze o meczach dla Irlandii[8][71].
Pierwsze powołanie do kadry narodowej otrzymał w listopadzie 2016 roku. W czasie historycznego meczu w Chicago (pierwsze zwycięstwo Irlandii nad Nową Zelandią) pozostał niewykorzystanym zmiennikiem[72]. Zadebiutował w czasie tego samego okna reprezentacyjnego w spotkaniu z Kanadą na Aviva Stadium w Dublinie[3][72]. Zdołał wówczas nawet przyłożyć piłkę na polu punktowym rywali, jednak asysta Paddy’ego Jacksona została oceniona jako niedozwolone podanie do przodu, przez co punkty nie zostały zaliczone[64]. Czego nie udało się zrobić przeciw Kanadzie, Ringrose dokonał dwa tygodnie później, w spotkaniu przeciw Australijczykom[72]. Podczas odbywającego się na przełomie lutego i marca Pucharu Sześciu Narodów był podstawowym graczem w czasie wszystkich pięciu rozegranych meczów[73]. Choć jego ówczesne występy nie były równe[28], to jednak wysoka forma w klubie sprawiła, że zaczęto spekulować na temat możliwego udziału Ringrose’a w wyprawie British and Irish Lions do Nowej Zelandii[72]. Ostatecznie młody środkowy nie otrzymał powołania od Warrena Gatlanda, jednak selekcjoner „Lwów” w czasie publicznych wypowiedzi podkreślał, że niewiele zabrakło, by Irlandczyk został członkiem drużyny[11][74].
W połowie 2017 roku, po serii spotkań reprezentacji w Japonii przeszedł operację kontuzjowanego ramienia, wobec czego przegapił jesienną serię meczów międzynarodowych[47][75]. Mimo że z tego samego powodu do końca lutego 2018 roku rozegrał w drużynie Leinster Rugby zaledwie kilka spotkań, w trybie awaryjnym – wobec plagi kontuzji w drużynie – został powołany do reprezentacji na dwa ostatnie mecze Puchar Sześciu Narodów[76]. Wystąpił w pierwszym składzie w wygranych meczach ze Szkocją i Anglią[4][73]. W decydującym o Wielkim Szlemie starciu na Twickenham Stadium Ringrose zdobył przeciw Anglikom jedno z przyłożeń[77].
Ponownie jako zawodnik pierwszego składu środkowy brał udział w kolejnych meczach reprezentacji: podczas czerwcowej serii z Australią, jesiennych meczów testowych, czy Pucharu Sześciu Narodów 2019[4][73]. W nim drobny uraz tylnych mięśni uda w pierwszym meczu z Anglią wykluczył go z kolejnych starć ze Szkocją i Włochami[7][78]. Przed zbliżającym się pucharem świata w Japonii po raz pierwszy od dłuższego czasu pojawiły się wątpliwości co do miejsca Ringrose’a w pierwszym składzie reprezentacji, jako że o dwa miejsca środkowych rywalizował z Bundeem Akim, Robbiem Henshawem i Chrisem Farrellem[79][80][81]. We wrześniu Ringrose otrzymał powołanie na turniej[82], do którego Irlandczycy przystępowali w gronie faworytów, w pewnym momencie nawet jako lider światowego rankingu[83] oraz z nadziejami sięgającymi miejsc medalowych[84]. Ostatecznie już w fazie grupowej doznali porażki z gospodarzami turnieju[85], przez co na etapie ćwierćfinałów trafili na Nowozelandczyków. Ekipa „All Blacks”, rok wcześniej ograna w pojedynku w Dublinie[73], tym razem zdominowała reprezentantów Irlandii, pokonując ich aż 46:14[86]. Pomimo wcześniejszych spekulacji Ringrose wystąpił w pierwszym składzie w czterech z pięciu turniejowych meczów. Zdobył w nich także dwa przyłożenia[4][73]. W meczu z Nową Zelandią w wyniku zderzenia opuścił boisko z 18 szwami założonymi na skórę głowy[87]
W roku 2020 zawodnik podczas meczu Pucharu Sześciu Narodów uszkodził kciuk, przez co zmuszony był pauzować przez kilka tygodni[88].
Statystyki
Stan na dzień 1 lutego 2020 r.[73]
- Występy na arenie międzynarodowej
| Drużyna narodowa | Rok | Mecze | Punkty |
|---|---|---|---|
 Irlandia |
2016 | 3 | 5 |
| 2017 | 8 | 17 | |
| 2018 | 6 | 10 | |
| 2019 | 11 | 10 | |
| 2020 | 1 | 0 | |
| Suma | 29 | 42 | |
- Przyłożenia na arenie międzynarodowej
| Lp. | Data | Miejsce | Przeciwnik | Rozgrywki |
|---|---|---|---|---|
| 1. | 26 listopada 2016 | Aviva Stadium, Dublin |  Australia |
mecz testowy |
| 2. | 11 lutego 2017 | Stadio Olimpico, Rzym |  Włochy |
Puchar Sześciu Narodów 2017 |
| 3. | 17 czerwca 2017 | Stadion Shizuoka, Fukuroi |  Japonia |
mecz testowy |
| 4. | 24 czerwca 2017 | Tokyo Stadium, Chōfu | Japonia |
mecz testowy |
| 5. | 17 marca 2018 | Twickenham Stadium, Londyn |  Anglia |
Puchar Sześciu Narodów 2018 |
| 6. | 3 listopada 2018 | Soldier Field, Chicago | Włochy |
mecz testowy |
| 7. | 17 września 2019 | Stadion Shizuoka, Fukuroi | Japonia |
Puchar Świata w Rugby 2019 |
| 8. | 3 października 2019 | Kobe City Misaki Park Stadium, Kobe |  Rosja |
Puchar Świata w Rugby 2019 |
- nominacja do nagrody Międzynarodowej Rady Rugby dla najlepszego zawodnika do lat 20 na świecie w roku 2014 (IRB Junior Player of the Year)[54]
- nominacja do nagrody Pro12 dla najlepszego młodego zawodnika sezonu 2015/2016 (Pro12 Young Player of the Season)[89]
- nagroda Rugby Players Ireland dla młodego zawodnika roku 2017 (RPI Nevin Spence Young Player of the Year)[90]
- nagroda European Professional Club Rugby dla najlepszego zawodnika w Europie (EPCR European Rugby Player of the Year):
Ringrose jako środkowy ataku w swojej grze z opiera się przede wszystkim na umiejętnościach technicznych, w mniejszym zaś stopniu na sile fizycznej[6][32]. Wpływ na to miał miały warunki fizyczne, jakimi dysponował ucząc się gry jako nastolatek. Jako drobniejszy i lżejszy od rywali swojej gry nie mógł opierać wyłącznie na agresywnych atakach, w których mógłby pełnić rolę „tarana” rozbijającego linie obronne rywali[92]. Przy pomocy sztuczek technicznych, zwodów i nagłego przyspieszenia jest w stanie minąć zawodników, odnajdując luki w obronie drużyny przeciwnej[7][25][47]. Wskazuje się, że w czasie gry w ataku potrafi ustawiać się w taki sposób, że stosunkowo często nie znajduje się pod bezpośrednią presją przeciwnika[25], jak również potrafi dokonywać nieszablonowych wbiegnięć w przecinających szyki obronne rywali[6].
Z uwagi na styl gry polegający na bardziej wyrafinowanej grze technicznej Ringrose porównywany był do Briana O’Driscolla[6][10][66][69], ale także do Nowozelandczyka Conrada Smitha[25], na którym w młodości się wzorował[5]. Wskazywano też, że w przeciwieństwie do wielu młodych zawodników Ringrose po osiągnięciu wieku seniora niemal w ogóle nie popełniał młodzieńczych błędów wynikających z braku doświadczenia[9].
Jednocześnie komentatorzy podkreślają jego dobrą orientację w rozwoju sytuacji na boisku i ustawianie się w obronie[7][34][47][32]. Sam zawodnik w 2019 roku wskazywał, że pojawiające się niekiedy w jego statystykach nieskuteczne szarże wynikają po części z przyjętego sposobu gry w obronie i w niektórych przypadkach mimo takiej kwalifikacji przynoszą korzyść drużynie w postaci spowolnienia akcji rywali czy jej przesunięcia w kierunku linii bocznej[93].
Irlandzkie media podkreślały, że Ringrose jest osobą nad wiek dojrzałą, twardo stąpającą po ziemi i unikającą nadmiernego rozgłosu[7][8][9][65]. Wskazywano przy tym, że te cechy charakteru mają – choć mniejsze niż na początku jego kariery – swoje przełożenie na zachowanie na boisku[7][6][47].
Garry urodził się jako drugie z czworga dzieci Anne i Nialla, ma dwóch braci (starszego i młodszego) oraz młodszą siostrę. Wychowywał się przy Carysford Avenue w Blackrock na przedmieściach Dublina[6][11]. Ojciec reprezentanta Irlandii także uprawiał rugby, grając na pozycji łącznika młyna zarówno w Blackrock College, jak i później na poziomie klubowym, jednak jego karierę sportową zakończyła poważna kontuzja[6][34]. Młodszy brat Garry’ego, Jack również związał się z tą dyscypliną sportu, jako zawodnik University College Dublin R.F.C. występując w All-Ireland League[7].
Po ukończeniu szkoły średniej Ringrose rozpoczął – w trybie ekstraordynaryjnym – studia z zakresu przedsiębiorczości i prawa[34][92].
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
